Ορεινές διαδρομές: Στο Αυγό (Όου στα βλάχικα) -Κορυφή του Εθνικού Δρυμού Πίνδου-Βάλια Κάλντα (ΦΩΤΟ)

 

Ανηφορίζαμε ακούγοντας τα σχόλια της οξιάς.

Κι όταν μετά λιγοστά χιλιόμετρα ξεπεράσαμε το όμορφο δάσος της κι ορειβατούσαμε χύμα στις ψηλότερες πλαγιές του βουνού, με διάσπαρτα

αρίθμητα ρόμπολα, ζωντανά ή κεραυνόπληκτα, θαρρείς κι ακούγαμε τους ψιθύρους των πρώτων και τη σιωπή της φθοράς των δεύτερων.

Συχνά όλα αυτά έσμιγαν με το μουρμουρητό των νερών, που κυλούσαν στα κατηφορικά λούκια τους.

Η ανάβαση στο Αυγό, από το Περιβόλι Γρεβενών, διευκολύνεται από την ύπαρξη ενός καλής βατότητας χωματόδρομο, ένα οιονεί μονοπάτι, που αρχίζει από το διάσελο Περιβολιού στη θέση Στάνη Τίζα (υψ. 1.540 μ).

Φτάσαμε εκεί μέσω του επαρχιακού δρόμου Μαυραναίοι-Ζιάκας-Περιβόλι-Βοβούσα-Μέτσοβο από τον κόμβο της Εγνατίας στους Μαυραναίους (Βασιλίτσα-Σαμαρίνα). Απέχει από το Περιβόλι τρία χιλιόμετρα και από την ίδια θέση, αρχίζει και δεύτερος χωματόδρομος, που σε πάει στη Σαλατούρα Σταυρού, όπου και η ομώνυμη είσοδος στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Πίνδου, τη Βάλια Κάλντα και το Αρκουδόρεμα.

Ο χωματόδρομος, για το Αυγό, ανηφορίζει γλυκύτατα στις πλαγιές του έξοχου βουνού, που τα μάτια μου το πρωτοείδαν σαν ένα περίτεχνο φυσικό Φαμπερζέ στις προθήκες της δημιουργού Φύσης. Ελίσσεται πρώτα στην ορεινή στέπα μιας υπέροχης πλαγιάς με φανταστική θέα και εισχωρεί στη συνέχεια σε δάσος οξιάς.

Μετά από πορεία πέντε χιλιομέτρων στο ονειρικό δάσος, ο δρόμος μας έσβησε απλά, ανεπαίσθητα σ’ ένα γραφικό ίσιωμα, καταπράσινο ορεινό λιβάδι, περιτριγυρισμένο από ρωμαλέα, στιβαρά ρόμπολα.

Ήδη νωρίτερα το δάσος της οξιάς μάς είχε κατευοδώσει και είχε παραχωρήσει τη θέση του, λόγω υψομέτρου, στα ρόμπολα, λευκόδερμα ψυχρόβια πεύκα, τεράστια, δυνατά, χάρμα ιδέσθαι!

Είναι το «Μάσλου α νουάτνλορ», στάνη ή μαντρί των ζυγουριών.

Μια κυκλική περίφραξη και δυο λαμαρινένιες καλύβες, μισοκατεστραμμένες, παραπέμπουν μελαγχολικά στο ηρωϊκό παρελθόν της κάποτε ακμάζουσας νομαδικής κτηνοτροφίας. Παραδίπλα μια εποχιακή λιμνούλα στα στερνά της, σίγουρα ξεδιψά όταν χρειάζεται τα ζωντανά του βουνού.

Ήταν πια ώρα για ξεκούραση.

Στην ευπρόσδεκτη σκιά ενός ρόμπολου το κάναμε, απολαμβάνοντας τη μαγεία του τοπίου.

Η ματιά μου έψαξε ολόγυρα τη Μουράρο (μυλωνάς στα βλάχικα), την πηγή με το πιο δροσερό νερό.

Δυστυχώς δεν την έπιασε!

Είναι μάταιο, χαζό να ψάχνεις μόνο με τα μάτια!

Λίγο να προσπαθούσα με τα πόδια θα είχα τη μέγιστη χαρά να τη βρω και να δροσιστώ στο νάμα της!

Με ακμαίες τις δυνάμεις μας και με ηθικό εφήβου πήραμε τον ανήφορο.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ως εδώ και από εδώ και πάνω δεν έχει καμία σήμανση.

Τη σχεδιάσαμε στο διάσελο της αφετηρίας βλέποντας την κορυφή κι έχοντας την πληροφορία ότι ο χωματόδρομος την πλησιάζει αρκετά. Επίσης γνωρίζαμε πως κοντά στην κορυφή θα βρούμε το μονοπάτι, που ανεβαίνει από τη Βοβούσα.

