Ορεινές διαδρομές. Στην Κόψη Μπαρμπαλά. Βόρειος Όλυμπος

Είχαμε καιρό να ανέβουμε σε κάποια κορυφή.

Ο εστεμμένος ιός δυσκόλεψε πολύ και την ορειβασία. Η διανυκτέρευση

στα καταφύγια έγινε προβληματική αν όχι απαγορευτική.

Περιοριστήκαμε σε μονοήμερες αναβάσεις.

Ο Όλυμπος μαγνητίζει τους ορειβάτες και έχει τόσες κορυφές!

Τα τελευταία χρόνια κερδίζει την προσοχή ολοένα και περισσότερων ορειβατών μια καθόλα ενδιαφέρουσα ορειβατική διαδρομή που συνιστά ταυτόχρονα το συντομότερο μονοπάτι για την ανάβαση στο Οροπέδιο των Μουσών. Είναι η από κάθε άποψη εντυπωσιακή, διαδρομή της Κόψης Μπαρμπαλά.

Αφετηρία της είναι το καταφύγιο στα Κρεβάτια Βροντούς του Δήμου Δίου-Ολύμπου.

Πήραμε τον ανήφορο του Δία, έναν από τους πολλούς που έχει στον Όλυμπο, λίγο πάνω από το καταφύγιο.

Το μονοπάτι πολυπατημένο από τους προσκυνητές

του Βουνού των Θεών είναι πάρα πολύ ανηφορικό. Προχωρούσαμε, πιο σωστά, ανεβαίναμε, σε μια direct διαδρομή, αργά-αργά σαν αμάξια γέρικα στην ανηφοριά σε πευκοδασωμένη ράχη.

Ευτυχώς γιατί έξω και πάνω από τα πεύκα ο ήλιος του Αλωνάρη ήταν φλεγόμενη βάτος.

Η διαδρομή, σ’ ολόκληρο το ανάπτυγμά της είναι περίπου 8 χλμ., καταλήγει στο Οροπέδιο των Μουσών, και απαιτεί δυνάμεις, κουράγιο, χρόνο.  Γι’ αυτό και ο στόχος μας περιορίστηκε. Θα διανύαμε μόνο το πρώτο της κομμάτι, πολύ δύσκολο, ως την κορυφή Μπαρμπαλάς σε υψόμετρο 1.850 μ. με το ξεκίνημά μας στα 1.000 περίπου μέτρα και θα επιστρέφαμε. Όπερ και εγένετο.

Ανηφορίσαμε τρία χιλιόμετρα ακριβώς και καλύψαμε υψομετρική διαφορά 850 μ. Φτάσαμε, τρεις ώρες μετά, στην κορυφή, ένα καταπράσινο και λουλουδιασμένο ξέφωτο.

Το ανάγλυφο που λες και αναδύθηκε μπροστά μας είναι καθηλωτικό.

Oh my God ψιθύρισε ο Νίκος. Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη συμπλήρωσα εγώ.

Ψηλότερα οι φοβερές βορειοανατολικές όψεις του Προφήτη Ηλία, της Τούμπας, του Στεφανιού, του Σκολιού, του Χρηστάκη, του Κίτρους…Δεξιά μας η επιβλητική Κόψη Ναούμ (Ξερολάκκι) κι αριστερά η πυκνοδασωμένη κοιλάδα του ρέματος Παπά. Μπροστά μας η μαγευτική ράχη Παπά. Χαμηλότερα προς τη θάλασσα η ακτογραμμή της Πιερίας και ο πλούσιος κάμπος της.

Ξεκουραστήκαμε αρκετή ώρα στη σκιά πανέμορφων πεύκων.

Κι εκεί απέναντι από τα γκρεμιά του Δία, τα λούκια των ορθοπλαγιών γεμάτο με άλιωτο χιόνι και τη ράχη Παπά να με προσκαλεί, αναστοχάστηκα.

Πέρασαν τα χρόνια. Αν βρισκόμουν στο υψομετρικό κολονάκι του Μπαρμπαλά πριν 20-25 χρόνια δε θα σταματούσα εκεί. Θα συνέχιζα το ανέβασμα στο βουνό των Ολυμπίων Θεών, θα διέτρεχα την πανέμορφη ράχη Παπά κι αφού έπαιρνα τις απαραίτητες ανάσες για ξεκούραση κι αποκατάσταση, θα ακολουθούσα αποφασιστικά το ανηφορικό μονοπάτι στα αλπικά πρανή του Προφήτη Ηλία και της Κάτω Τούμπας και παρακάμπτοντας τελικά την κορυφή της δεύτερης, θα ’βγαινα στο εικονοστάσι της Παναγιάς της Κορυφινής στο Οροπέδιο των Μουσών. Το επόμενο πρωί, μετά από μια διανυκτέρευση πιο κοντά όσο ποτέ στ’ αστέρια, θα κάλπαζα στο Ίσωμα Ηλία, θα δρασκέλιζα το Πέρασμα του Γιόσου, θα χοροπηδούσα στο Λαιμό της Σκούρτας, θα προσπερνούσα την Πετρόστρουγκα με τα θεϊκά Ρόμπολα και γοργοπόδαρο αγριόγιδο θα κατέληγα στην Γκορτσιά. Θα το είχα τερματίσει, θα υλοποιούσα μια απίθανη διάσχιση του Ολύμπου. Όλα αυτά όμως αν…

Σηκώθηκα, δεν είπα τίποτα σε κανένα και δόθηκε το σύνθημα της επιστροφής.

Ο κατήφορος, κι αυτός επίπονος, ήθελε πολλή προσοχή.

Δυο ώρες προσεκτικότερης πλέον κατάβασης και φτάσαμε στην αφετηρία μας στα Κρεβάτια Βροντούς.

Αργότερα στην ψησταριά Το Σπιτικό στον κεντρικό δρόμο του Δίου παγωμένες μπίρες κι αρνίσια συκωτάκια και παϊδάκια κορύφωσαν την καλή διάθεσή μας.

Ήταν 5 Ιουλίου 2022 κι ήμασταν εκεί ο Γιάννης Λιάσης, ο Νίκος Γεωργιάδης, ο Θωμάς Τζήγας κι εγώ.

 

Θανάσης Τραϊανός