«Έφυγε» ο Νίκος Νικολαΐδης…

    Καλό σου ταξίδι, παλιόφιλε Νίκο, κι είμαι σίγουρος ότι τώρα, θα σε γνωρίσει ο «πάπα» σου, όπως έλεγες ποντιακά τον πατέρα σου Θεοδόση…

 Γιατί εκεί που βρίσκεται, ο νους του, η ψυχούλα του, είναι ήρεμη και καθαρή, απαλλαγμένη κι αναπαμένη απ’ τα ηλεκτροσόκ, τη φάλαγγα, τα μαρτύρια που γνώρισε το ’49 στο Αμύνταιο και τη Φλώρινα.

  Εκείνη η σκηνή που περιγράφεις στο βιβλίο σου, 15χρονος εσύ, κρεμασμένος στο καγκελωτό παράθυρο του κελιού, στη φυλακή Ρετζί της Φλώρινας, απέναντι σ’ έναν αγνώριστο απ’ τα βασανιστήρια πατέρα, να μην σε αναγνωρίζει, πόνεσε κυριολεκτικά τη ψυχή μου.

  Και μπορεί να μην έγινες «Enginetis», όπως ήταν το όνειρο κι η ευχή του πατέρα σου –και το άξιζες αληθινά-, όμως το Πολυτεχνείο της εποχής, έκτος από μυαλό, απαιτούσε και «Πιστοποιητικό Εθνικοφροσύνης»! Κι απέκλειε τους μισούς Έλληνες!

  Όμως με την πολύχρονη δουλειά σου, έκανες αμέτρητους «Enginetides», γιατρούς, γεωπόνους, μαθηματικούς, φαρμακοποιούς, επιστήμονες χρήσιμους και ξεχωριστούς.

  Κι ένανες προ πάντων, με την λατρευτή σου Μέλπω, τρία σπάνια κι άξια παιδιά, κι επιστήμονες. Και χάρηκες εγγόνια λατρευτά και μια οικογένεια, αγαπημένη και ζηλευτή.

  Φυσικά πρόλαβες και έκανες πράξη το όνειρό σου, με το βιβλίο – ντοκουμέντο που πρόσφατα κυκλοφόρησες, να κάνεις ένα αθάνατο μνημόσυνο στον αδικοχαμένο Θεοδόση και τους άλλους 27 τραγικούς εκτελεσμένους του ’49, σ’ ένα στρατοδικείο, που μοίραζε σφαίρες και να καταγγείλεις, μέσα απ’ τις σελίδες του, τον παντοτινά ανοιχτό κίνδυνο, που μετατρέπει ανθρώπους –ακόνη αι γνωστούς- ιδίως σε ανώμαλες εποχές, σε σαρκοβόρες ύαινες…

  Μαζί με τους εκτελεσμένους, εκτελέστηκαν κι οι ζωντανοί – νεκροί, σύζυγοι, γονείς, παιδιά, αδέλφια!

  Κι η μένα σου η Μαρία, υπήρξε μια τέτοια εκτελεσμένη – ζωντανή, που στάθηκε ηρωικά όρθια, μέχρι τη τελευτή της.

  Καλό σου ταξίδι φίλε μου…

  Κι είναι σίγουρος, πως φεύγεις αναπαμένος…

Άγγελος Θ. Ρακόπουλος

Πηγή:   http://eperiskopio.blogspot.com