ΦΕΙΔΙΑ, ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ

Πέρασαν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, από τότε που σου ανατέθηκε, αγαπητέ μου Φειδία, το έργο της διακόσμησης του ναού της Αθηνάς, του

Παρθενώνα δηλαδή, και συγκέντρωσες όλους τους άρτια εκπαιδευμένους τεχνίτες της εποχής σου, για να πραγματοποιήσετε ένα καλλιτεχνικό θαύμα, που παρόμοιό του δεν υπάρχει στην ιστορία.

            Δουλέψατε , αγαπητέ μου Φειδία, με ζήλο, με υπευθυνότητα, με πλήρη και απόλυτη εφαρμογή όλων των νόμων της καλλιέπειας, που είχαν θεσπίσει όλοι οι προηγούμενοι γλύπτες και φέρατε σε πέρας μια αποστολή τρομερά δύσκολη αλλά και αξιοθαύμαστη από κάθε πλευρά.

            Στήσατε στο βράχο της Ακρόπολης ένα απαράμιλλο έργο, που θαύμασαν κι εξακολουθούν να θαυμάζουν όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι στον κόσμο. Ένα τεράστιο πλήθος επισκεπτών ανεβαίνει και θα συνεχίσει ν’ ανεβαίνει τα σκαλιά στα Προπύλαια, για να βρεθεί μπροστά στο θαύμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας που λέγεται ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ.

            Κάποτε ο Παρθενώνας μας βομβαρδίστηκε, έπαθε δομικές αλλοιώσεις και λίγο αργότερα έγινε θύμα κάποιων σφετεριστών των πολιτισμικών του στοιχείων, που αφαιρέθηκαν βίαια και  μεταφέρθηκαν σε μια χώρα, που βρίσκεται πάρα πολύ μακριά.

            Γνωρίζω, αγαπητέ μου Φειδία, πως σε κάθε χτύπημα της σκαπάνης του Έλγιν, σε κάθε ξεκόλλημα των υπέροχων γλυπτών σου από τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, σε κάθε κατωφερική κίνηση των τροχαλιών των εργατών που λήστευαν τους θησαυρούς σου, εσύ ένιωθες πόνο αβάσταχτο, πίκρα πρωτόγνωρη και μια βαθιά αγανάκτηση για το συντελούμενο ανοσιούργημα.

            Δεν μπορούσες όμως ν’ αντιδράσεις. Παρέμεινες σιωπηλός παρατηρητής και υπέστης ένα φοβερό μαρτύριο που κράτησε πολλά χρόνια.

            Αυτές τις μέρες όμως, αγαπητέ μου Φειδία, είδαμε πως οι σφετεριστές έφτασαν σ’ ένα σημείο εντελώς απαράδεκτο. Χρησιμοποίησαν τα δικά σου γλυπτά , τα δικά σου αριστουργήματα, τα δικά σου αξεπέραστα καλλιτεχνήματα σαν εξωραϊστικό στοιχείο σε κάποια εκδήλωση δήθεν φιλανθρωπική, για να συγκεντρώσουν , λένε , κάποια χρήματα που θα τα διαθέσουν, λένε πάλι, σε κάποιους κοινωνικούς σκοπούς.

            Πιστεύω, αγαπητέ μου Φειδία, πώς, όπως αγανάκτησαν όλοι οι πολίτες του κόσμου, έτσι κι εσύ ένιωσες να σε πνίγει ένας τεράστιος κόμπος γεμάτος πίκρα και μια αφόρητη  οργή να σε κατακλύζει.

            Δεν μπορώ, αγαπητέ μου Φειδία, αυτή τη στιγμή να κάνω κάτι πολύ σημαντικό για να διορθώσω αυτή την άνομη ενέργεια και να σε ανακουφίσω για να μετριαστεί ο πόνος σου και η απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτησή σου.

            Δηλώνω όμως ότι κι εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ, μαζί με πολλά εκατομμύρια πολιτών του κόσμου, ώστε πολύ σύντομα τα αριστουργήματά σου, τα εξαίσια καλλιτεχνήματά σου να επιστρέψουν και πάλι στον Παρθενώνα, στη γενέθλια γη της Αττικής, για να μπορούν να τα θαυμάζουν οι επισκέπτες σε απόλυτα ολοκληρωμένη μορφή.

            Αγαπητέ μου Φειδία, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι σύμφωνα με τη ρήση του Ευαγγελίου και σε παρακαλώ να περιμένεις λίγο μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο της επαναφοράς των μοναδικών γλυπτών σου στην ΕΛΛΑΔΑ. Τότε θα γιορτάσουμε όλοι μαζί αυτό το χαρμόσυνο γεγονός.

 

                                    Δημήτριος Π. Τοπάλης