Ορεινές διαδρομές. Στον Όλυμπο (ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ (ΦΩΤΟ)

Από την Γκορτσιά και την Πετρόστρουγκα στο Οροπέδιο των Μουσών

 

Όλυμπε, ανήφορε του Δία,

το χώμα σου είναι μαύρο

ζυμωμένο μ’ όλα τα χινόπωρα

των καστανιών και των πλατάνων

και το πόδι χώνεται βαθύτερα

από το ’στραγάλι

για να σ’ αναβεί!

Άγγελος Σικελιανός

 

Για δυο-τρεις εβδομάδες, νύχτα και μέρα ανιχνεύαμε στο διαδίκτυο τις προθέσεις του Δία.

Για να πάρουμε κι εμείς τον «ανήφορό του» και να σκαρφαλώσουμε με επιτυχία στις ψηλές κορυφές του Ολύμπου ο καιρός έπρεπε να είναι ευνοϊκός.

Θέλαμε συνεπώς τον Δία Αιθέριο κι όχι Νεφεληγερέτη και Κελαινεφή (Μαυροσύννεφο).

Για το διήμερο 30 και 31 Αυγούστου 2018 οι προβλέψεις της Ε.Μ.Υ., του σύγχρονου διαδικτυακού Δωδωναίου Μαντείου ήταν έτσι όπως τις επιθυμούσαμε και κινήσαμε.

Πήραμε τον ανήφορο από τη θέση Γκορτσιά στο 14^ο χλμ του δρόμου Λιτόχωρο-Πριόνια (1.100 μ. υψ.).

Προορισμός μας το Οροπέδιο των Μουσών και διανυκτέρευση στο καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης» (2.700 μ. υψ.).

Οι συνορειβάτες μου φορτωμένοι τα σακίδια στην πλάτη και τα μπατόν στα χέρια ξεκίνησαν αισιόδοξοι την επίπονη ανάβαση μήκους περίπου 13 χιλιομέτρων.

Εγώ, παλιός πια των αναβάσεων στον Όλυμπο, αποφάσισα αυτή τη φορά να πάω καβάλα σε μουλάρι μέχρι τη Σκούρτα, κρατώντας δυνάμεις για το υπόλοιπο της ανάβασης.

Μην ξεχνάμε ότι και οι ορειβάτες του Έβερεστ χρειάζονται την αρωγή των Σέρπα!

Το μονοπάτι, ανελέητα ανηφορικό, ξεθεώνει και τα συμπαθή τετράποδα που με πολύ μόχθο συμβάλλουν στο εισόδημα των αγωγιατών του Ολύμπου, οι οποίοι μ’ αυτά αποκλειστικά πραγματοποιούν την τροφοδοσία των καταφυγίων.

Το μονοπάτι ξετυλίγεται μέσα σε δάσος οξιάς, μαύρου πεύκου και ρόμπολου.

Ονομαστά τοπωνύμια, γνωστά στους ορειβάτες του Ολύμπου που επιλέγουν αυτή τη διαδρομή, εκπληκτική σε φυσική ομορφιά και αρκετά δύσκολη, είναι η Μπάρμπα, η Κόκκα και η Πετρόστρουγκα.

Λίγο πριν την Πετρόστρουγκα όπου και μια πετρόκτιστη δεξαμενή παρεκκλίνοντας στα αριστερά του μονοπατιού, φτάνεις σε 10 λεπτά στη Σπηλιά του Ιθακήσιου, του μεγάλου ζωγράφου του Ολύμπου, Βασίλη Ιθακήσιου. Είναι μια βραχοσκεπή με υπέροχη θέα όπου τα καλοκαίρια κατά διαστήματα από το 1928 έως το 1940 έστηνε το καβαλέτο του και απαθανάτισε στον καμβά ανεπανάληπτες εικόνες-στιγμές του Ολύμπου.

Μετά την Πετρόστρουγκα, ράχη στη ΒΑ πλευρά του Ολύμπου σε υψόμετρο 1.950 μ. όπου είναι κτισμένο και λειτουργεί το ομώνυμο καταφύγιο, το μονοπάτι ελίσσεται για λίγο σ’ ένα ομαλό πεδίο κατάφυτο με τεράστια ρόμπολα εντυπωσιακής δομής και ομορφιάς.

Πολύ γρήγορα όμως παίρνει την ανηφόρα, μια ανηφόρα σκληρή σαν κόρα βδομαδιάτικου σιταρόψωμου που μπορεί να σπάσει δόντια, να γονατίσει τους ορειβάτες από την κούραση και τον ιδρώτα.

Τα ρόμπολα αραιώνουν, μικραίνουν, κονταίνουν και στην αλπική ζώνη ούτε ίχνος απ’ αυτά.

Έχουμε φτάσει, τα μουλάρια κι εγώ καβάλα, στην κορυφή Σκούρτα στα ΒΑ του Ολύμπου σε υψόμετρο 2.483 μ.

Εδώ αποχωρίζομαι με ανακούφιση και ένα χάδι το μουλάρι που με ανέχτηκε στο σαμάρι του.

Από εδώ και πάνω θα δοκιμαστούν και οι δικές μου δυνάμεις και αντοχές.

Περιμένω την παρέα μου και ταυτόχρονα απολαμβάνω το υπέροχο ανάγλυφο που έχει ξεπροβάλει ολόγυρα και το οποίο καμία χολιγουντιανή υπερπαραγωγή δεν μπορεί να αναπαραστήσει.

«Μεγάλος Είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου».

