Θυμάμαι…Στο Αμύνταιο από το 1953…V

 

Τα χρόνια ήταν βιαστικά, τα πρωτάκια των δύο σχολείων, που λέγαμε, έγιναν δευτεράκια, τριτάκια… Μεγάλωναν σαν τις ταπόλες στον δρόμο της Ανάληψης

μετά την αρίδα του Γρηγόρη Μητσόπουλου.  Στο κιόσκι της ξεδιψούσαμε μετά το παιχνίδι μας στο λιοπύρι του καλοκαιριού και στη γούρνα της πότιζα το άλογό μας όταν έβοσκε δεμένο στα Λιβάδια (σημερινές Εργατικές Κατοικίες).

 Μερικά πρωτάκια «έμειναν», αλλά έφυγαν σ’ άλλα σχολεία, σ’ άλλες πόλεις, άλλα «φτάσαμε» στις επόμενες τάξεις και το καλοκαίρι του 1959 όσα αποφοιτήσαμε από τα δύο σχολεία, δώσαμε τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Γυμνάσιο Αμυνταίου.

 Φορέσαμε με καμάρι το πηλήκιο τα αγόρια και την μπλε πόδια τα κορίτσια και υποσχεθήκαμε στους γονείς μας και στον εαυτό μας να «τελειώσουμε» το Γυμνάσιο και στη συνέχεια να υλοποιήσουμε το κοινό όνειρο να σπουδάσουμε, γιατί όπως έλεγαν οι ξωμάχοι πατεράδες μας «οι σπουδές είναι το διαβατήριο, το κλειδί για μια ζωή καλύτερη από τη δική μας».

 Είχαμε όμως την τύχη πριν αποφοιτήσουμε από το εξατάξιο Γυμνάσιο να μας προλάβει η Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση του 1964, μια τομή στην Παιδεία των Παπανδρέου-Παπανούτσου-Ακρίτα η οποία μαζί με την καθιέρωση της δημοτικής ως αποκλειστικής γλώσσας στο δημοτικό σχολείο και ως ισότιμης προς την καθαρεύουσα στις άλλες βαθμίδες καθιέρωσε:

-          Τη δωρεάν παιδεία

-          Τον διαχωρισμό του εξατάξιου Γυμνασίου σε τριτάξιο Γυμνάσιο και τριτάξιο Λύκειο.

-          Την υποχρεωτική εκπαίδευση από το 6^ο έως το 15^ο έτος.

-     Την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια με το σύστημα του Ακαδημαϊκού Απολυτηρίου μιας αδιάβλητης, αξιόπιστης και αξιοκρατικής διαδικασίας που έβαζε τέλος στα κάθε λογής «εμπόδια» για σπουδές στην τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

 Μεγαλώσαμε ακόμη πιο πολύ και τον Ιούνιο του 1965 αποφοιτήσαμε από το Λύκειο Αμυνταίου έτοιμοι για περισσότερα Γράμματα, λίγα από εκείνα τα παιδαρέλια που τον Σεπτέμβρη του 1953 ήχησε στα αυτιά, για πρώτη φορά, το κουδούνι του σχολείου.

 Ήταν ο Κώστας Βάσσος, ήταν η Νίκη Γρηγοριάδου και η Νίτσα Χατζηϊωάννου, ήμουν εγώ από το 2^ο Δημοτικό Σχολείο και από το 1^ο ήταν η Δέσποινα Καρακούτα, ο Λάζαρος Κωτσόπουλος, η Νίκη Τατσίδου, ο Ηλίας Χασιώτης και ο Πέτρος Χρηστίδης.

 Τα περισσότερα είχαν διαλέξει νωρίτερα τον δρόμο τους σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη, με τον ίδιο ή διαφορετικό τρόπο, με άλλη αντίληψη, όπως ταίριαζε στον καθένα, καθώς είχαν προετοιμαστεί ή και κατά πως οι συνθήκες και οι ανάγκες το επέβαλαν.

