Η προσδοκία….

 

Ο Χριστός ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα και πλήθη ανθρώπων Τον συνοδεύουν. Γεμάτοι προσδοκίες κι όνειρα. Ωστόσο, ελάχιστοι είναι σε

θέση να κατανοήσουν την σταυρική πορεία  που ακολουθεί. Κι ακόμα περισσότερο να γίνουν μέτοχοι της Ανάστασης Του. Καθένας και καθεμία από τους ανθρώπους που Τον ακολουθούν,  Τον υποδέχονται με διαφορετικό τρόπο. Σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις επιθυμίες τους.

Πολλοί, ανάμεσα τους κι οι μαθητές Του, προσδοκούν να τους τακτοποιήσει, όταν θα εγκαθιδρύσει την βασιλεία του Ισραήλ, νικώντας τους Ρωμαίους κατακτητές. Άλλοι, γεμάτοι περιέργεια, εξαιτίας των σημείων που πραγματοποιεί. Παρά δίπλα οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι γίνονται σκιά του, προκείμενου να βρουν ευκαιρία ώστε να Τον εξοντώσουν, παγιδεύοντας Τον με κάποιον λόγο που θα εκστομίσει. 

Τόσοι άνθρωποι με τόσα διαφορετικά κίνητρα, προσεγγίζουν τον Κύριο σε τούτη την πορεία  προς τα Ιεροσόλυμα. Στην Μεγάλη Εβδομάδα, στον δρόμο για την Θυσία Του. Ανάμεσα τους κι εμείς  ακολουθούμε τον Χριστό, κατακλύζοντας τους Ναούς, τόσο χλιαρά, πλήρως εθιμοτυπικά. Μένοντας απλοί θεατές των γεγονότων.

Όμως υπάρχουν κι εκείνες οι καρδιές, που θα πλησιάσουν τον Ιησού που έρχεται στα Ιεροσόλυμα, χωρίς προσδοκίες, δεν θα Του πουν πολλά, ίσως και τίποτα. Μπορεί να προφέρουν ένα «μνήσθητι μου», σταυρωμένες μαζί Του. Να προσέλθουν σιωπηλά, τόσο αθόρυβα, χύνοντας στα πόδια Του το μύρο των δακρύων της μετανοίας, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τον Μεγάλο Νεκρό που τις ανέστησε, επειδή Τον αγάπησαν πολύ. Ενώ κάποιοι άλλοι θα κλαίνε πίκρα, ενθυμούμενοι τις φορές που Τον αρνήθηκαν, μόλις Τον αντικρίσουν υψωμένο επάνω στον Σταυρό να τους κοιτάζει τόσο στοργικά.

Αυτές οι καρδιές, που συνήθως αποκαλούνται ληστές, πόρνες και Πέτροι. Λαβωμένες από την αμαρτία, ζώντας στα πιο βαθιά σκοτάδια, στις φρικτότερες αρνήσεις, κι όμως παρόλα  αυτά, είναι απόλυτα συνειδητοποιημένες, για την κατάσταση τους. Συναντούν τον Χριστό επάνω στον Σταυρό με την μετάνοια τους κι ανασταίνονται μαζί Του μέσα από τα δάκρυα τους, διακρίνοντας την αγάπη που πηγάζει απ’ Εκείνον.

Δεν έχουν ψευδαισθήσεις, μήτε απαιτήσεις και προσδοκίες. Δεν  ψάχνουν ν’ αμνηστεύσουν τα πάθη, ν’ ωραιοποιήσουν τις αμαρτίες. Αλλά πιάνονται από την αγάπη Του κι ανασηκώνονται. Καθώς, η αγάπη του Χριστού, δεν συμβιβάζεται, ούτε μένει στάσιμη, αλλά μεταμορφώνει κι εξαγιάζει. Περνά τον άνθρωπο ορμητικά, από την Ιερουσαλήμ των Παθών στην Γαλιλαία της Ανάστασης.

Είναι τόσο καθοριστική η συνάντηση με τον Χριστό, που όταν συμβεί τραντάζει την καρδιά. Καθώς, τίποτα δεν είναι ίδιο, την στιγμή που έρθει σ’ αυτήν  ο Κύριος. Συγκεκριμένα, ο άνθρωπος  δεν μένει ο ίδιος, όταν τον αγγίξει ο Θεός. Είναι η εμπειρία της Ανάστασης, που αλλοιώνει και μεταμορφώνει την ζωή. Κάνει τον ληστή πρώτο πολίτη τ’ ουρανού, την πόρνη απόστολο μετανοίας, όπου κι αν κηρυχθεί το ευαγγέλιο. Τον αρνητή και πάλι πιστό μαθητή. Η μοναδική και συνάμα τόσο δυνατή προσδοκία της Μεγάλης Εβδομάδας, που εν τέλει αλλάζει μια για πάντα την ζωή. Καθώς όταν συμβεί η Ανάσταση κανείς και τίποτα δεν είναι όπως πριν.

 

Τρυφωνόπουλος Γεώργιος

Θεολόγος Α.Π.Θ.