Ορεινές διαδρομές. Στον Όλυμπο (ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ) (ΦΩΤΟ)

 

Η συνέχεια

Στο Οροπέδιο των Μουσών

 

Το Οροπέδιο των Μουσών είναι ένα εκτεταμένο υψίπεδο στον Όλυμπο που οριοθετείται από τις κορυφές Καλάγια 1 και 2, Προφήτης Ηλίας,

Τούμπα και τα κράσπεδα της Γούρνας του Στεφανιού. Το μέσο υψόμετρό του είναι 2.650 μ.

Παλιότερα οι ντόπιοι το έλεγαν «Ίσωμα Ηλία». Το 1913 οι Frédéric Boissonnas και Daniel Baud-Bovy το ονόμασαν «Λιβάδι των Θεών».

Το 1961 ο Γιώσος Αποστολίδης το είπε «Οροπέδιο των Μουσών» και καθιερώθηκε μ’ αυτό το όνομα.

Στην ανατολική άκρη του είναι κτισμένο το καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος» σε υψόμετρο 2.650 μ. Ονομάζεται έτσι προς τιμήν του πρώτου επίσημου οδηγού του Ολύμπου.

Βλέπει πολύ κοντά του τον Μύτικα και το Στεφάνι, χαμηλά τον Μαυρόλογγο και στα νότια τις άλλες κορυφές.

Στον αυχένα ανάμεσα στον Προφήτη Ηλία και την Τούμπα στέκεται σαν δραγάτης αψηφώντας αέρηδες, βροχές, χιόνια και παγωνιές το δεύτερο καταφύγιο «Γιώσος Αποστολίδης» σε υψόμετρο 2.700 μ. Έχει το όνομα του ορειβάτη Γιώσου Αποστολίδη, ο οποίος σκοτώθηκε από πτώση στο Λούκι το 1964.

Μείναμε στο δεύτερο.

Τα δύο καταφύγια απέχουν μεταξύ τους 10 λεπτά δρόμο και μπορείς να πας από το ένα στο άλλο σαν να πηγαίνεις από το Café Il Posto στο Bar Nama στο Αμύνταιο για να γευτείς ένα αχνιστό τσάι στα ξύλινα τραπέζια με τους πάγκους τους και να καρπωθείς από διαφορετική οπτική γωνία τη μαγεία του ορεινού τοπίου.

Τυχαίνει μάλιστα συχνά να δεις τα αγριόγιδα να βόσκουν στο Οροπέδιο ή κατάμαυρα τα κοράκια να φλερτάρουν στις ορθοπλαγιές του Στεφανιού και να ακούς το απόκοσμο κρώξιμό τους.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, 30-08-2018, μετά το φαγητό και αρκετή χαλάρωση, πάντα με θαυμάσιο καιρό, ανεβήκαμε στις κορυφές προφήτης Ηλίας 2.803 μ. υψ. Και Τούμπα 2.801 μ. υψ.

Η ανάβαση σε αυτές είναι εύκολη και ακίνδυνη.

Το μονοπάτι για την κάθε κορυφή αρχίζει από την «αυλή» του καταφυγίου και είναι καλοσχηματισμένο και χωρίς δυσκολίες.

Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στην ομώνυμη κορυφή, σχετικά ευρύχωρο, είναι κτισμένο με ξερολιθιές και ιδιαίτερη αρχιτεκτονική για να αντέχει στους καιρούς της κορυφής. Υπάρχει εκεί από τον 11^ο αιώνα.

Μπαίνεις μέσα σκυφτός, είναι σαν να προσκυνάς το εικόνισμα του προφήτη που μόλις τα μάτια σου συνηθίσουν το σκοτάδι σε καλοδέχεται στον μοναδικό ενιαίο χώρο. Ανάβεις κερί για όποιους λόγους αισθάνεσαι ή όχι και βγαίνεις πάλι σκυφτός στο άπλετο φως.

«Μάγεμα η φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη».

Στα δυτικά ο Μύτικας, το Στεφάνι, το Σκολιό οι τρεις ψηλότερες κορυφές του Ολύμπου απέχουν λίγες εκατοντάδες μέτρα. Δέος!

Ανατολικά ολάκερη η ακτογραμμή της Πιερίας και το γαλάζιο απέραντο της θάλασσας φαντάζει μακρινό.

Αν μάλιστα ο καιρός έχει κέφια, μπορεί να δεις να σκάει μύτη μέσα από την αχλή ο Άθως.

Νότια οι κορυφές Πάγος, Καλόγερος, Φράγκου Αλώνι, Μεταμόρφωση, Κακάβρακας συνθέτουν έναν υπέροχο ορίζοντα.

Βόρεια τα Πιέρια και η πόλη της Κατερίνης με τα κεφαλοχώρια της μαγεύουν τα μάτια μας.

