Ιωάννα Καζόγλου: Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα φωτεινό παράδειγμα στο νεανικό μας χώρο

Mια πολύ ωραία φωτογραφία της

 Ιωάννας με την αγαπημένη της κιθάρα 

Είναι ένα χωριό με μεγάλη ιστορία και κάποτε, πριν από τους πολέμους και τις καταστροφές που έγιναν στην περιοχή των

Πρεσπών, ήταν ένα κεφαλοχώρι της περιοχής όπως και το γειτονικό χωριό o Άγιος Γερμανός.

 

          Σήμερα όμως οι λιγοστοί κάτοικοι του Λαιμού νιώθουν μεγάλη περηφάνεια, επειδή ένα βλαστάρι τους, η 17χρονη Ιωάννα Καζόγλου, πέτυχε κάτι πολύ σπουδαίο. Πριν από μερικές ημέρες, μια νέα διάκριση με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά προστέθηκε στο βιογραφικό της Ιωάννας. Στον 11ο διεθνή διαγωνισμό για νέους κιθαρίστες «Andrés Segovia», που πραγματοποιήθηκε στο Monheim am Rhein της Γερμανίας, έλαβε την πρώτη θέση για σολίστ ηλικίας 15 -17 ετών.

          Για να μην μπούμε στον πειρασμό να περιγράψουμε τα… κατορθώματά της, θα αντιγράψουμε μερικές από τις δηλώσεις της στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Εύκολα οι αναγνώστες θα καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει με το υπέροχο αυτό κορίτσι.

           «Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό το γεγονός, ήταν το πιο δυνατό χειροκρότημα που έχω πάρει για τη δουλειά μου. Θυμάμαι τους γονείς μου, τις δασκάλες μου στην αίθουσα, που με κοιτούσαν όλο χαρά! Ένιωσα πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ».

          «Η πρώτη μου δασκάλα μ' έκανε να αγαπήσω την κιθάρα και η δεύτερη με "ταξίδεψε" στον κόσμο της μουσικής. Μαζί της κατάλαβα ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να μαθαίνω για την κιθάρα. Από τις δασκάλες μου πήρα μόνο αγάπη», τονίζει.    

          «Οι αποστάσεις, όταν έπρεπε να ταξιδέψουμε στη Φλώρινα για τα φροντιστήρια της ξένης γλώσσας δύο φορές την βδομάδα και αργότερα, που έπρεπε να πηγαίνω στη Θεσσαλονίκη η την Έδεσσα, δυο η τρεις φορές το μήνα, για το μάθημα της κιθάρας ήταν μεγάλες και το ταξίδι δύσκολο».

          «Ξεκινούσαμε το Σάββατο πρωί για Θεσσαλονίκη και καταλήγαμε να γυρίζουμε πίσω στο σπίτι γιατί εξαιτίας του χιονιού ήταν αδύνατο να φτάσουμε στη Φλώρινα. Να σας πω ακόμη ότι στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, κάποιες φορές που οι γονείς μου είχαν δουλειές, με έφερναν έως τη Φλώρινα με το αυτοκίνητο και συνέχιζα μόνη μου στη Θεσσαλονίκη με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ».

          Η Ιωάννα δεν ξεχνά ν' αναφερθεί στους γονείς της καθώς νιώθει ότι έκαναν παραπάνω απ' όσα μπορούσαν για να μην στερηθεί την κιθάρα της και όσα έχει ανάγκη ένα παιδί κι ένας έφηβος που ζει σε μια ακριτική περιοχή. «Νιώθω τεράστια χαρά για τους γονείς μου, που με πήγαιναν από την Πρέσπα στη Θεσσαλονίκη. Δεν μού στέρησαν τίποτα και με υποστήριξαν σε όλες μου τις επιλογές».

          Όποιος επισκέπτεται για πρώτη φορά την Πρέσπα μαγεύεται από την σπάνια ομορφιά του τοπίου, από τη σιωπή των λιμνών, από τα πλούσια μνημεία βυζαντινού και μεταβυζαντινού Πολιτισμού και επιθυμεί να ξαναβρεθεί στην περιοχή.

          Για τους ανθρώπους όμως που ζουν μόνιμα στην περιοχή και πολύ περισσότερο για τα νέα παιδιά, τους εφήβους, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Στο ερώτημα πώς είναι η καθημερινή ζωή στην Πρέσπα, η Ιωάννα αναγνωρίζει αμέσως ότι «δεν έχουμε τις ίδιες ευκαιρίες με τα παιδιά που είναι στις μεγάλες πόλεις», αλλά από την άλλη δεν κρύβει την χαρά της που μεγάλωσε σε αυτό το μέρος, με τους φίλους και συμμαθητές της και που δεν της έλλειψε τίποτα απ' όσα θέλει να κάνει ένα παιδί στην ηλικία της.

          «Με την ομάδα μπάσκετ του σχολείου μας γράψαμε ιστορία, κατεβαίναμε κανονικά σε αγώνες. Στην Πρέσπα πάντοτε υπάρχει κάτι να κάνεις».

          «Ανεβάζουμε το κοπάδι στο βουνό πάνω από το χωριό σε μια διαδρομή περίπου 12 χλμ. Το έχω κάνει αρκετές φορές και σε αυτό κάποιες φορές βοηθούν και οι άλλες δύο μεγαλύτερες αδελφές μου», λέει.

          «Αυτήν την περίοδο διαβάζω εντατικά Γερμανικά προκειμένου να πάρω την επάρκεια και ταυτόχρονα κάνω και πιάνο, γιατί και τα δύο αυτά είναι απαραίτητα τυπικά προσόντα, για γίνω δεκτή στο πανεπιστήμιο».

          Τι παραπάνω να προσθέσει κανείς; Μπράβο σου κοπέλα μου. Μπράβο και στους γονείς σου μπράβο και στους δασκάλους σου μπράβο και  σε όσους θ’ ακολουθήσουν το λαμπρό παράδειγμά σου. Τέτοια πρότυπα για τη νεολαία μας τα χρειαζόμαστε πάρα πολύ.

                                                ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