Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΛΟΧΙΑ ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΤΣΙΟΥ

Ήταν η 6η Απριλίου του 1941, ακριβώς 82 χρόνια πριν, όταν οι Γερμανοί του Χίτλερ επιτέθηκαν στην Ελλάδα, για να ξεπλύνουν την

ντροπή του Μουσολίνι, που τον είχαμε διαλύσει στα βορειοηπειρωτικά βουνά. Η επίθεση των Γερμανών έγινε μέσω της κοιλάδας του Αξιού και το μεγαλύτερο βάρος το δέχτηκε η Γραμμή Άμυνας Μεταξά, από το Μπέλες μέχρι τη Ροδόπη.

Οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες έδωσαν πολλές ηρωικές  μάχες στα οχυρά. Ξεχωριστή όμως, είναι η ιστορία του έφεδρου λοχία Δημήτρη Ίτσιου, ο οποίος ήταν επικεφαλής της αντίστασης στο πολυβολείο Π8, στην Ομορφοπλαγιά του Μπέλες, πάνω από τα Άνω Πορόια Σερρών.

Ο Ίτσιος τον Απρίλιο του 1941, αν και ήταν μόνο με πέντε φαντάρους, δεν παραδόθηκε και οι Γερμανοί είχαν μόνο μια λύση, για να τον αφοπλίσουν. Να πάνε οι ίδιοι να πάρουν τα όπλα του. Το συγκεκριμένο πολυβολείο κάλυπτε την υποχώρηση των Ελλήνων στρατιωτών και η αποστολή του ήταν να αντέξει όσο περισσότερο  χρόνο μπορούσε. Ο έφεδρος λοχίας άντεξε μέχρι την ώρα, που του τελείωσαν τα πυρομαχικά.

Περίπου 38 χιλιάδες σφαίρες ανάγκασαν τους Γερμανούς να θυσιάσουν πάνω από 250 άνδρες και να χάσουν έναν αντισυνταγματάρχη, τον Έμπελινγκ. Οι λυσσαλέες επιθέσεις τους διαδέχονταν η μία την άλλη αλλά όλες κατέληγαν σε παταγώδη αποτυχία.

 

Ο ΛΟΧΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΤΣΙΟΣ

ΣΤΟ ΠΟΛΥΒΟΛΕΙΟ Π8 ΣΤΟ ΜΠΕΛΕΣ

Ο Ίτσιος έχει εντολή να υποχωρήσει και αυτός, όταν κερδίσει τον απαιτούμενο χρόνο για την υποχώρηση των υπερασπιστών των διπλανών πολυβολείων, αλλά οι Γερμανοί τον εγκλωβίζουν. Δίνει εντολή στους  στρατιώτες να φύγουν και να τον αφήσουν μόνο του, να συνεχίσει την αντίσταση. Οι άνδρες υπάκουσαν εκτός από δυο φαντάρους, συντοπίτες του, από το διπλανό χωριό. Οι τρεις άνδρες μένουν, για να πεθάνουν αγωνιζόμενοι, αλλά ούτε οι βολές των Στούκας τους εξοντώνουν, ούτε το πυροβολικό, ούτε οι επιθέσεις των επίλεκτων χερσαίων δυνάμεων της Βέρμαχτ. 

Τελικά τους νίκησε το αναπόφευκτο. Η εξάντληση δηλαδή των πυρομαχικών τους. Δεν είχαν πλέον άλλες σφαίρες. Αναγκαστικά παραδόθηκαν. 

Οι Γερμανοί, με χίλιες προφυλάξεις, τους πλησίασαν και   άνοιξαν διάλογο με τον λοχία. Ο διάλογος φθάνει με διάφορες παραλλαγές αλλά το πνεύμα είναι πάντα ίδιο. Έρχεται από άλλο οχυρό ο Γερμανός στρατηγός Σόρνερ και ρωτά: 

Στρατηγός Σόρνερ: Πού είναι ο αξιωματικός σου; 

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Δεν υπάρχει, εγώ είμαι επικεφαλής.

 Στρατηγός Σόρνερ: Εσύ; 

Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Ναι.

Στρατηγός Σόρνερ: Συγχαρητήρια! Με την αντίστασή σου ζωντάνεψες το πνεύμα των προγόνων σου.

 Λοχίας Δημήτρης Ίτσιος: Έκανα το καθήκον μου.

 Στρατηγός Σόρνερ: Και τώρα πρέπει να κάνω και εγώ το δικό μου. Μου στοίχισες πάνω από διακόσιους άνδρες. 

Ο Διοικητής διέταξε να τον εκτελέσουν. Ο Ίτσιος με απορία ρώτησε γιατί, αλλά ο Γερμανός δεν είχε άλλες απαντήσεις. Έβαλε τους άνδρες του να παρουσιάσουν όπλα. Τον τίμησε και, αμέσως μετά, με το όπλο του πυροβόλησε τον ηρωικό λοχία στο κεφάλι.

Τους άλλους δύο φαντάρους δεν τους πείραξε. Μετά από λίγο τους άφησε ελεύθερους και αυτοί διηγήθηκαν την ιστορία τους και τη θυσία του Ίτσιου.

Μετά τον πόλεμο, η γυναίκα του Ίτσιου ξέθαψε τα οστά του και τον έθαψε στο χωριό τους, που ήταν κάτω από το πολυβολείο, τα Άνω Πορόια Σερρών. Εκεί βρίσκεται η  προτομή του Ίτσιου και τα ονόματα των εφέδρων, που θυσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της μάχης. Ο Ίτσιος παρασημοφορήθηκε και το στρατόπεδο πήρε το όνομα του.

Ο Λοχίας με την ανδρεία του κέρδισε χρόνο για τους συμμαχητές του. Με τη θυσία του όμως, κέρδισε και τον Γερμανό στρατηγό Σόρνερ, ο οποίος δεν κατάφερε να προσπεράσει τη ναζιστική χυδαιότητα. Έτσι, κάθε φορά που θα θυμόμαστε τον ήρωα, θα μνημονεύουμε και τον εγκληματία. Αυτή την αθανασία κέρδισε ο καθένας με τα έργα του. 

Τα  τελευταία χρόνια, οι γερμανικές κυβερνήσεις έχουν επιδοθεί σε μια προσπάθεια να αμβλύνουν τις εντυπώσεις των στυγερών εγκλημάτων, που διέπραξαν οι ναζιστές πρόγονοί τους. Επισκέπτονται τα εκατοντάδες μαρτυρικά χωριά, μεταξύ των οποίων και το Λέχοβο, και συμμετέχουν στις τελετές, για την απόδοση των τιμών στους ήρωες, που εκτελέστηκαν από τα ναζιστικά στρατεύματα, με πολύ άδικο, βάρβαρο και αψυχολόγητο τρόπο τις περισσότερες φορές.

Καλή είναι αυτή η προσπάθεια και ίσως μακροχρόνια αποφέρει καρπούς. Όμως πρέπει να μεταδώσουμε σ’ όλους τους Γερμανούς επισήμους και τη δική μας σταθερή και αμετακίνητη άποψη, αναφέροντας τη γνωστή Ναπολεόντεια φράση: «ΣΥΓΧΩΡΩ ΑΛΛΑ ΔΕ ΛΗΣΜΟΝΩ»!

Δημήτριος Π. Τοπάλης