Για τη μητέρα μου το να ετοιμάσει πιτουλίτσες τα Τσιριβάρβαρα στις δεκαετίες 1950 και 1960 ήταν κανόνας.
Ήταν απαράβατο παραδοσιακό έθιμο.
Για την Ελενίτσα ήταν και είναι συνηθισμένο.
Γι’ αυτό τα Τσιριβάρβαρα των παιδικών μου, και όχι μόνο, χρόνων είναι συνυφασμένα και μ’ αυτές. Το σούρουπο της παραμονής της Αγίας Βαρβάρας τη θυμάμαι, με έτοιμη, από νωρίτερα, τη σχετική ζύμη χωρίς αυγά και γάλα να τις ψήνει στο τζάκι του «Φούρνου» της αυλής μας πάνω σε μια ειδική λαμαρινένια επιφάνεια, αργότερα σε τηγάνι, τοποθετημένη στην πυροστιά με αναμμένα ξύλα, συνήθως πινούσκες και τσάκνα.
Τις ψημένες πιτουλίτσες τις αράδιαζε τη μια πάνω στην άλλη σ’ ένα ταψεδάκι, αφού προηγουμένως πασπάλιζε την κάθε μια με καρυδόψιχα τριμμένη και την περιέλουζε με σιρόπι ζάχαρης.
Αυτές ήταν οι γλυκιές πιτουλίτσες για εμάς τα παιδιά. Τις τρώγαμε μία-μία τυλιγμένες σε ρολό. Φανταστικό γλύκισμα.
Για τον εαυτό της και τον πατέρα μου τις ετοίμαζε με σκόρδο!
Ένα απόγευμα πριν λίγες μέρες πήγα με τον Γιωργάκη και τον Θανάση στο Hollyfood, εγώ για έναν ελληνικό σκέτο κι αυτά για κρέπα με μερέντα και μπισκότο!
Χρόνια Πολλά
και Καλά Τσιριβάρβαρα
Θανάσης Τραϊανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Α. Τα σχόλια εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των αποστολέων τους.
Β. Θερμή παράκληση, τα σχόλια να είναι κόσμια, ώστε να συνεισφέρουν στο διάλογο.
Γ. Δεν δημοσιεύονται σχόλια:
1.-Υβριστικoύ χαρακτήρα
2.- Γραμμένα με greeklish
3.- Με προσωπικό περιεχόμενο
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.