Όλοι Σύντροφοι αλλά ο κάθε ένας για την πάρτη του;

Γράφει η Ουρανία Στυλιάδου

Για την χώρα που γέννησε την Δημοκρατία είναι, μάλλον, λογικό να υπάρχουν δεκάδες λέξεις που δίνουν αυτή την πολύ ωραία αίσθηση ότι όλα

πρέπει να γίνονται από κοινού, όλα μαζί, όλα σα να είμαστε μία οντότητα, όλα με το ΣΥΝ για να μην είμαστε πλην σε τίποτα. Τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε (ή έτσι θέλουν οι άλλοι να πιστέψουμε) και αυτό είναι κάτι που διέπει τόσο τις προσωπικές όσο και τις ευρύτερες κοινωνικές μας σχέσεις.

Έτσι λοιπόν, σε αυτή την Δημοκρατική κοινωνία υπάρχουν οι Σύντροφοι, οι Συμπορευθέντες, οι Συνδαιτυμόνες, οι Συνάδελφοι, οι Συνεργάτες, οι Συνοδοιπόροι  και πάει λέγοντας.

Πάμε παρακάτω.

Από τους ακρογωνιαίους λίθους της Δημοκρατίας , αυτά που κατά κύριο λόγο στηρίζουν και συντηρούν την δομή της,  περιλαμβάνουν την ελευθερία του συνέρχεσθε και του λόγου, την κοινωνική ισότητα, την συμμετοχή στα κοινά και φυσικά το δικαίωμα στη ζωή.

Πηγαίνοντας λίγο ακόμα παρακάτω (ή καλύτερα παραπάνω), φθάνουμε στο 2004 όταν στις 8 Φεβρουαρίου ο Γιώργος  Παπανδρέου εξελέγη πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά από ψηφοφορία στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 1.000.000 πολίτες. Χαρακτηριστικό της διαδικασίας δεν ήταν άλλο από το γεγονός, ότι ο κ. Παπανδρέου ήτο ο μοναδικός υποψήφιος

Με καρότο την «ανασυγκρότηση του κόμματος» το fan club της πολιτικής του προσέγγισης θεώρησε τον στόχο και την εκλογή του σημαντική, υποστηρίζοντας  πως  έφερνε έναν νέο αέρα, ένα νέο πολιτικό ύφος και ήθος στην πολιτική σκηνή.

Στον αντίποδα οι επικριτές έσκιζαν τα ιμάτιά τους πως η προσέγγιση αυτή δεν ήταν αποδεκτή στην ελληνική κοινωνία και ότι ήταν «δυνάμει επικίνδυνη για το ΠΑ.ΣΟ.Κ»

Πέρασαν 17 χρόνια από την ιστορική (για τους δικούς της λόγους, γι αυτό και το ιστορική το γράφω  με πεζό γιώτα) εκείνη στιγμή της εκλογής του μοναδικού υποψηφίου (η κατάσταση δε σηκώνει καν αστεϊσμό με ανέκδοτο, καλύτερα να κάνεις χαρακίρι ) και σήμερα ο Γεώργιος Παπανδρέου σε μια προσπάθεια να συμβολίσει πάλι την ενότητα θέτει ως προϋπόθεση (σύμφωνα με τα δημοσιεύματα) για να διεκδικήσει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ  την... απόσυρση των βασικών υποψηφίων.

Ε ναι, κάπου εδώ είναι που καταλύεται η Δημοκρατία, κάπου εδώ είναι που καταλαβαίνεις πως η ιστορία επαναλαμβάνεται για κάποιο λόγο, κάπου εδώ είναι που ενώ θέλεις να βρεις τρόπο να δικαιολογήσεις καταστάσεις, δε σε αφήνουν οι συνθήκες. Κάπου εδώ είναι που καταλαβαίνεις πως οι κατά τα άλλα «Σύντροφοι» τα θέλουν όλα για την πάρτη τους.

Στον δικό μου απόκοσμο κόσμο, είναι πραγματικά στενάχωρο να βλέπεις έναν άνθρωπο που όπως και να το κάνουμε φέρει βαρύ όνομα (πάλι για τους δικούς του λόγους), που έχει διατελέσει Πρωθυπουργός της χώρας, έχει διαγράψει μία Α διαδρομή, να θέτει όρους και προϋποθέσεις που καταλύουν όλα αυτά που θέλει, μάλλον, αύριο μεθαύριο να βγει και να τα υπερασπιστεί.

Εννοείται ότι έχει το αναφαίρετο Δημοκρατικό δικαίωμα να διεκδικήσει,  αλλά χωρίς «μεν» και «αλλά».

Οι όροι και οι προϋποθέσεις παραπέμπουν σε απαξίωση (καταρχάς του ιδίου του εαυτού του αλλά και των κατά τα άλλα Συντρόφων του) και δημιουργούν μία αίσθηση ότι η απελπισία που τον διακατέχει είναι πολύ πιο δυνατή από τον αέρα της ηγεσίας που εποφθαλμιά.