Στο φίλο Θανάση Τόιτο.

 

Αυτή τη φορά δεν έβαλες ρότα για το Βαλπαραΐσο. Ούτε για το

Μούρμανσκ, όπου θαύμασες το Βόρειο Σέλας.

Ούτε βέβαια για το Ντέρμπαν ή το Μισισιπή και τους ανοιχτούς γαλάζιους ορίζοντες του Κόλπου του Μεξικού.

Το λιμάνι για το οποίο τώρα αρμενίζεις δεν έχει γεωγραφικές συντεταγμένες. Ο ασύρματός σου δε θα δώσει ποτέ το στίγμα του καραβιού σου.

Αφήνεις όμως ανεξίτηλη την παρουσία σου στη «δεύτερη γενέτειρά σου», το Αμύνταιο, χωρίς ποτέ να έχεις ξεχάσει το γενέθλιο χωριό την Τσέγανη.

Κρίμα! Αφήνεις άκαιρα την αγαπημένη σύζυγό σου, Ξένια και τα βλαστάρια σου Έφη και Τζίμη, που, ναι, χάνουν έναν υπέροχο σύζυγο και έναν ωραίο πατέρα. Όμως σαν ξεπεράσουν το βαρύ πόνο, που δημιουργεί ο χαμός σου, θα έχουν να θυμούνται την αγάπη σου, την στοργή σου, τη δημιουργικότητά σου.

Και η Cava Toitos, που τόσο άξια έστησες, όταν άφησες τις θάλασσες, θα μένει παντοτινή παρακαταθήκη.

Αλλά και εμείς, οι πολλοί φίλοι, που απέκτησες στη διαδρομή σου, που και αυτή την ώρα συμπάσχουν με τους δικούς σου ανθρώπους, θα σε θυμόμαστε για πολλά όμορφα πράγματα.

Ήσουν εγκάρδιος, ειλικρινής, γενναιόδωρος, εξαιρετικός.

Θα μας λείψεις πολύ φίλε μου Θανάση.

Αντίο φίλε.

Καλό σου ταξίδι Θανασάρα.

                                                                               Θανάσης Τραϊανός