 Βεβαίως είχαμε και την ευτυχή συγκυρία να συνυπάρξουμε ως συμμαθητές στις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου και να κόψουμε το νήμα τερματισμού της μαθητικής μας διαδρομής μαζί με αξιόλογα παιδιά από το Αμύνταιο και τα γύρω χωριά.

 Ήμασταν λοιπόν μαζί με τους:

 

Στιγμές της μαθητικής μας ζωής συνέλαβε ο επαγγελματικός φωτογραφικός φακός του Ηλία Ροΐδη κι έτσι μένουν in perpetuum, τεκμήρια, μιας ούτως ή άλλως σημαντικής εποχής, τυπωμένα στο φωτογραφικό χαρτί.

 Κυριακή 18 Οκτωβρίου 1964 με το πηλήκιο ακόμη μαθητικό ενδυματολογικό αξεσουάρ στην αυλή του Γυμνασίου.

Φλεβάρης του 1965, σκαρφαλωμένα όνειρα χωρίς πηλήκιο και προσγειωμένα χωρίς ποδιά, σε εκδρομή στο Σώτερ.

 

 Μάιος του 1965, στο πλαίσιο της πενθήμερης σχολικής εκδρομής, στο Λιοντάρι της Χαιρώνειας.

 

 

 

 Ζήσαμε τα μαθητικά μας χρόνια στο Αμύνταιο, διανύσαμε την εφηβεία μας και διαμορφώσαμε τον χαρακτήρα μας σ’ αυτή εδώ την κωμόπολη ως τα μέσα της δεκαετίας του 1960, μιας δεκαετίας με σημαντικές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές με Βασιλιά, με Ε.Ρ.Ε., Ένωση Κέντρου και Ε.Δ.Α. Με Η.Π.Α. και Σοβιετική Ένωση να τρώγονται και την Ε.Ο.Κ. να ευαγγελίζεται την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης.

 Μεγαλώσαμε σ’ ένα αγροτικό-αστικό περιβάλλον με αλληλεπιδράσεις και αλληλεξαρτήσεις. Με αλώνια και σινεμά, με τρύγο και Καζαντζάκη, με πηλήκιο, μπλε πόδια και Beatles. Με υποχρεωτικό εκκλησιασμό, με «Κάστρο» του Τζ. Κρόνιν,  με «Εραστή της Λαίδης Τσάτερλυ» του Ντ. Λώρενς και με «Αρχισιδηρουργό» του Ζορζ Ονέ.

 Με απαγόρευση κυκλοφορίας και Μικρό Ήρωα, Κλασσικά Εικονογραφημένα, Μυστήριο και Μάσκα.

 Χαρήκαμε το Όσκαρ του Μάνου Χατζιδάκι και το Νόμπελ του Σεφέρη αλλά και το πρώτο βραβείο του Γιάννη Βογιατζή στο Φεστιβάλ Ελληνικού Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Πέταξε ένα πουλί».

Τραγουδήσαμε «Μυρτιά», «Στο περιγιάλι το κρυφό» του Μίκη Θεοδωράκη και «Μια αγάπη για το καλοκαίρι» με την Καίτη Χωματά και ταξιδέψαμε μουσικά με τον Γιάννη Σπανό και το «Νέο Κύμα».

 Τραγουδήσαμε όμως και Ιταλικά, «A casa d’ Irene» με τον Nico Fidenco «lo che amo solo te» με τον Sergio Endrigo…

 Ερωτευτήκαμε, ξε-ερωτευτήκαμε, προχωρήσαμε.

Τριάντα χρόνια αργότερα, το 1995, σχεδόν πενηντάρηδες με την προσωπική και οικογενειακή σκευή εν εξελίξει συναντηθήκαμε στην αυλή του 1^ου Δημοτικού Σχολείου Αμυνταίου όπου στεγάστηκαν τα πρώτα μας γυμνασιακά χρόνια μαζί με τα πρώιμα όνειρά μας.

 

Θανάσης Τραϊανός