Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε …

 Γράφει η Ράνια Στυλιάδου

Από την εποχή που ήμουν μαθήτρια στο Δημοτικό Σχολείο, τα Τέμπη

τα είχα συνδέσει με τον φόβο.

Η κρεμαστή γέφυρα των Τεμπών, που υπήρχε πάντα στο πρόγραμμα σχολικών εκδρομών που κάναμε τότε (δεκαετία του 80), δεν με ενθουσίαζε καθόλου.

«Χριστέ μου, πως θα περπατήσω σε μία γέφυρα που κρέμεται και αισθάνεσαι τους κραδασμούς και την «κίνησή» της».

Φρίκη. Φρίκη απερίγραπτη πόσο μάλλον για κάποιον σαν εμένα που είμαι και υψοφοβική. Νομίζω πως το τόλμησα μόνον μία φορά και είχα ξεσηκώσει τον κόσμο με τις φωνές και τα ουρλιαχτά μου.

Τις άλλες, αρκέστηκα στην αγορά σουβενίρ που έφεραν πάνω τους τον εφιάλτη (βαζάκια ή μπουκαλάκια με τη γέφυρα σε ζωγραφιά).

Τα Τέμπη είναι μια περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στον Όλυμπο και την Όσσα, βουνά πανύψηλα… Στη μέση κυλάει ο Πηνειός με τους πολλούς παραποτάμους του, οι οποίοι συμβάλλουν στη διόγκωση των νερών του.

Η περιοχή προσφέρει πλήθος τοποθεσίες για ξεκούραση, τις οποίες η ίδια η φύση μόνη της φρόντισε να διαμορφώσει, χωρίς η τέχνη να συμβάλει ουσιαστικά. Ο κισσός με τις φουντωτές κληματσίδες φυτρώνει εκεί πλούσιος και τυλίγεται γύρω από τους ψηλούς κορμούς των δένδρων, όπως πλούσια φυτρώνουν και τα βάτα στην κορυφή του βουνού, καλύπτοντας ολόκληρη την επιφάνεια των βράχων.

Ο Ολλανδός ζωγράφος και χαρτογράφος Abraham Ortelius έγραψε το 1595 : «Στα Τέμπη η φύση σκόρπισε σπάταλα όλα της τα δώρα: ορεινούς όγκους, πλαγιές, γκρεμούς, ανάβρες γάργαρες και δροσερές, οι οποίες πιδακίζουν από τις βραχότρυπες, χλωρίδα πολυποίκιλη με αμέτρητες τις αποχρώσεις του πράσινου, δένδρα πανύψηλα και αιωνόβια και στο μέσον ένα ποτάμι μυθικό, που κυλάει τα θολά νερά του ήρεμα, αθόρυβα και ασταμάτητα».

Από την περιοχή διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή και η εθνική οδός Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Το τμήμα αυτό αποτελεί το στενότερο σημείο της εθνικής οδού και ένα από τα πιο επικίνδυνα σημεία του οδικού δικτύου της Ελλάδας.

Το Δεκέμβριο του 2009, συνέβησαν σοβαρές κατολισθήσεις στην περιοχή των Τεμπών, με αποτέλεσμα το κλείσιμο της Εθνικής οδού για διάστημα 4 μηνών. Στο διάστημα αυτό η κυκλοφορία διεξαγόταν από τον παραλιακό δρόμο μέσω Αγιάς Λάρισας ή από τον ορεινό δρόμο μέσω Ελασσόνας. Οι κατολισθήσεις στην περιοχή των Τεμπών στοίχισαν τη ζωή και σε έναν άνθρωπο !!!

Λόγω της γεωμορφολογίας τους, στα Τέμπη έχουν συμβεί αρκετά πολύνεκρα τροχαία δυστυχήματα. Στις 4 Οκτωβρίου 1999, λεωφορείο που μετέφερε οπαδούς του ΠΑΟΚ συγκρούστηκε με μικρό φορτηγό, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 6 επιβάτες και ο οδηγός του λεωφορείου. Στις 13 Απριλίου 2003, φορτηγό που μετέφερε ξυλεία από τον Προβατώνα Έβρου στην Αθήνα, συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά στο 388ο χιλιόμετρο με λεωφορείο το οποίο μετέφερε μαθητές Α' Λυκείου από το Μακρυχώρι Ημαθίας που επέστρεφαν από εκδρομή στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι 21 από αυτούς. Με το δυστύχημα αυτό συνδέεται και η αυτοκτονία ενός 35χρονου επιζώντα του δυστυχήματος στις 4 Ιουλίου 2022.

Την 28η Φεβρουαρίου 2023, μια επιβατική αμαξοστοιχία συγκρούστηκε μετωπικά με ένα εμπορικό τρένο που κινούταν στην ίδια σιδηροτροχιά με αντίθετη φορά, με αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπων και την πρόκληση δεκάδων τραυματισμών.

Ο Μάρτης του 2023 ξημέρωσε πενθώντας και μαζί του πενθεί η χώρα ολόκληρη.

Τα Τέμπη «ρούφηξαν» για μία ακόμα φορά ψυχές νέων ανθρώπων που γέμισαν τον παράδεισο.

Χρωστάνε ένα μήνυμα ή μία κλήση στην μάνα που περίμενε να δει στην οθόνη του τηλεφώνου μία ένδειξη, μία φατσούλα, ένα «όλα καλά».

Σιωπή και παγωμάρα που τσακίζει ψυχές.

Μια σιωπή που την ακούνε όλοι και στο άκουσμά της η σιωπή βαθαίνει.

Μια σιωπή που έχει το χρώμα του πένθους και την ένταση της οργής.

Δεν ρωτάμε «Γιατί;». Ξέρουμε γιατί. Ξέρουν γιατί. Καταλαβαίνουν πολύ καλά το γιατί.

Η μάνα και ο πατέρας όμως δεν καταλαβαίνουν. Ούτε και η αδερφή, ο αδερφός, ο σύζυγος η φίλη ο φίλος ……

Στις μεγάλες Εθνικές δυσκολίες συνήθως λέμε «Όλη η Ελλάδα μια γροθιά».

Σε αυτή τη δυσκολία – τραγωδία λέμε «όλη η Ελλάδα μία προσευχή, ένα κομποσκοίνι, ένα κεράκι».

Καλό ταξίδι, Ιφιγένεια, Αθηνά, Νίκο, Χρύσα, Αναστασία, Θώμη …..

Καλή ανάρρωση στους τραυματίες.

Κάποια πράγματα θα περάσουν, θα γειάνουν, θα αποσυμφορηθούν.

Όμως οι πληγές στις ψυχές θα μείνουν ανοιχτές και θα αιμορραγούν καθημερινά θυμίζοντάς μας ότι οι ανθρώπινες ζωές δε μπορούν να στηρίζονται σε σαθρότητες, ανευθυνότητες, ανοχές και αναβολές.

Κοστίζουν ακριβά και δε μας περισσεύουν ούτε νιάτα, ούτε ομορφιά, ούτε ταλέντα, ούτε τίποτα.

Ελλάδα μου, με έχεις θυμώσει πολύ για μία ακόμα φορά.

Σε παρακαλώ, σταμάτα να τρως τα παιδιά σου, σταμάτα να αλλάζεις τις διαδρομές τους.

Φτάνει.