Ορεινές διαδρομές: Στη Δρακόλιμνη της Γκαμήλας (Τύμφη) Μικρό Πάπιγκο-καταφύγιο Αστράκας (ΦΩΤΟ)

 

Το μονοπάτι είναι αργό, αργό σαν τη χελώνα και βασανιστικό σαν το ρο του Δημοσθένη. Είναι δύσκολο. Για να καλυτερεύσει την κατάσταση κάνει

φουρκέτες σαν τη Fairmont στην πίστα του Monaco και στροφές σαν την Parabolica της Μόντσα.

Είναι όμως γλυκό σαν ρετσέλι στις στάσεις του και δροσερό σαν αύρα στις κομψές πέτρινες βρύσες του.

Σ’ όλο το ανάπτυγμά του οι αισθήσεις κάνουν γλέντι και τα συναισθήματα κορυφώνονται.

Η αφετηρία του κιόλας προοιωνίζεται το πανηγύρι αυτό.

Είναι το δημοφιλέστερο μονοπάτι μετά από εκείνα που ξεκινούν από τα Πριόνια και την Γκορτσιά για τις ψηλές κορυφές του Ολύμπου.

Πήραμε τον ανήφορο από το Μικρό Πάπιγκο, στο Δυτικό Ζαγόρι, 60 χλμ. από τα Ιωάννινα ή 30 χλμ. από την Κόνιτσα. Ξεχωριστό, ιδιαίτερο χωριό με πετρόχτιστα σπίτια, περίτεχνες αυλές και καλντερίμια, αναστοχάζεται σκαρφαλωμένο στις πλαγιές της Τύμφης σε υψόμετρο 970 μ.

Βρήκαμε το εθνικό μονοπάτι Ο3 στην καρδιά του χωριού, τον περίβολο της όμορφης εκκλησίας των Ταξιαρχών, που στο κάδρο της έχει για φόντο τους φοβερούς Πύργους της Αστράκας.

Λίγο έξω από τα τελευταία σπίτια γεμίσαμε τα παγούρια μας με δροσερό νερό από την κελαρυστή Αβραγόνιο βρύση, λιθόκτιστη με καμάρες από τον προηγούμενο αιώνα με αναφορές στους γάμους του χωριού.

Ξαναγεμίσαμε τα παγούρια μας άλλες τρεις φορές στις ισάριθμες, πετρόχτιστες κι αυτές, βρύσες, τις οποίες συναντήσαμε στο μονοπάτι της διαδρομής ως το καταφύγιο της Αστράκας.

Δημιουργήθηκαν από την Υπηρεσία Δασοτεχνικών Έργων Ηπείρου στο πλαίσιο του προγράμματος «Ορειναί Βοσκαί 1964» και το βεβαιώνει μαρμάρινη επιγραφή εντοιχισμένη σε καθεμιά τους.

Δίπλα τους υπάρχει ποτίστρα για τα κοπάδια και κιόσκι με παγκάκια για ξεκούραση.

Η πρώτη βρύση είναι η Αντάλκη στα 1.200 μ. υψόμετρο και σηματοδοτεί το τέλος του δάσους και της ήπιας ανηφόρας.

Η πλαγιά από εκεί και πάνω είναι άδενδρη και ο ανήφορος αδυσώπητος.

Οι άλλες δύο βρύσες είναι η Τράφος στα 1.530μ. υψ. και η Κρούνα στα 1.780 μ. υψ.

Σε μισή ώρα από την Κρούνα, τρεισήμισι συνολικά ώρες από το Μικρό Πάπιγκο, 5,5 χλμ. ορειβασίας και 1000 μ. υψομετρικής διαφοράς φτάσαμε καταϊδρωμένοι και λαχανιασμένοι στο καταφύγιο της Αστράκας στα 1.950μ. υψόμετρο.

Πετρόκτιστο, στον αυχένα ανάμεσα στο Λάπατο και την Αστράκα, λίγες φορές χωρίς να το ανεμοδέρνει ο βοριάς, με διαχειριστή τον εξαιρετικό οδηγό βουνού Γιώργο Ροκά, φιλοξενεί από Μάη μέχρι Οκτώβρη κάθε ψυχή που αποφασίζει να το κάνει ορμητήριο για αναβάσεις στις κορυφές των «Ελληνικών Άλπεων», της άγριας Τύμφης (Γκαμήλα).