Δυτικά οι ψηλές κορυφές, Προφήτης Ηλίας, Τούμπα, Στεφάνι, Μύτικας, Σκάλα συνθέτουν την κλασικότερη άποψη του Ολύμπου από τα ΒΑ. Φαντάζουν κομψοτεχνήματα φιλοτεχνημένα από θεϊκό πλάστη για να υπάρχουν αιώνια. Μεγαλοπρεπείς κορυφές, απρόσιτες για αιώνες, συνυφασμένες με την Αρχαιοελληνική Μυθολογία και το Δωδεκάθεο, προσιτές σήμερα όχι απομυθοποιημένες προσελκύουν χιλιάδες ορειβάτες από όλη την υφήλιο.

Είναι λοιπόν η ομορφιά, ο μύθος, η αναζήτηση της περιπέτειας που σαν ούριος άνεμος στα ιστία σου σε ωθούν και αρμενίζεις εδώ ψηλά!

Χαμηλότερα ο Λαιμός της Σκούρτας, μια εξαίσιας γοητείας κόψη που σου κόβει την ανάσα και αμέσως μετά τα Καγκέλια, ένας ακόμη αδυσώπητος ανήφορος λαξευμένος στο βράχο και ψηλά στο τέλος του σαν στην κορυφή της Κλίμακας του Ιακώβ το Πέρασμα του Γιώσου, το οποίο πρέπει να διαβούμε για να πεζοπορήσουμε επιτέλους στο ίσιωμα του αλπικού λιβαδιού, στο Οροπέδιο των Μουσών.

Η παρέα μου δεν αργεί να φανεί.

Απαθανατίζουμε το μαγευτικό τοπίο και συνεχίζουμε την ορειβασία όλοι μαζί.

Δεν είμαστε μόνοι μας.

Ορειβάτες, οι περισσότεροι ξένοι, κατεβαίνουν από το Οροπέδιο με την αγαλλίαση ολοφάνερη στο πρόσωπό τους.

Ορειβάτες ανεβαίνουν και μας προσπερνούν.

Μερικούς τους προσπερνούμε.

Ανάμεσά τους και παιδιά, αγόρια και κορίτσια, ίδια αγριόγιδα χωρίς σημάδια κούρασης στα όμορφα πρόσωπά τους.

Ορειβάτες με μέλλον…

Χαιρετιόμαστε μ’ όλους.

Στα μονοπάτια των βουνών οι άνθρωποι «έρχονται πιο κοντά». Δεν είναι σαν στα πεζοδρόμια των πόλεων.

Είναι ο πολιτισμός, η ευγένεια των κορυφών!

Κατεβαίνουμε από τη Σκούρτα, διασχίζουμε τον Λαιμό και ανεβαίνουμε στα Καγκέλια. Εδώ είναι που καταβάλουμε τα λύτρα για την επίσκεψή μας στον Όλυμπο: Κούραση, λαχάνιασμα, ιδρώτας. Φτάνουμε στο Πέρασμα του Γιώσου, κάτι σαν το σκαλί του Χίλαρυ στο Έβερεστ.

Δύο μπρούντζινες αναθηματικές πλάκες στον βράχο, διαιωνίζουν τη μνήμη των δύο ορειβατών που «χάθηκαν» εδώ.

Πρέπει να το διαβούμε.

Δύο οι επιλογές μας. Το συρματόσχοινο, μόνιμα στερεωμένο στον βράχο που βοηθά τους ορειβάτες, κυρίως το χειμώνα, για το ασφαλές πέρασμα στο Οροπέδιο των Μουσών ή το σκαλισμένο στο βράχο μονοπάτι, παραδίπλα, που κι αυτό όταν δεν είναι καλυμμένο με χιόνι, οδηγεί εύκολα και ακίνδυνα στο Οροπέδιο.

Διαλέγουμε φυσικά το μονοπάτι και να, είμαστε πια στο Οροπέδιο των Μουσών.

Ο δείκτης της κούρασης που είχε κτυπήσει κόκκινο τώρα υποχωρεί σε ήπιες αποχρώσεις.

Το καλοσχηματισμένο μονοπάτι διασχίζει το αλπικό λιβάδι σε υψόμετρο 2.600-2.700 μ. και είναι ελαφρώς ανηφορικό.

Το χορτάρι είναι ακόμα χλωρό και η αναμενόμενη εμφάνιση των αγριόγιδων του Ολύμπου είναι γεγονός. Διασκορπισμένα στο λιβάδι βόσκουν αμέριμνα, χωρίς να συγκινούνται από την παρουσία μας. Λες και μας αγνοούν. Τα φωτογραφίζουμε με θαυμασμό.

Η άγρια φύση σε μια κομψή εκδοχή δωρικής απλότητας!

Σύντομα το μονοπάτι διακλαδίζεται.

Η αριστερή διακλάδωση οδηγεί στο καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος» και η δεξιά στο «Γιώσος Αποστολίδης».

Ακολουθούμε τη δεύτερη.

Η ομορφιά της τοποθεσίας κι από εδώ είναι συγκλονιστική.

Το είδωλό της αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ορεινά τοπία. Είναι η κατοικία των Ολύμπιων Θεών.

Φτάνουμε στο καταφύγιο σε υψ. 2.700 μ.

Είναι κιόλας μεσημέρι 2 η ώρα.

Είχαμε ξεκινήσει από τη Γκορτσιά στις 7 το πρωί.

Το ζόρι ήταν να φτάσουμε εδώ.

Από το επίπεδο αυτό οι αναβάσεις στις κορυφές είναι απλοί περίπατοι.

Συνεχίζεται…

 

Θανάσης Τραϊανός