Μια ανάμνηση από το Χειμάδι

 

          Ήταν αρχή του φθινοπώρου του 1960. Ο θείος μου Χρήστος Ζώης, μαζί με το γιό του Κώστα, έπρεπε να μεταφέρει από τα χωράφια, που

είχε στο Χειμάδι, το καλαμπόκι στο σπίτι του, με τα ζώα φυσικά. Είχαν δύο μουλάρια και με το δικό μας έγιναν τρία. Ο μεγάλος γιος του ο Μήτσος φοιτούσε με υποτροφία στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και ο Τόλης δούλευε γουναράς στην Καστοριά.

          Ζήτησα να πάω κι εγώ μαζί τους, έτσι για την περιπέτεια. Ξεκινήσαμε χαράματα, κατευθυνθήκαμε προς την Τσιούκα κι ακολουθώντας το δρόμο περάσαμε το διάσελο και πήραμε την κατηφόρα. Σε λίγο ήμασταν στο Χειμάδι. Στα μουλάρια είχαμε φορτώσει τα απαραίτητα κοφίνια.

 

          Το χωράφι όμως του θείου μου ήταν στην περιοχή της Κρουσιοβίτσας, ένα χιλιόμετρο περίπου μακριά. Ο θείος Χρήστος με το γιο του πήγαν προς το χωράφι, για να φορτώσουν το καλαμπόκι. Εγώ έμεινα στο Χειμάδι, όχι μόνος μου φυσικά. Ήταν εκεί ο Πέτρος ο Τάτσης και ο Ζήσης ο Στεφανίδης.

          Είχαν εκεί κοντά δεμένο ένα τεράστιο αρσενικό γουρούνι (καπρί), που το είχαν δανειστεί από κάποιους κτηνοτρόφους από το Ρούτνικ (Άγιοι Ανάργυροι το σημερινό του όνομα), για να γονιμοποιήσει τις γουρούνες τους και περίμεναν τους ιδιοκτήτες να το πάρουν.

          Σε λίγο φάνηκε να πλησιάζει μια βάρκα με τρεις άντρες. Έφτασαν στο σημείο που ήταν ομαλή και εύκολη η προσέγγισή τους, και αμέσως τράβηξαν τη βάρκα για να μείνει ακίνητη και κατευθύνθηκαν στο σπίτι του Πέτρου του Τάτση, που ήταν εκεί κοντά. Εγώ καθόμουν έξω και παρακολουθούσα το τεράστιο καπρί.

          Αφού συζήτησαν για κάμποση ώρα, βγήκαν όλοι έξω και κατευθύνθηκαν προς το αρσενικό γουρούνι. Το επιθεώρησαν, εξέτασαν με προσοχή τα σχοινιά, με τα οποία ήταν δεμένο, το έλυσαν από τον πάσαλο κι άρχισαν να το παρακινούν να πάει προς τη βάρκα.

          Σε λίγο έφτασαν στη βάρκα κι εγώ είχα την εντύπωση ότι θα το ανέβαζαν επάνω , για να το πάρουν μαζί τους και να το πάνε απέναντι στους Αγίους Αναργύρους. Τότε όμως παρατήρησα κάτι περίεργο.

          Οι τρεις άντρες ανέβηκαν στη βάρκα, οι δύο έπιασαν τα μεγάλα κουπιά της κι ο άλλος έπιασε το σχοινί, στο οποίο ήταν δεμένος ο κάπρος κι άρχισε να το τραβά προσεκτικά, ενώ οι άλλοι δυο κωπηλατούσαν.

          Το γουρούνι σιγά – σιγά περπάτησε μπήκε στο νερό κι άρχισε να κολυμπάει πίσω από τη βάρκα. Μετά από λίγη ώρα η βάρκα με το γουρούνι είχε απομακρυνθεί αρκετά κι εγώ κοιτούσα γεμάτος περιέργεια και θαυμασμό την εξέλιξη αυτή.        

          Τότε όμως έφτασε ο θείος μου ο Χρήστος Ζώης, με τον Κώστα και τα φορτωμένα μουλάρια και πήραμε αμέσως τον ανηφορικό δρόμο, για την επιστροφή στο Λέχοβο.

                                                          ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