Το πανηγύρι τελείωσε. Η ντροπή μένει.

 

Ζούμε σε έναν τόπο με βαθιές παραδόσεις και ρίζες. Σε έναν τόπο που κάθε καλοκαίρι, στις 20 Ιουλίου, τιμά τη μνήμη του Προφήτη Ηλία. Ή

τουλάχιστον έτσι θέλουμε να λέμε. Γιατί στην πραγματικότητα, χρόνο με τον χρόνο, η "γιορτή" αυτή έχει μετατραπεί από θρησκευτική μνήμη σε μία απλή αφορμή για φαγοπότι και μέθη.

Κι όμως, ανέκαθεν αυτή η μέρα ήταν ημέρα χαράς. Ήταν μια γιορτή που ένωνε. Ήταν η αφορμή να επιστρέψουν στο χωριό όλοι οι απόδημοι, να ξανασμίξουν με συγγενείς, φίλους, γείτονες. Να γιορτάσουν μαζί την κοινή τους καταγωγή, να ξαναθυμηθούν τα παιδικά τους χρόνια, να πουν ένα «και του χρόνου».

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, στις ακολουθίες στο ξωκλήσι βρέθηκαν ελάχιστοι. Άνθρωποι που ίσως καταλαβαίνουν ακόμα τι σημαίνει μνήμη Αγίου, τι σημαίνει τοπική εορτή, τι σημαίνει σεβασμός στο πρόσωπο που τιμάται. Αντίθετα, στο πανηγύρι εμφανίστηκαν χιλιάδες. Μουσικές, σουβλάκια, μπίρες μέχρι πρωίας — λες και η ουσία της ημέρας ήταν αυτά και όχι μία πνευματική και πολιτιστική στιγμή.

Το πανηγύρι δεν είναι το πρόβλημα. Πραγματοποιείται χρόνια. Η χαρά και η συνάντηση των ανθρώπων είναι σημαντικές, πόσο μάλλον σε έναν τόπο που χρόνο με το χρόνο παρατηρούμε ότι σβήνει. Το πρόβλημα είναι η πλήρης αποσύνδεση από την ουσία της ημέρας, η παντελής έλλειψη σεβασμού και το θράσος με το οποίο κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν — ό,τι ώρα θέλουν — εις βάρος όλων των υπολοίπων.

Φέτος, παρέα νέων ανθρώπων, από την αρχή του γλεντιού έως και το ξημέρωμα, είχαν τη φαεινή ιδέα να πετάνε δυναμιτάκια στην πλατεία του χωριού. Όχι πιτσιρικάδες. Άνθρωποι υποτίθεται ώριμοι, με τις δικές τους οικογένειες. Δυστυχώς όμως χωρίς ίχνος σοβαρότητας. Χωρίς καμία σκέψη, χωρίς καμία ευαισθησία για τα σπίτια γύρω, με μωρά, ηλικιωμένους, αρρώστους. Λες και η αδιαφορία είναι δικαίωμα. 

Το ερώτημα είναι απλό: Γιατί μαζευόμαστε τελικά στο χωριό; Για να συναντηθούμε και να τιμήσουμε έναν άγιο ή για να πιούμε, να φωνάξουμε και να (ξε)σπάσουμε;

Ίσως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει "γιορτή" στον τόπο μας. Όχι μόνο ως συνήθεια, αλλά ως αξία. Γιατί αλλιώς, το μόνο που τιμάμε δεν είναι ο Προφήτης Ηλίας, το χωριό μας και οι πρόγονοί μας, αλλά ο εαυτός μας και οι επιθυμίες του.-

 Ένας κάτοικος του Λεχόβου

(Σεβόμενοι την επιθυμία του επιστολογράφου, δεν δημοσιευουμε προσωπικά στοιχεία)