ΣΤΟ ΤΣΙΠ ΤΟΥ ΚΟΡΙ

          Βλέπω τις πανέμορφες φωτογραφίες του χωριού μας βγαλμένες από τα έμπειρα μάτια και χέρια  της Βίβιαν Ευαγγέλου Μισιρλή και,

πραγματικά, μένω έκπληκτος. Ειδικά αυτές οι φωτογραφίες που αποκαλούνται Πανόραμα Λεχόβου κι είναι τραβηγμένες από το Τσιπ του Κορί, με κάνουν να συγκινούμαι βαθύτατα.

          Έτσι όμως ξυπνούν οι αναμνήσεις μου κι έρχονται σιγά – σιγά στο μυαλό  οι εικόνες, που έβλεπα μικρός από τις κορυφές των υπέροχων βουνών μας.

          Ομολογώ πως ανέβηκα πάρα πολλές φορές στο Τσιπ του Κορί στην κορυφή δηλαδή του βουνού δεξιά από τη θέση Γκιόλι. Ανέβηκα επίσης στη Μικρή και τη Μεγάλη Γκολίνα και στην Τσιούκα. Συνήθως ανέβαινα καβάλα στο μουλάρι μας ακολουθώντας  ημιονικούς δρόμους.

          Κάπου εκεί ψηλά στο Κορί, λίγο πριν από την κορφή, υπήρχε ένα αλώνι στρωμένο με πλατιές πέτρες. Οι πρόγονοί μας για να μην κουβαλούν ως το χωριό τα δεμάτια των σιτηρών που παρήγαγαν, έφτιαξαν ένα αλώνι ψηλά στο βουνό, που το έλεγαν το αλώνι με τα πλότσια, με τις πλάκες δηλαδή. Αλώνιζαν με τα ζώα τους τις θημωνιές κι έπαιρναν μόνον τον καρπό. Οι πιο ρομαντικοί Λεχοβίτες το ονόμαζαν μαρμαρένιο αλώνι.

          Κάπου εκεί πάλι, τον Ιούλιο του 1905, τραυματίστηκε ο Καπετάν Λούκας Κόκκινος, από αδέσποτη σφαίρα των Τούρκων κατά τη διάρκεια της μάχης, που έγινε στο Κορί και στην οποία κυριολεκτικά θυσιάστηκε ο Μπλατσιώτης οπλαρχηγός Καπετάν Μπαστιάς ή Αργυράκος, με τα δέκα παλικάρια του. Σκοπός του ήταν να σώσει όλους τους άλλους καπεταναίους και τους νταϊφάδες τους (ομάδες ενόπλων), που είχαν συγκεντρωθεί στο Κορί, για να συνεδριάσουν και να πάρουν σοβαρές αποφάσεις για το Μακεδονικό Αγώνα. Τελικά θυσιάστηκε αλλά οι καπεταναίοι και οι νταϊφάδες τους σώθηκαν.

          Ο τραυματισμός του Λούκα, η σωτηρία του μετά από τέσσερις μέρες και η μεταφορά του, με χίλιες προφυλάξεις, στην Ελεύθερη Ελλάδα και στο Νοσοκομείο του Ευαγγελισμού τελικά, ήταν η αιτία για να γραφτεί το χιλιοτραγουδισμένο τραγούδι «Ένα πουλάκι λάλησε στο Λέχοβο στη ράχη…»

          Κάπου εκεί λίγο χαμηλότερα και προς τα δυτικά υπήρχαν οι ίσμπες. Ήταν τα οχυρωματικά έργα, που είχαν φτιάξει τα παλικάρια του καπετάν Ζήση του Δημολιού κυρίως, για να μπορούν να αποκρούουν τις επιθέσεις των Τούρκων, κυρίως,  αλλά και των Βουλγάρων κομιτατζήδων στα δύσκολα εκείνα χρόνια. Μέσα στις ίσμπες, όταν ήμασταν μικρά, βρίσκαμε πάρα πολλούς κάλυκες από σφαίρες, που είχαν χρησιμοποιηθεί στις πολλαπλές μάχες, που δόθηκαν εκεί.

          Το πιο σημαντικό όμως ήταν η υπέροχη θέα από την κορυφή του Κορί. Έβλεπες όλα τα χωριά μέχρι το Αμύνταιο και  την Πτολεμαΐδα, έβλεπες τα γύρω βουνά και το μάτι σου χόρταινε. Θυμάμαι μάλιστα κάποια φορά, που στο χωριό υπήρχε πυκνή ομίχλη,  εκεί ψηλά λαμπύριζε καυτός ο ήλιος. Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Νόμιζες πως στον κάμπο υπήρχε μια τεράστια κατάλευκη λίμνη, που σκέπαζε  όλη την περιοχή.

          Δυστυχώς τότε δεν είχαμε φωτογραφική μηχανή στα χέρια μας, για να απαθανατίσουμε τα στιγμιότυπα αυτά. Έστω όμως και σήμερα φωτογραφήθηκαν αυτά τα τοπία και, για το λόγο αυτό, αξίζει ένα πολύ μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στη Βίβιαν Μισιρλή, για τις υπέροχες αυτές λήψεις που αναδεικνύουν τέτοιες ομορφιές.

                                                ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