Ορεινές διαδρομές. Στο φαράγγι του Βίκου (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ) (ΦΩΤΟ)

 

Η συνέχεια

Ανυπομονούσαμε να διεισδύσουμε στην ομορφιά, που μας είχε αποκαλυφθεί από τα φτερά του πετρίτη στην Οξιά.

Ο μίτος της Αριάδνης, με τη μορφή του Εθνικού Μονοπατιού Ο3, μας

περίμενε. Ζαλωθήκαμε τα σακίδια μας, με κύριο χρειαζούμενο το νερό, κρατήσαμε γερά τα μπατόν στα χέρια μας και με ακμαίο το ηθικό κατηφορίσαμε προς την κοίτη του φαραγγιού. Μετά το αρχικό καλντερίμι, το μονοπάτι, διαρκώς κατηφορικό, ξετυλίγεται ανάμεσα από σφενδάμια, γαύρους και κρανιές και είναι κακότροπο.

Ξεκούραστοι καθώς ήμασταν, φθάσαμε σύντομα στην ξεροπόταμη, Ιούλιος γαρ, κοίτη του φαραγγιού, όπου τα ίχνη του εποχιακού ξέφρενου καλπασμού των νερών είναι ανεξίτηλα: Πέτρες μικρές, μεγάλες κι ακόμη μεγαλύτερες, αρκετές στο μέγεθος βράχων, λείες, ισιωμένες από το συγχρωτισμό τους με τα χειμαρρώδη νερά και άσπρες, ξέξασπρες και από το χάιδεμα του ήλιου κείτονται διάσπαρτα στην κοίτη.

Ιππεύσαμε σε μερικές εντυπωσιακές σε σχήμα και μέγεθος και φωτογραφηθήκαμε. «Τα παιδία παίζει» έλεγαν παλιότερα οι δάσκαλοι.

Πεζοπορούσαμε στην αριστερή όχθη της λεκάνης ροής. Η διαδρομή ήταν εύκολη. Σε δυο σημεία έχουν κατασκευαστεί ξύλινες ράμπες και σκαλοπάτια για τη διευκόλυνση των οδοιπόρων.

Σ’ όλη τη διαδρομή η ματιά μας περιδιάβαινε στις εντυπωσιακές ορθοπλαγιές, στις βραχοσκεπές των πρανών και στους σχηματισμούς της λεκάνης απορροής.

Όλα ήταν μαγικά!

Στην τοποθεσία «Κλήμα» υπάρχει χώρος για ξεκούραση και πόσιμο νερό. Είναι εκεί, όπου ο Μέγας Λάκκος, χαράδρα της Τύμφης, τέμνει το Φαράγγι του Βίκου.

«Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη.»

Συνεχίσαμε την πορεία μας μέσα σε πυκνή βλάστηση μακρύτερα από την κοίτη. Πλησιάζαμε στις κύριες πηγές του Βοϊδομάτη. Το μονοπάτι διακλαδίζεται. Το αριστερό ίχνος οδηγεί ψηλά στο χωριό Βίκος, στον τελικό προορισμό μας. Το δεξιό στις πηγές. Ακολουθήσαμε εκείνο των πηγών και γρήγορα βρεθήκαμε μπροστά στη φάτνη γέννησης του κυρίως Βοϊδομάτη.

Δεκάδες κυβικά μέτρα νερού αναβλύζουν στο λεπτό από τα βράχια της πλαγιάς και ταυτόχρονα δημιουργούν το ρου του ποταμιού.

Είναι κάτι το αξιοθαύμαστο. Ένα ποτάμι γεννιέται μπροστά στα μάτια μας και «ευθέως βαδιστικό», εύρωστο, αυθεντικό, καθαρόαιμο ξεκινά το όμορφο ταξίδι του.

Ξυπολυθήκαμε και μπήκαμε στο τρεχούμενο νερό.

Οπισθοχωρήσαμε άτακτα. Το νερό ήταν παγωμένο. Δεν αντεχόταν. «Γάργαρο, κρυστάλλινο, το πίνεις με τις χούφτες σου και χαίρεσαι σαν παιδί!»

Χαρήκαμε, ξεκουραστήκαμε και προετοιμαστήκαμε για «το τελευταίο μίλι».

Επιστρέψαμε στη διακλάδωση και πήραμε το μονοπάτι του ανήφορου για το χωριό Βίκος.

Το τμήμα αυτό της διαδρομής της διάσχισης του φαραγγιού είναι το πιο επίπονο, είναι σαν την «ουρά του γαϊδάρου». Όμως σηματοδοτεί το τέλος της υπέροχης διαδρομής.

Λίγο πριν το νήμα του τερματισμού, μετά έξι ώρες πεζοπορίας, από ένα πεζούλι δίπλα στο μονοπάτι ρίξαμε και πάλι τη ματιά μας στο έξοχο Φαράγγι, που είχαμε αξιωθεί να το περπατήσουμε.

Η θέα του φαραγγιού κι από εκεί ήταν μαγευτική.

Χαμηλά, στο βάθος, ο ζαφειρένιος Βοϊδομάτης συνέθετε μαζί με το ξωκλήσι της Παναγιάς, Καθολικό παλιότερης Μονής, μια νωπογραφία αξιοζήλευτης τελειότητας.

Στην Ταβέρνα-Εστιατόριο του Χριστόφορου Τσουμάνη, στο Βίκο, αρνάκι λεμονάτο, κοντοσούβλι φιλέτο κοτόπουλου, χορτόπιτες και λευκό κρασί απογείωσαν τη διάθεσή μας.

Ήμασταν εκεί οι: Γιώργος, Λευτέρης και Νίκος Παρλάνης, Μάκης Τζίτζιος, Νίκος Γεωργιάδης, Θωμάς Τζήγας, Δημήτρης και Τίμης Ιωαννίδης, Στέργιος Τζέλης, Γιάννης Λιάσης, Γιάννης Τραϊανός και εγώ.»

Μάζεψα το ειλητάριο και το φύλαξα και πάλι στη θέση του. Είχαμε φτάσει πια στην κορυφή της Σαμαρόπετρας.

«Παππού, πότε θα μας πας και στο Φαράγγι του Βίκου;» ρώτησαν με μια φωνή Γιώργος και Θανάσης.

«Όταν θα είστε στη ΣΤ΄ και Ε΄ τάξη του Δημοτικού Σχολείου!», απάντησα με βεβαιότητα!

 

Θανάσης Τραϊανός