Μετά την ανάβαση στον Προφήτη Ηλία επιστρέφουμε στο καταφύγιο και στη συνέχεια ανεβαίνουμε στην Τούμπα.

Από την κορυφή της βλέπεις τα Μεγάλα Καζάνια, ένα βάραθρο σαν χωνί που σχηματίζουν οι ορθοπλαγιές του Σκολιού, της Σκάλας, του Μύτικα, του Στεφανιού και της Τούμπας στη ΒΔ όψη του Ολύμπου και ανατριχιάζεις από το άνοιγμά τους περίπου 1.000 μ. και το βάθος τους ίσως 700 μ. Είναι το πεδίο των αναρριχητικών διαδρομών για τους τολμηρούς αναρριχητές.

Η βραδιά στο καταφύγιο ήταν μια έκτακτη εμπειρία.

Η ξυλόσομπα στην τζαμαρία-τραπεζαρία άναψε νωρίς γιατί το κρύο, αν και Αύγουστος, ήταν αισθητό.

Όλοι οι ορειβάτες μαζευτήκαμε εκεί.

Το καταφύγιο διαθέτει και καθιστικό με όμορφο τζάκι αλλά όταν το πλήθος των ορειβατών είναι μεγάλο, μετατρέπεται σε χώρο ύπνου.

Η θαλπωρή της σόμπας διαχύθηκε καλοδεχούμενη.

Πίνοντας τσάι ή καφέ πριν το βραδινό φαγητό, το σμάρι των ορειβατών έμοιαζε πολύβουο μελίσσι.

Στις κουβέντες τους άκουγες περιγραφές και αναλύσεις όχι βέβαια πολιτικής επικαιρότητας αλλά ορειβατικών και αναρριχητικών διαδρομών.

Άλλη ανθρωπογεωγραφία!

Έξω από το καταφύγιο όμως η νύχτα ήρθε σιωπηρή, η ηρεμία ήταν απόλυτη, το περίγραμμα των διπλανών κορυφών απόκοσμο είχε για φόντο έναν απίθανο, έναστρο ουρανό.

Μια βραδιά στα 2.700 μ., μια νύχτα ονειρική.

Πήγαμε για ύπνο με τις κότες, δεν περιμέναμε να σβήσουν τα φώτα στις δέκα και μισή.

Η διανυκτέρευση σε θάλαμο με οκτώ διώροφες κουκέτες ήταν ένα déjà vu, κάτι το οποίο είχαμε ζήσει νεοσύλλεκτοι στρατιώτες.

Ξυπνήσαμε χαράματα. Ο Αυγερινός χαμογελούσε ακόμη.

«Σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε τ’ ουρανού σε κανένα από τα μέρη.» (Δ. Σολωμός. Ημέρα της Λαμπρής).

Ο Ξένιος Δίας παρέμενε Αιθέριος. Όλα προοιωνίζονταν μια θαυμάσια μέρα.

Οι συντροφιές των ορειβατών σιγά-σιγά αναχωρούσαν η καθεμιά για τη δική τους διαδρομή.

Πήραμε το πρωινό με το μυαλό μας καρφωμένο στον Μύτικα. Η κατάκτησή του ήταν η επιδίωξή μας, κάτι σαν Ιερό Γκράαλ!

Περιμέναμε λίγο ώστε ο ζεστός ήλιος σηκώσει την πρωινή δροσιά.

Οι δυο Γιάννηδες και ο Θωμάς ξεκίνησαν για την πολυπόθητη κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής της Ελλάδας, του Μύτικα.

Δεν τους ακολούθησα. Έχω ανέβει στον Μύτικα πέντε φορές.

Δεν υπήρχε το κίνητρο για μια ακόμη επανάληψη.

Είναι αλήθεια ωστόσο ότι ποτέ δεν ελευθερώθηκα από τη συγκίνηση που νιώθω κάθε φορά που ανεβαίνω στον Όλυμπο και στον Μύτικα, από την αίσθηση ότι βρίσκομαι όχι μόνο στην ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας αλλά στο άβατο, στον πυρήνα της απαράμιλλης Ελληνικής Μυθολογίας.

Ποτέ μέσα μου δε συντελέστηκε καμιά απομάγευση, καμιά απομυθοποίηση της γοητείας του Ολύμπου!

Όλυμπε, ανήφορε του Δία!

 

Υ.Γ. Η πρώτη μου φορά στον Μύτικα ήταν το 1982, 40 χρόνια πριν. Ήμασταν μαζί ο Πέτρος Χρηστίδης, ο Κώστας Χρηστίδης, ο Κώστας Κιάνας και ο Σάκης Παπαϊωάννου. Η Τρίτη φορά ήταν με την Ελενίτσα, τη Νέλα και τον Λάζαρο Χρηστίδη. Καταπληκτική εμπειρία!

Συνεχίζεται…

 

Θανάσης Τραϊανός