Κυριακή των Μυροφόρων: Η τόλμη της αγάπης

 

Μέσα στον φόβο των Ιουδαίων, οι μαθητές έχουν σκορπιστεί. Και το Σώμα το Νεκρού Ιησού κείται στον Σταυρό, χωρίς κανείς να μπορεί να

πλησιάσει και να το κατεβάσει. Μια σιγή απλώνεται παντού κι ο Χριστός ο Μεγάλος Ξένος αυτού του κόσμου, δεν έχει κανέναν για να τον θάψει.

Μέχρι που μια φιγούρα διακοπεί την σιγή του φόβου και μπαίνει στο Πραιτόριο. Είναι ο Ιωσήφ από Αριμαθαίας κρυφός μαθητής εξαιτίας του φόβου των Ιουδαίων. Αυτός τολμά και ζητά από τον Πιλάτο το Σώμα του Κυρίου κι όντως λαμβάνει την άδεια, συνεργαζόμενος με τον νυκτερινό επίσης μαθητή Νικόδημο. Και κοντά οι Μυροφόρες γυναίκες παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, ώστε να είναι σε θέση να επισκεφτούν μετά από τρεις μέρες τον Τάφο.

Οι Αρχιερείς και οι Γραμματείς, φοβούνται ακόμα και νεκρό τον Ιησού, γι' αυτό πάνοπλη κουστωδία φρουρεί κάτι που  δεν εμποδίζει τις Μυροφόρες να εκδηλώσουν την αγάπη τους, παρ’ όλο τον φόβο που ανθρώπινα έχουν. Τολμούν και φτάνουν στο μνημείο, αντικρίζοντας την Ανάσταση.

Κι άνθρωποι αυτοί τολμούν μέσα στον φόβο τους και ξεπερνούν τον εαυτό τους. Ωστόσο αυτή τόλμη δεν είναι αποτέλεσμα μιας γενναιότητας προσωπικής. Καθώς δεν επιδεικνύουν την ανδρεία τους σε ατομικό επίπεδο. Αλλά παράγεται από την αγάπη και τον πόθο της καρδιάς για τον Χριστό. Γίνεται το Πρόσωπο Του, η δύναμη τους, η ανατροπή κάθε εμποδίου, που ορθώνει η ανθρώπινη λογική.

Τολμούν επειδή αγαπούν κι όχι γενικά και αφηρημένα, αλλά συγκεκριμένα μ' αναφορά και έμπνευση τον Ίδιο τον Αναστάντα Κύριο. Γι' αυτό οι κινήσεις των δυο μαθητών και των Μυροφόρων, είναι ήρεμες, γεμάτες από συγκατάβαση. Με συστολή κι ευλάβεια, δεν προκαλούν, ούτε έρχονται σε αντιπαράθεση. Πάνω και πέρα απ' όλα είναι ο Διδάσκαλος, που ο Μεγάλος Ξένος του αποξενωμένου κόσμου. Σε σημείο που δεν έχει κανέναν για να ενταφιαστεί.

Αυτή η αγάπη  γεννά την τόλμη κι ο πόθος  του αγαπημένου Προσώπου που κινεί την ζωή, παραμερίζουν τα τείχη του φόβου, κάνουν πέρα κάθε αναστολή. Κι οδηγούν τον άνθρωπο στον Αναστάντα Χριστό.

Κι όντως μετέχουμε στην Ανάσταση του Χριστού, όταν βγούμε από τον τάφο του εαυτού μας. Ξεπερνώντας τον εγωισμό, την αμαρτία και τα πάθη που παράγονται απ' αυτόν. Η συνάντηση με τον Θεό, προϋποθέτει την υπέρβαση του εαυτού μας. Η αμαρτία, προσφέρει μια βόλεψη. Εμπεριέχει την σταθερότητα, γίνεται ρουτίνα που δύσκολα μπορούμε ν' αφήσουμε.

Γι' αυτό και χρειάζεται τόλμη, που ξεπερνά τον φόβο κι ανοίγεται στην Ανάσταση, απλώνοντας το χέρι στον Θεό. Κι αυτή μπορεί να προκύψει μονάχα από την αγάπη για τον Χριστό. Εκείνη δίνει την έμπνευση, αποτελεί αφορμή που αλλάζει την ζωή μας. Μεταμορφώνοντας την καρδιά μας.

Η αγάπη για τον Χριστό, μας δίνει την δύναμη να νικήσουμε την αμαρτία, να μεταμορφώσουμε την ζωή μας. Χωρίς αναφορά και σκοπό τον Θεό, κάθε κίνηση να κόψουμε τα πάθη, να περιορίσουμε την αμαρτία, θα μας οδηγήσει σε νευρωτικές καταστάσεις.

Η τόλμη της αγάπης για τον Θεό, που εξέφραζαν τόσο ο Ιωσήφ κι ο Νικόδημος, όσο κι οι Μυροφόρες, δίνει ζωή, ώθηση για υπέρβαση του εαυτού μας. Μας βγάζει στην Γαλιλαία του Αναστάντος Κυρίου.

Μόνον όταν αγαπήσουμε τον Θεό, έχουμε την δυνατότητα να νικήσουμε την αμαρτία. Καθώς υπάρχει ο σκοπός και η αναφορά στις πράξεις μας. Γίνεται εντονότερος ο πόθος να συναντήσουμε τον Χριστό, να δούμε την Ανάσταση Του και σ' αυτήν την επιθυμία, αφήνουμε ότι μας εμποδίζει και κλείνει τον δρόμο.

Άλλωστε αμαρτία, είναι η έλλειψη στόχου. Επιθυμούμε να βρούμε τον Θεό και δεν το καταφέρνουμε και ψάχνουμε τρόπους να γεμίσουμε το κενό. Αλλά όταν παρά τις αναστολές και τους φόβους, ξέρουμε όπως ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες τι ακριβώς θέλουμε, υπερβαίνουμε για χάρη του αγαπημένου Προσώπου τον εαυτό μας.

Τότε, γεννάται η τόλμη που παράγεται από την αγάπη και μας δίνει τα κίνητρα ν' αλλάξουμε ζωή. Έχοντας σημείο αναφοράς και έμπνευσης τον Χριστό.

 

Τρυφωνόπουλος Γεώργιος

Θεολόγος Α.Π.Θ.