Αυτή η ιστορία δεν είχε ήρωες, μόνο πόνο είχε.

 

Είπαν πως κάποιοι «άνθρωποι» σε έσπρωξαν στη θάλασσα και

πνίγηκες.

Είπαν πως κίνησες για την Κρήτη μα δεν πρόκαμες να φθάσεις.

Είπαν πως είχες κόψει και εισιτήριο αλλά δε σου το ζήτησαν.

… Πόσα λίγα ξέρουν.

Το ταξίδι ξεκίνησε. Ίσως όχι με το πλοίο, αλλά ξεκίνησε.

Δε χρειάζεται να «κόψεις» εισιτήριο Αντώνη, η ψυχή σου είναι αρκετή να διαβείς την πύλη του Παραδείσου.

Όσο για το αν πνίγηκες ….. όχι δα.

Κάποιος/κάτι πνίγηκε αλλά δεν ήσουν εσύ.

Ήταν η ανθρωπιά, η κατανόηση, η στήριξη, η αλληλοβοήθεια, ο αλτρουισμός.

Οι ανθρώπινες αξίες πήγαν στον πάτο της θάλασσα.

Το πως όλα ευτελίστηκαν  για το απόλυτο ….ΤΙΠΟΤΑ, δεν υποφέρεται.

Διάβασα πολλές ιστορίες για ανθρώπους που έπεσαν στην θάλασσα, στην φουρτουνιασμένη και λυσσαλέα θάλασσα, για να σώσουν ένα σκυλάκι.

Για κάποιο λόγο είμαι σίγουρη ότι αν ήταν ένα σκυλάκι στο νερό, θα βουτούσαν άπαντες να το σώσουν και μετά όλο υπερηφάνεια θα άκουγαν τους ρεπόρτερ να τους αποκαλούν ΗΡΩΕΣ.

Αλλά εσύ ήσουν ο Αντώνης. Που τους εκνεύρισες (ίσως) μόνο και μόνο επειδή άργησες, επειδή ήσουν εκεί, επειδή μίλησες, επειδή προσπάθησες και επειδή αυτοί, ΑΠΛΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΟΥΝ.

Καλό ταξίδι Αντώνη.