Η πλαγιά που ανεβαίναμε ήταν αρκετά ανηφορική, με διάσπαρτα ρόμπολα. Μερικά κεραυνόπληκτα κείτονταν σωριασμένα καταγής ή έστεκαν ακόμη όρθια, γιατί κατά πως λένε «τα δέντρα πεθαίνουν όρθια».

Οι χειμώνες, στα ψηλά, είναι τραχείς, οι καταιγίδες σφοδρές, οι κεραυνοί δεκάδες και τα χιόνια πολλά.

Σιγά-σιγά ξεπεράσαμε το όριο των ρόμπολων.

Το έδαφος είναι πετρώδες και ανεβαίναμε πέτρα στην πέτρα. Καβαλήσαμε την πρώτη ράχη και βρεθήκαμε σε αλπικό λιβάδι. Η ανάβαση είναι ευκολότερη. Θυμάρι και φούξιες εκρήξεις χρωματίζουν ευχάριστα τη λιβαδοπλαγιά.

Ξεπεράσαμε και δεύτερη ράχη και μπροστά μας πρόβαλε ο κώνος της κορυφής με το παλιό πυροφυλάκιο. Ο σχεδιασμός μας ήταν επιτυχής. Λίγες δεκάδες μέτρα στα δεξιά μας είδαμε τη σήμανση του σπουδαίου αγώνα ορεινού τρεξίματος ULTRA URSA TRAIL 100 km.

Το μονοπάτι είναι καλοσχηματισμένο, το ακολουθήσαμε και σύντομα, εύκολα και ακίνδυνα φτάσαμε στην κορυφή: Αυγό 2.177 μ. υψ.

«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη».

Το τοπίο αγαλλιάζει την ψυχή και τις αισθήσεις.

Ολόγυρα σ’ Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο η ορεινή ομορφιά της Δυτικής Μακεδονίας και της Ηπείρου. Σμόλικας, Γκαμήλα, Τραπεζίτσα, Βασιλίτσα, Γράμμος, Λάκμος, Τζουμέρκα…

Και κοντά μας, χαμηλά, στις υπώρειες της Φλέγγας και του Αυγού, στην κορυφή του οποίου στεκόμαστε έκθαμβοι, η Ζεστή κοιλάδα, η ονειρική Βάλια Κάλντα.

Ένας ανεπανάληπτος πράσινος ωκεανός!

Και μπροστά μας κι απέναντι η Βοβούσα, βυθισμένη στην κοιλάδα του Αώου και η Αβδέλλα σκαρφαλωμένη στη Βασιλίτσα.

«Μεγάλος είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου!»

Η επιστροφή ήταν ένας ωραίος, άνετος, ορεινός περίπατος!

Ακολουθήσαμε για ικανό διάστημα τη σήμανση του Ultra Ursa Trail, εμπεδώσαμε απόλυτα το τοπίο, τραβερσάραμε μια όμορφη πλαγιά στη ζώνη των ρόμπολων και όταν είδαμε χαμηλά το χωματόδρομό μας, «κόψαμε» δρόμο και τον συναντήσαμε.

Σε μια κούρμπα του, ένα λούκι, μια νεροσυρμή κατηφόριζε στην απότομη πλαγιά με δροσερό γάργαρο νερό.

Ως το Μάη, με πολλά ακόμη τα νερά του βουνού, θα ήταν ένας φανταχτερός καταρράκτης.

Δε χάσαμε την ευκαιρία και δροσιστήκαμε με ανακούφιση.

Επιστρέψαμε στην αφετηρία μας, τη Στάνη Τίζα.

Κοιταχτήκαμε στα μάτια και χαμογελάσαμε.

«Πήγαν όλα καλά!»

Στο Περιβόλι, όμορφο βλάχικο χωριό, με εντυπωσιακή πλατεία, υπό τη σκέπη θαλερών πλατανιών, στην ψησταριά Λα Στίουα (Το αστέρι) παγωμένη μπίρα και εκλεκτές γεύσεις τις κλασσικής ορεσίβιας κουζίνας τόνωσαν το σώμα και χαλάρωσαν το νου.

Ο Μιχάλης και ο Στέργιος, ατόφιοι Περιβολιώτες, πίνοντας το τσιπουράκι τους, μειλίχιοι και προσηνείς μου έδωσαν όλες τις πληροφορίες της διαδρομής. Τους ευχαριστώ πολύ!

Ήμασταν εκεί ο Γιάννης Λιάσης, ο Θωμάς Τζήγας, ο Νίκος Γεωργιάδης κι εγώ.

 

Αμύνταιο 14 Ιουλίου 2021

Θανάσης Τραϊανός