Ορεινές διαδρομές: Στον Όλυμπο Τρίτο Μέρος.Ο Επίλογος (ΦΩΤΟ)

 

Αναρρίχηση στον Μύτικα

Επιστροφή 

Το μονοπάτι για το Λούκι του Μύτικα που αποτελεί τη μια από τις δυο επιλογές για την αναρρίχηση στην κορυφή (η άλλη επιλογή είναι από τη

Σκάλα) ξεκινάει από το καταφύγιο, διασχίζει τα Ζωνάρια των ορθοπλαγιών του Στεφανιού, της τρίτης ψηλότερης κορυφής του Ολύμπου με υψ. 2.909 μ. (η δεύτερη ψηλότερη είναι το Σκολιό με 2.911 μ. υψ.) στρέφεται νότια, περνάει κάτω από τη Στριβάδα, τον αυχένα Στεφανιού-Μύτικα και συναντάει τη βάση του Λουκιού στα Ζωνάρια του Μύτικα σε περίπου μισή ώρα από το Οροπέδιο των Μουσών.

Το Λούκι είναι μια στενή βραχώδης, κατακόρυφη σχεδόν πτύχωση-χαράδρωση, όμοια με λούκι που από τα Ζωνάρια σε ανεβάζει στην κορυφή.

Ζωνάρια λέγονται τα τμήματα των ανατολικών απόκρημνων ορθοπλαγιών της Σκάλας, του Μύτικα και του Στεφανιού γιατί στη βάση τους περίπου σχηματίζουν παράλληλες πτυχώσεις σαν ζώνες όπου υπάρχει το μονοπάτι.

Από τη βάση του Λουκιού αρχίζει η ελεύθερη αναρρίχηση.

Δεν περπατάς, σκαρφαλώνεις κυριολεκτικά με χέρια και με πόδια.

Ανεβαίνεις απόλυτο ύψος 230 μ.

Είναι στα αλήθεια κάτι το τολμηρό και ριψοκίνδυνο.

Απαιτεί αφοβία στο ύψος και θρησκευτική προσήλωση στη σηματοδοτημένη στα βράχια διαδρομή.

«Απαγορεύεται» κι η παραμικρή απόκλιση απ’ αυτήν.

Έχει γερά πατήματα και πιασίματα, προσοχή όμως στις πέτρες την πτώση των οποίων μπορεί να προκαλέσουν προπορευόμενοι αναρριχητές. Γι’ αυτό εξάλλου οι ορειβάτες στο σημείο αυτό φοράνε κράνη.

Η αναρρίχηση στο Λούκι ολοκληρώνεται σε περίπου μισή ώρα.

Όταν πια είσαι στην κουφή, 2.917 μ. υψ. στον Μύτικα ή Πάνθεον, απολαμβάνεις την ολοκλήρωση μιας θρυλικής προσπάθειας.

Δε νοιάζεσαι όμως τόσο για τη θέα, αυτή έρχεται σε δεύτερη μοίρα, τη θεωρείς λιγότερη σημαντική. Την έχεις απολαύσει εξάλλου από λίγο χαμηλότερα.

Το σπουδαίο είναι ότι ανέβηκες, ότι περιδιαβαίνεις στα λίγα τετραγωνικά μέτρα της κορυφής τροπαιοφόρος και επιθυμείς να κρατήσεις αυτή τη στιγμή και να την εμπιστευτείς στα γιορτινά μαζί με λεβάντα.

Φωτογραφίζεσαι στο υψομετρικό κολωνάκι της κορυφής και τη μεταλλική γαλανόλευκη ενώ το βλέμμα γοργοφτέρουγο πλανιέται ολόγυρα.

Γράφεις τις εντυπώσεις σου σ’ ένα βιβλίο που φυλάγεται σε μια μεταλλική θήκη όμως αδημονείς για την κατάβαση. Ναι. Επιθυμείς να αρχίσεις την προσπάθεια της επιστροφής στα Ζωνάρια. Η κατάκτηση κάθε κορυφής ολοκληρώνεται με την κατάβαση.

