Στο μπουρίμ τουΤζότσκα

Ο Τζότσκας ήταν δάσκαλος στο Λέχοβο πριν από εκατό περίπου χρόνια. Το επώνυμο του ήταν Βασιλειάδης και τ’ όνομά του Χρήστος,  αν δε με απατά

η μνήμη μου.

          Δε γνωρίζω πολλά βιογραφικά του στοιχεία. Οι λιγοστές πληροφορίες μου προέρχονται από τον πατέρα μου, που τον είχε δάσκαλο. Σαν δάσκαλος πρέπει να ήταν πολύ καλός, μια και έμαθε πολλά πράγματα στα παιδιά, που φοιτούσαν τότε στο Σχολείο και, κυρίως, τους έμαθε πολύ καλή ορθογραφία. Οι κάτοικοι τον αγαπούσαν πάρα πολύ και τον βοηθούσαν με πολλούς τρόπους.

          Μια από τις μεγάλες αδυναμίες του Τζότσκα ήταν οι πεζοπορικές διαδρομές στα πανέμορφα βουνά μας. Φορούσε τ’ άρβυλά του και εξερευνούσε τις φυσικές ομορφιές του χωριού.

          Αγαπούσε πολύ το Λέχοβο και, όταν οι φιλοπρόοδοι κάτοικοί του έφτιαξαν το συγκρότημα των καταστημάτων και του καφενείου του Ενωτικού Συλλόγου Λεχοβιτών «Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ» στην πλατεία του χωριού, ο  Βασιλειάδης, με δική του δωρεά, έκανε τα κάγκελα του καφενείου. Ο Ενωτικός Σύλλογος Λεχοβιτών πρέπει να έχει μια μπρούντζινη πινακίδα εγχάρακτη με την πληροφορία αυτή.

          Κάποια φορά ο δάσκαλος Βασιλειάδης διέσχισε το δρόμο, στον οποίο βρίσκονταν οι μπαξέδες του χωριού, προχώρησε, έφτασε στο μύλο του Άντση, έστριψε αριστερά και ανηφόρισε στα λιβάδια της περιοχής.

       Υπήρχε τότε εκεί ένα δάσος από εκατοντάδες δέντρα γκι, που πλαισιωνόταν ολόγυρα από πάρα πολλές φτέρες. Σταμάτησε να ξεκουραστεί και παρατήρησε ότι στα πόδια του κυλούσε ένα γάργαρο νερό, με το οποίο έσβησε τη δίψα του.

          Υπήρχε μια πηγή λίγο πιο ψηλά και, ο θαυμάσιος αυτός λάτρης της φύσης, ασχολήθηκε αμέσως σχεδόν με την ωραιοποίηση του περιβάλλοντος. Έφτιαξε με πέτρες μια κατασκευή και δημιούργησε μια πολύ ωραία βρύση.

          Σιγά – σιγά η τοποθεσία αυτή έγινε τόπος αναψυχής πάρα πολλών Λεχοβιτών, που απολάμβαναν το δροσερό νεράκι της πηγής και δροσίζονταν στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Ολόγυρα υπήρχαν πολλά δέντρα οξιάς, που με τον ίσκιο τους, βοήθαγαν, ώστε το τοπίο να γίνει ονειρικό.

          Οι επισκέπτες της πηγής του Τζότσκα άρχισαν να κτίζουν μικρά πέτρινα πεζούλια, για να τα χρησιμοποιούν σαν καθίσματα κι έτσι ο χώρος ομόρφυνε πάρα πολύ. Είμαστε βέβαιοι πως πολλά ειδύλλια πλέχτηκαν στην πηγή αυτή, μια και οι επισκέπτες ήταν, κυρίως, ελεύθερα αγόρια και  κορίτσια, που ανέβαιναν «εις το βουνό ψηλά εκεί»…

          Στο πέρασμα του χρόνου οι κατασκευές αυτές, επειδή ήταν φτιαγμένες κάπως πρόχειρα, έπαθαν πολλές φθορές από την υγρασία και τους βαρείς χειμώνες και, για το λόγο αυτό, δε χρησιμοποιούνταν  από τους επισκέπτες της υπέροχης αυτής πηγής.

           Στη δεκαετία του 60, όταν έγινε το έργο των τσιμενταυλάκων, που ξεκινούσε  από το λιβάδι του Παπά Σταύρου Τσίκου, για να ποτιστούν τα μικρά χωράφια και τα λιβάδια της περιοχής, οι εργολάβοι Ζώης Γεώργιος και Γραμπόβας Γεώργιος, έκαναν  μια παρέμβαση στο χώρο, δημιουργώντας μια βρύση καλλιτεχνικά φτιαγμένη.

          Καθάρισαν πολύ καλά το χώρο, έκαναν καλλιέργεια της πηγής, τοποθέτησαν σωλήνες μεταλλικούς και με τσιμέντα επιχρισμένα έφτιαξαν μια πολύ ωραία μικρή βρύση. Ομολογώ πως έχω πάρα πολλά χρόνια ν’ ανεβώ εκεί ψηλά και δεν ξέρω σε ποια κατάσταση είναι σήμερα ο χώρος αυτός. Στα νιάτα μου όμως οι επισκέψεις στο Μπουρίμ του Τζότσκα θεωρούνταν μια πραγματική απόλαυση.    

           Ανέβηκα κάποτε, γύρω στο 1995, και  διαπίστωσα ότι όλα τα δέντρα γκι, με τα σκούρα πράσινα, αγκαθερά τους φύλλα και τους κατακόκκινους καρπούς, είχαν κοπεί κι είχαν πουληθεί στην Καστοριά και στην Πτολεμαΐδα, για να γίνουν στολίδια για τα Χριστούγεννα. Το θέαμα αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Φαντάζομαι πως δεν άρεσε και στα γκαραβέλια, τα κοτσύφια δηλαδή, αφού έχασαν μια πηγή τροφής, που τα συντηρούσε το χειμώνα.

          Πιστεύω πως η πηγή αυτή με τη μεγάλη της ιστορία, μπορεί να γίνει και πάλι ένας αξιόλογος προορισμός αναψυχής, για τους κατοίκους του χωριού και όχι μόνο. Ας μελετηθεί το θέμα κι ας παρθούν κάποιες θετικές αποφάσεις. Ας γίνει κάποια μελέτη κι αν είναι δυνατόν, να γίνει ένταξη του έργου αυτού σε κάποιο πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Η σύνδεση της πηγής αυτής με τα Μονοπάτια της Ειρήνης μπορεί να αποτελέσει κάτι το πολύ σπουδαίο.

           Δε γνωρίζω αν σήμερα έχουν ξαναφυτρώσει τα αγαπημένα δέντρα των Χριστουγέννων αλλά, πιστεύω, πως με λίγη φροντίδα αυτό το δάσος μπορεί να ξαναγίνει και να το ξαναθαυμάσουμε στο μέλλον.

                             

           Το Μπουρίμ του Τζότσκα πρέπει να γίνει και πάλι ένας τόπος δροσιάς, χαράς και απόλαυσης μέσα στη φύση.

 

                                                ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