To blague (Παραδοσιακό αρβανίτικο γλυκό του Λεχόβου)

Πριν από λίγες μέρες δέχτηκα από κάποιον Λεχοβίτη ένα δώρο. Δε θα πω τ’ όνομά του ούτε κι έχει αυτό κάποια σημασία. Η σημασία είναι

αλλού.

          Το δώρο που δέχτηκα ήταν ένα κουτί από αυτά, που χρησιμοποιούν τα ζαχαροπλαστεία, για να βάζουν τα γλυκά μέσα. Πάντως το περιεχόμενο δεν προερχόταν από κάποιο ζαχαροπλαστείο.

         Το περιεχόμενο ήταν ένα γλυκό, που στη μνήμη μου ήταν καταχωνιασμένο τόσο βαθιά, που σχεδόν το είχα ξεχάσει. Όπως καταλαβαίνετε το γλυκό, που περιείχε  το κουτί ήταν blague. Προτίμησα να  αποδώσω το όνομα με λατινική γραφή, επειδή έτσι είμαι πιο κοντά στη σωστή προφορά του. Το blague γίνεται με πολύ λίγα υλικά. Λίγο αλεύρι , λίγη μαγιά και χλιαρό νεράκι  για να γίνει το ζυμάρι. Στη συνέχεια ανοίγουν τα φύλλα λαδώνονται ελαφρά και τοποθετούνται το ένα πάνω στο άλλο σε κάποιο ταψί. Οι καινούργιες νοικοκυρές κάνουν στα φύλλα ένα μικρό τσάκισμα για να δείχνει η επιφάνειά του πιο όμορφη, έτσι κυματιστή που γίνεται.

          Στη συνέχεια ρίχνουμε το σιρόπι, που έχουμε ετοιμάσει βράζοντας σε μια κατσαρόλα ένα μείγμα νερού και ζάχαρης. Αυτό είναι όλο. Το αρβανίτικο αυτό γλυκό μοιάζει αρκετά με τον μπακλαβά αλλά έχει και ουσιαστικές διαφορές. Οπότε σίγουρα μπορούμε να πούμε, ότι το blague μπακλαβάς δεν είναι!

          Η όψη του γλυκού έδειχνε ότι η κυρία, που το κατασκεύασε, ήξερε πολύ καλά τη λεχοβίτικη παραδοσιακή συνταγή και το αποτέλεσμα ήταν θαυμάσιο.

          Όταν το γεύτηκα ξύπνησαν μέσα μου πολλές αναμνήσεις από τη δεκαετία του 50 θα έλεγα. Τότε  η μητέρα μου, αρκετά συχνά, μας ετοίμαζε αυτό το απλό γλυκάκι, κυρίως τις γιορτινές ημέρες.

          Η γυναίκα μου δεν είναι Λεχοβίτισσα αλλά έζησε στο χωριό μας αρκετά χρόνια και είχε γευτεί κι αυτή πολλές φορές το γλυκό αυτό, φτιαγμένο από διαφορετικές νοικοκυρές.  Όταν το δοκίμασε έμεινε έκπληκτη.

          Η στιγμή ήταν συγκλονιστική. Η γεύση του γλυκού υπέροχη. Οι αναμνήσεις έρχονταν ασταμάτητες.

          Θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου στον κύριο, που μου έκανε αυτό το υπέροχο δώρο και, κυρίως, στη μητέρα του, που έφτιαξε αυτό το αριστούργημα, βγαλμένο από την πολύχρονη παράδοση του Λεχόβου.

          Ό,τι και να πω είναι λίγο. Τα λόγια μερικές φορές δεν μπορούν να αποδώσουν τα συναισθήματα των ανθρώπων, οπότε το μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ,  που πριν από λίγο σημείωσα, είναι για την ώρα ένα πολύ ευγενικό δείγμα για την περίπτωση αυτή.

                            

                                                          ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