Ξεκινάς να κατεβαίνεις. Προς τα κάτω βλέπεις βάθος αμέτρητο, τρομακτικό. Η εγρήγορση είναι διαρκής. Για περισσότερη σιγουριά κατεβαίνεις…καθιστός, χέρια, γλουτοί, πόδια…κι όταν ξαναβρεθείς στο μονοπάτι, στα Ζωνάρια, στη σιγουριά του επιπέδου, όταν ρίξεις τη ματιά σου ψηλά όπου ανέβηκες κι από όπου κατέβηκες τότε είναι που λες: «ρε που ανεβήκαμε;» και σε κατακλύζουν σαν κατεβασιά ορμητικού χειμάρρου τα συναισθήματα της επιτυχίας.

Τους περίμενα, είναι αλήθεια με αγωνία, να επιστρέψουν και γνώρισα στα μάτια τους, στα πρόσωπά τους άφατη την ευφορία.

Έτσι είναι η ορειβασία!

Απολαύσαμε στα παγκάκια έξω από το καταφύγιο, με θέα τις ορθοπλαγιές του Στεφανιού ή Θρόνου του Δία, τον καφέ της επιτυχίας, συνοψίσαμε τα γεγονότα της αναρρίχησης, αποχαιρετήσαμε νοερά τους Ολύμπιους θεούς και πήραμε ενθουσιώδεις το μονοπάτι της επιστροφής.

Για την επιστροφή επιλέξαμε τη διαδρομή καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης»-καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» (Ζωλότας)-Πριόνια. Είναι το γνωστό στους παροικούντες την ορειβατική Ιερουσαλήμ «Κοφτό» μονοπάτι.

Έχει κάποιο βαθμό επικινδυνότητας, απαιτεί σε ορισμένα τμήματά του πολλή προσοχή όμως σε οδηγεί χωρίς GPS πολύ σύντομα στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός».

Είναι πράγματι ένα συναρπαστικό μονοπάτι που όταν το κατεβαίνεις, όπως εμείς, είναι και απολαυστικό.

Στην αρχή ξετυλίγεται στα αλπικά πρανή της Γούρνας του Στεφανιού, διέρχεται από το διάσελό της και δρασκελίζει διαδοχικά τα Λούκια του Στεφανιού, του Μύτικα και της Σκάλας.

Καμπανούλες ανθίζουν ακόμη στις σχισμές των βράχων και νομίζεις πως μας ξεπροβοδίζουν.

Μετά την αλπική ζώνη ελίσσεται ανάμεσα σε ρόμπολα, τα οποία όσο κατεβαίνεις είναι ολοένα και ψηλότερα.

Καβαλικεύει τη χιονούρα κάτω από το Λούκι του Μύτικα, διασχίζει μια υπέροχη καταπράσινη πλαγιά όπου ώριμες μικροκαμωμένες αγριοφράουλες σε προκαλούν να τις γευτείς.

Πανύψηλα ρόμπολα καλύπτουν την πλαγιά και προκαλούν τον θαυμασμό μας. Αρκετά είναι πελεκημένα και μαυρισμένα από το φοβερό αστροπελέκι του Τερπικέραυνου Δία.

Λίγο παρακάτω συναντάει το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4, το οποίο πλέον ακολουθούμε και φτάνουμε στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός».

Αν και τα καταφύγια των βουνών τα κατέτασσαν σε κατηγορίες αστέρων, ανάλογα με τις παροχές, αυτό θα το χαρακτηρίζαμε πεντάστερο!

Κουρνιάζει στο «Μπαλκόνι» σε υψόμετρο 2.100 μ., παντοτινά συντροφευμένο από θεόψηλα ρόμπολα εντυπωσιακής κορμοστασιάς, στο κέντρο του Ολύμπου.

Η ματιά σου ιχνηλατεί αδηφάγα το περίγυρο.

Χαμηλώνει ως το Λιτόχωρο και χαϊδεύει τη θάλασσα, ανηφορίζει και αγγίζει τις ψηλές κορυφές, οι οποίες δεν ξεχωρίζουν πια φανερά η μία από την άλλη, σεργιανίζει στον πλούσιο πευκότοπο του Εθνικού Δρυμού και γαληνεύει στον φροντισμένο χώρο του καταφυγίου.