Είχε πια μεσημεριάσει και στο πέτρινο πεζούλι της αυλής τού καταφυγίου, ένα φυσικό μπαλκόνι με φανταστική θέα, απολαύσαμε πριν το φαγητό ονειρική δίβραστη γράπα με ντομάτα, ελιές και τυρί, που είχε κουβαλήσει στην πλάτη του ο πάντα εύστοχος Νίκος.

Στο καταφύγιο λειτουργεί κουζίνα-εστιατόριο, που προσφέρει εξαιρετικό φαγητό, μεσημέρι-βράδυ και φυσικά και πρωινό.

Κυρίαρχο πιάτο, ως συνήθως, είναι η φασολάδα των βουνών, η οποία ανταγωνίζεται σε νοστιμιά εκείνη της νιότης μας στην Κόρινθο ή την Καλαμάτα!

Η νύχτα, αστροφώτιστη, υπήρξε μαγική και η διανυκτέρευση στις διπλές κουκέτες του καταφυγίου ξεχωριστή εμπειρία.

Μετά το πρωινό, τσάι του βουνού, βούτυρο και μέλι ξεκινήσαμε για τον κορυφαίο στόχο της εξόρμησής μας, την περίφημη Δρακόλιμνη της Τύμφης.

Κατηφορίσαμε στη Λάκα Τσουμάνη, παρακάμψαμε την Ξερόλουτσα και αργά-αργά, βήμα-βήμα ανεβαίναμε την καταπράσινη πλαγιά.

Σε κάτι περισσότερο από μία ώρα επίπονης προσπάθειας φθάσαμε σ’ ένα υψίπεδο ανάμεσα στο Λάπατο και τον Πλόσκο.

Εκεί στο άπλωμα του ορεινού ανάγλυφου, μιας αδραξιάς λίμνη, έτοιμη να ξεχειλίσει από το κρυστάλλινο ποτήρι της, προς το βάραθρο, ισορροπεί γαλήνια, πεντάμορφη ανάμεσα σε Γη και Ουρανό σε υψόμετρο 2.050 μ.

«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη.»

Περιηγηθήκαμε στην περίμετρό της, σκαρφαλώσαμε στα πρανή, που της συμπαραστέκονται, θαυμάσαμε την αψεγάδιαστη ομορφιά του συναρπαστικού τοπίου:

Την εντυπωσιακή και φοβερή κορυφή της Γκαμήλας, Τσεκούρι την ονομάζουν αρκετοί (2.497 μ. υψ.), τη μεγαλοπρεπή Αστράκα (2.436 μ. υψ.) με τα υπέροχα λούκια της, το απύθμενο βάθος της χαράδρας του Αώου, τις χιονούρες στα απόσκια των απλησίαστων γκρεμνών, τα αγριόγιδα, ορισμός του κομψού, να ακροβατούν στις ορθοπλαγιές και να ξεδιψούν στο άλιωτο χιόνι. Τα κιρκινέζια να μετεωρίζονται στο κενό και αίφνης να βυθίζονται για να συλλάβουν τη λεία τους, τις σάρες στα ριζά των βράχων, το τσάι και το θυμάρι να εκτοξεύονται από το πετρώδες της πλαγιάς και τις αγριομέλισσες να δρέπουν το νέκταρ τους.

Τα γιδοπρόβατα να σεργιανίζουν στα υποαλπικά λιβάδια και το κουδούνισμα των γκεσεμιών να σπάει με τις απόκοσμες νότες του τη σαγηνευτική γαλήνη των ορέων.

«Μεγάλος Είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου.»

Επιστρέψαμε στο καταφύγιο και στη συνέχεια στο Μικρό Πάπιγκο … «αιωροπτερώντας».

Τόση ήταν η ευφορία, τόσος ο ενθουσιασμός ώστε έβαλε φτερά στα πόδια μας!

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Η ευεξία που νιώθαμε μας οδήγησε στην όμορφη αυλή του Ξενώνα «Δίας», με θέα τους καταπληκτικούς Πύργους της Αστράκας, όπου απολαύσαμε, ζαγορίσιες πίτες, πιάτα με χοιρινό φούρνου, αυθεντικά τυροκομικά και υπέροχο κρασί.

Ήμασταν εκεί: Ο Νίκος Γεωργιάδης, ο Σάκης Γκερσάνης, ο Γιάννης Λιάσης, ο Μιχάλης Παρλάνης, ο Γιάννης Τραϊανός και εγώ.

Θανάσης Τραϊανός