ΕΘΝΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΩΝ ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ «ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ»: Η Εθνική Ευθύνη Δεν Είναι Πανηγύρι

 

Πολύ μελάνι χύθηκε με αφορμή τις πρόσφατες «πολιτιστικές εκδηλώσεις» στο Αμύνταιο που διοργανώθηκαν από τους συλλόγους

«ΑΜΥΝΤΑΣ» και «ΕΡΜΗΣ» Αμυνταίου στις 14-06-2025. Εκδηλώσεις οι οποίες, ελλείποντος εθνικού αισθητηρίου και εντελώς αποπροσανατολιστικά, χαρακτηρίστηκαν από μερίδα των τοπικών αρχών ως «ελευθερία πολιτιστικής έκφρασης», ως «πανηγύρι και χαρά», ως «εκτόνωση» του πολύπαθου λαού της περιοχής μας! Τουναντίον, οι ήχοι του «πολιτισμού» που διατείνονταν, κατέληξαν σε αντεθνική παράκρουση.

Ας πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά. Πριν από λίγες ημέρες είχε αναβληθεί η συγκεκριμένη εκδήλωση των δύο συλλόγων μετά από  αντιδράσεις που διατυπώθηκαν. Είχε αναδειχθεί ήδη από τότε ο κίνδυνος που καιροφυλακτούσε σχετικά με το αλυτρωτικού περιεχομένου ρεπερτόριο του μουσικού συγκροτήματος, που θα συμμετείχε στην εκδήλωση και τις ενδεχόμενες αντεθνικές και πολιτικές προεκτάσεις.

Σημαντικό στοιχείο που αποδεικνύει την ελλιπή προετοιμασία των τοπικών αρχών σχετικά με τον επικείμενο εθνικό και πολιτικό εκτροχιασμό καθώς των μέτρων που έπρεπε να ληφθούν, αποτελεί η δημόσια επιβεβαίωση του Περιφερειάρχη Δυτ. Μακεδονίας, ο οποίος δήλωσε ότι απέστειλε ερώτημα προς το Υπουργείο Εξωτερικών σχετικά με την αντιμετώπιση «τέτοιων περιστατικών»! Ούτε αυτό ήταν αρκετό.

Παρόλα αυτά, οι διοργανωτές επανήλθαν με το ίδιο συγκρότημα. Και τελικά, με τη συνοδεία της εκκωφαντικά σιωπηρής απραξίας των ιθυνόντων και της καταφανέστατα εσφαλμένης εκτίμησής τους για τις πραγματικές προεκτάσεις του εγχειρήματος, οδηγηθήκαμε στα θλιβερά γεγονότα που εκτυλίχθηκαν το Σάββατο 14-06-2025. Δηλαδή, να παρακολουθούμε ενεοί και εμβρόντητοι αλυτρωτικά τραγούδια και χορούς, καταγεγραμμένα σε πολλαπλά βίντεο, να αναγνωρίζουμε αντεθνικές χειρονομίες των συμμετεχόντων και εν τέλει να γινόμαστε πρωτοσέλιδο σε πανελληνίου βεληνεκούς εφημερίδες!

Οι διοργανωτές (αδιανόητα και επικίνδυνα αφελείς ή παραπλανημένοι;) δεν διέγνωσαν έγκαιρα ότι το ετήσιο πανηγύρι, μια γιορτή των δύο μεγαλύτερων συλλόγων της πόλης, θα μπορούσε να αποκλίνει του πραγματικού σκοπού του. Παρέμειναν αδρανείς, παρά τα εισερχόμενα που ήδη είχαν από την περυσινή εκδήλωση, η οποία, είχε προδιαγράψει αυτό που τελικά σχεδιαζόταν. Και, στο μέτρο που τους αναλογεί, οφείλουν, αν μη τι άλλο, να καταδικάσουν τουλάχιστον όλα όσα διαδραματίστηκαν. Στο κάτω-κάτω, η αναγνωρισμένα πενιχρή κατάσταση των ταμείων των περιφερειακών συλλόγων δεν μπορεί να αποτελεί καθαρτήριο άστοχων επιλογών.

Συνεχίζοντας με ορισμένες δημοσιεύσεις -δημοσίων προσώπων ή μη- στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, καταγράφηκαν απόψεις περί επικείμενου εθνικού παροξυσμού, σκοταδιστικών μεθόδων, επιστροφής σε τραγικές εποχές. Τα συμβάντα στην εκδήλωση, τους διέψευσαν παντελώς και παταγωδώς. Ούτε μακεδονική παράδοση, ούτε καν αυθεντικοί -χάλκινοι- μακεδονικοί ήχοι ακούστηκαν. Μόνο αντεθνικό παραλήρημα στη διαπασών. Εμμονικές αλυτρωτικές αναφορές που έχουν απορριφθεί προ πολλού.

Τέλος, ορισμένοι σχολίασαν, ότι κακώς στοχοποιούνται τα «σλαβόφωνα» τραγούδια, αφενός γιατί είμαστε μία περιοχή πολυπολιτισμική (Πόντιοι, Βλάχοι, Αρβανίτες) και αφετέρου γιατί είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Μα, είναι προφανές ότι δεν αναδείχθηκε και δεν σχολιάστηκε η καλλιτεχνική βάση των τραγουδιών. Η κριτική στάση γεννάται επειδή το σλαβόφωνο τραγούδι συμπαρέσυρε και σηματοδότησε κάτι διαφορετικό. Η αντιπαράθεση έγκειται στην καμουφλαρισμένη χρήση των σλαβόφωνων στίχων ως όχημα αντεθνικών προσδιορισμών. Και για να μην αφήνουμε να πλανάται αμφισβήτηση, ας μη ξεχνάμε ότι πολλοί μακεδονομάχοι ήταν αποκλειστικά σλαβόφωνοι. Όμως πολύ λίγοι σήμερα, είναι τόσο ΕΛΛΗΝΕΣ, όσο ήταν εκείνοι τότε. Συνεπώς, μη συγχέουμε συνθήκες, καταστάσεις, καταναγκασμούς, πιέσεις με έναν απλό παραλληλισμό με το ιδίωμα.

Όλα θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν είχε τηρηθεί από τους αρμόδιους μία ξεκάθαρη και συγκροτημένη στάση πρόληψης και όχι αντιμετώπισης. Ως μη ώφειλαν, προσπάθησαν να τηρήσουν μία μέση στάση, να καταθέσουν μία συγκαταβατική και διαλλακτική θέση. Έτσι, απώλεσαν το μόνο όπλο που είχαν: την ανώτατη ισχύ που προσδίδει η ελληνική και εθνική συνείδηση. Όπως άλλωστε, πρέπει να αντιμετωπίζονται παρόμοιες ενέργειες. Φοβούμενοι μην κατηγορηθούν για εθνικιστικές ρητορείες, άφησαν να κυκλοφορούν εμμονικές προσπάθειες επιβολής αλλότριων σκοπών. Ο πολιτιστικός εφησυχασμός οδήγησε στην εθνική απραξία. Αναμένουμε να αντιληφθούν έστω και ετεροχρονισμένα την σοβαρότητα της κατάστασης και να κατανοήσουν ότι το συγκεκριμένο θέμα δεν είναι πολιτικό, ούτε πολιτιστικό αλλά βαθύτατα εθνικό, είναι υποχρέωση ιστορικής μνήμης.