Χωρίς «κουπιά» και «άρμενα»… ο Δήμος Αμυνταίου!!!

 

Συνεχίζεται το «κρεσέντο» του Δημάρχου σε αθεμελίωτα πολιτικά αφηγήματα, με αποτέλεσμα σε κάθε απάντηση που δίνει στο Δημοτικό

Συμβούλιο να γίνονται ολοένα και πιο ξεκάθαρα δύο βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής του. Το πρώτο είναι πως προεκλογικά δεν είχε κανένα σχεδιασμό για τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν τον Δήμο Αμυνταίου είτε αφορούν μεγάλα έργα υποδομών είτε τα Νομικά Πρόσωπά του. Το δεύτερο, και ίσως πιο ανησυχητικό, είναι πως από την ώρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του η πολιτική στρατηγική του θυμίζει έντονα την περιβόητη πλέον φράση: «Πάμε και όπου βγει» !!!

Κλήθηκε, λοιπόν, να απαντήσει σε ερώτημα της αντιπολίτευσης για την πορεία του έργου που αφορά την αποκατάσταση του ορυχείου που βρίσκεται στην Τ.Κ.  Βεγόρα και τη δημιουργία πρότυπου αμπελώνα. Αναλύοντας τον πολιτικό του σχεδιασμό ανέφερε πως θα μοιραστεί η έκταση των 1000 στρεμμάτων σε νέους αγρότες ή σε ευάλωτες ομάδες και άπορους συνδημότες. Τόνισε δις πως φορέας διαχείρισης θα είναι ο Δήμος Αμυνταίου ώστε να μην δημιουργηθούν προβλήματα κρατικών ενισχύσεων και δεν παρέλειψε να αφήσει τις «καθιερωμένες» αιχμές για τους  χειρισμούς της προηγουμένης Δημοτικής Αρχής όσον αφορά την σύστασή του.

Αρχικά να ενημερώσουμε πως σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα που προβλέπεται στις  παραγράφους 1 και 2 του άρθρου 21 του Νόμου 1650/1986 και τις όποιες τροποποιήσεις του, μπορεί να συνιστώνται Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου ως φορείς διαχείρισης με σκοπό τη διοίκηση και διαχείριση των περιοχών, στοιχείων και συνόλων της φύσης και των περιοχών που χαρακτηρίζονται ως Ειδικές Ζώνες Διατήρησης. Προκειμένου να συσταθεί ένας φορέας διαχείρισης απαιτείται σωρευτικά η συμμετοχή αρμόδιων Υπουργείων, Κοινωνικών Επιστημών και Παραγωγικών Οργανώσεων, εκπροσώπων μη Κυβερνητικών Περιβαλλοντικών Οργανώσεων και των οικείων Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης α’ και β΄ βαθμίδας. Γίνεται αντιληπτό ότι κάτι τέτοιο δεν αποτελεί «ευέλικτο σχήμα» γι’ αυτό τον λόγο από την αρχή των συζητήσεων για την υλοποίηση του έργου τονίστηκε πως η αναγκαία ευελιξία θα επιτευχθεί είτε με την συνεργασία Συνεταιρισμών είτε με την δημιουργία ΑΜΚΕ (Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία).

 Εκμεταλλευόμενοι τη δυνατότητα του Νόμου και σύμφωνα με το άρθρο 196 παρ. 2 Ν. 4555/2018, θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία με τους δύο υπάρχοντες Συνεταιρισμούς του Δήμου μας, αυτόν του Αμυνταίου και του Αγίου Παντελεήμονα, οι οποίοι αριθμούν συνολικά 250 μέλη. Έτσι ,θα αποκτούσε πραγματικό νόημα η ανταποδοτικότητα του έργου. Πάντοτε όμως  υπό την αυστηρή εποπτεία του Δήμου και με την καθοδήγηση εξωτερικών εξειδικευμένων τεχνικών συμβούλων. Η παραπάνω πρόταση αποτελεί την καλύτερη πολιτική λύση για την αξιοποίηση και λειτουργία του αμπελώνα.

Διότι αν μοιραστεί η έκταση όπως είπε ο Δήμαρχος , αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς πως έτσι χάνεται ως έννοια ο «πρότυπος» αμπελώνας που θα προκύψει γιατί δεν θα υπάρχει μια «οπτικά ομοιόμορφη καλλιεργούμενη έκταση» και  έτσι μειώνεται η αξία της επισκεψιμότητάς του για τουριστικούς και εκπαιδευτικούς λόγους.

Ο Δήμος Αμυνταίου, την περίοδο 2019-2023, με την κατάθεση 40 και πλέον προτάσεων, αλλά με προτεραιότητα  το συγκεκριμένο έργο όπως επίσης και αυτό  της δημιουργίας του πρότυπου οικισμού ΑΜΕΑ στην Τ.Κ Λιμνοχωρίου, που προσέλκυσε το ενδιαφέρον της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, έθεσε τις βάσεις για την αναπτυξιακή του πορεία στην μεταλιγνιτική εποχή.

Ελπίζουμε να σταματήσουν οι κάθε μορφής «λεονταρισμοί», τα φθηνά πολιτικά παιχνίδια και να γίνει στόχευση σωστών προτεραιοτήτων με όραμα και ορθό πολιτικό σχεδιασμό.

 

ΥΓ1: Ενημερωνόμαστε πως Αντιδήμαρχοι και συνεργάτης Δημάρχου που προσλήφθηκε με απόφαση του, όλοι γένους αρσενικού, κινούνται με «ιδιαίτερο τρόπο» με τις εταιρίες που είτε συνεργάζεται είτε θα συνεργαστεί ο Δήμος Αμυνταίου. Ευελπιστούμε μόνο να είναι «fake news»!!!

ΥΓ2: Για όσες και όσους προσπαθούν να μας απαξιώσουν ή να μειώσουν την ένταση της φωνή μας, επειδή είμαστε απλοί πολίτες, σας θυμίζουμε το στίχο της Έμιλι Ντίκινσον « Είμαι ο κανένας! Ποιος είσαι εσύ; Μήπως, κανείς κι εσύ;»

 Με εκτίμηση,                                                                                                                                       

Πέτρος Γ. Μπερμπερίδης