Ξαποστάσαμε σχεδόν μία ώρα, φάγαμε με πολλή όρεξη μια πεντανόστιμη φασολάδα, εφοδιαστήκαμε με το απαραίτητο, για τη συνέχεια νερό, αρχειοθετήσαμε το πέρασμά μας και από εδώ και συνεχίσαμε την κατάβαση με οριστικό πλέον προορισμό τα «Πριόνια».

Το μονοπάτι τώρα είναι το Ε4 και διασχίζει όλη σχεδόν τη ρεματιά του Μαυρόλογγου.

Είναι το ίδιο, ίσως, μονοπάτι, που περπάτησαν για να φτάσουν στην «Καλύβα» ένα μικρό ξέφωτο, λίγο πιο χαμηλά από το «Σπήλιος Αγαπητός» για να εφορμήσουν τελικά το πρωί στις 2 Αυγούστου το 1913 και να εκθρονίσουν τους Ολύμπιους Θεούς από τον Μύτικα, πρώτοι, ο Χρήστος Κάκαλος, κυνηγός αγριόγιδων από το Λιτόχωρο και οι Ελβετοί ορειβάτες Frédéric Boissonnas και Daniel Baud-Bovy.

Λίγα χρόνια αργότερα, στις 12 Αυγούστου του 1921, ο Χρήστος Κάκαλος και ο Ελβετός, επίσης, Marcel Kurz κατακτούν, πρώτοι, την τελευταία απάτητη κορυφή του Ολύμπου, το Στεφάνι ή Θρόνος του Διός.

Το μονοπάτι είναι καλοφτιαγμένο, με επάρκεια σηματοδοτημένο, δεν έχει επικίνδυνα κομμάτια, σε ορισμένα μέρη είναι αρκετά κατηφορικό, έχει όμως και πολλά ισιώματα, που σε ξεκουράζουν ευχάριστα, διαπερνά πανέμορφο πευκόδασος και χαμηλότερα δάσος με λυγερόκορμες οξιές, που ψηλώνουν αναζητώντας τον ήλιο.

Είναι το δημοφιλέστερο ορεινό μονοπάτι της Ελλάδας και το ανεβοκατεβαίνει πλήθος ορειβατών, ξένοι οι περισσότεροι.

Διασταυρωθήκαμε με πάρα πολλούς.

Ο Μαυρόλογγος καταλήγει στον Ενιπέα ποταμό, κοντά στα Πριόνια, σχηματίζοντας έναν όμορφο καταρράκτη.

Ίσως στα δροσερά νερά του να λούζονταν οι Μούσες και οι Νύμφες!

Περάσαμε τη μικρή, ξύλινη, γραφική γέφυρα του Ενιπέα, απαθανατίσαμε και αυτή τη συγκυρία, η οποία μάλιστα αποτελεί την κατακλείδα της διήμερης εξόρμησής μας στο Βουνό των Θεών.

Χρειάστηκαν συνολικά έξι ώρες για να κατεβούμε από το οροπέδιο των Μουσών.

Στα Πριόνια 1.000 μ. υψόμετρο έρχεται δρόμος από το Λιτόχωρο, είναι ασφαλτοστρωμένος, υπάρχει μεγάλο Parking και εστιατόριο-αναψυκτήριο.

Ο Γιάννης έκανε οτοστόπ για να πάει στην Γκορτσιά και να φέρει το αμάξι.

Έτσι ολοκληρώθηκε ένα λαμπρό ορειβατικό ταξίδι.

Θα το αναπολούμε εσαεί!

Την ορειβατική ομάδα συγκροτούσαν οι: Γιάννης Λιάσης, Γιάννης Τραϊανός, Θωμάς Τζήγας και εγώ.

 

Βιβλιογραφία:

1.      Kurz Marcel, Όλυμπος Le mont Olympe, Εκδόσεις «μάτι», 2003.

2.      Νέζης Νίκος, Όλυμπος, Ε.Ο.Ο.Α. Εκδόσεις Ανάβαση, 2003.

3.      Εγκυκλοπαίδεια, ΠΑΠΥΡΟΣ-LAROUSSE-BRITANNICA.

 

 

Θανάσης Τραϊανός