ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΑ ΤΟ ΣΤΟΧΟ ΜΟΥ

Το 1968 ήμουν φοιτητής στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Φλώρινας. Κάποια Κυριακή παραβρέθηκα σε μια εκδήλωση, που διοργανώθηκε από

την Ακαδημία Αθηνών, στην ακριτική Φλώρινα. Ήταν μια πολύ τιμητική εκδήλωση.

            Η Ακαδημία Αθηνών βράβευσε τότε ένα φλωρινιώτη δάσκαλο, επειδή στη διάρκεια της διδακτικής καριέρας του, είχε προσφέρει συνολικά 61 φιάλες αίματος. Δυστυχώς δεν κράτησα το όνομά του.

            Ήταν τόσο πολύ σπουδαία η εκδήλωση, τόσο πολύ σημαντικές οι ομιλίες των υπευθύνων της βράβευσης, ώστε όλοι στην αίθουσα νιώσαμε ένα πρωτοφανές συναίσθημα  αγάπης και θαυμασμού για τον βραβευθέντα.

            Ο ενθουσιασμός μου εκείνη τη στιγμή έφτασε στα ύψη. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι, στη διδακτική μου καριέρα, θα τον προσπεράσω και θα προσφέρω τουλάχιστον 62 φιάλες αίμα. Δεν είχα καθόλου στο μυαλό μου την πιθανότητα βράβευσής μου από την Ακαδημία Αθηνών.  Ο στόχος μου ήταν καθαρά κοινωνικός.

            Τελειώνοντας τις σπουδές μου υπηρέτησα τη θητεία μου και τότε, στην Κόρινθο, έδωσα την πρώτη φιάλη αίματος. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Όχι μόνο δεν ένιωσα κανέναν πόνο αλλά  η συγκίνησή μου για το στόχο των 62 φιαλών, που μόλις είχε αρχίσει να πραγματοποιείται, μου δημιούργησε ένα συναίσθημα περηφάνιας και ικανοποίησης.

            Ακολούθησαν κι άλλες πολλές αιμοδοσίες από την πλευρά μου και, σιγά – σιγά,  στην ειδική καρτέλα που  μου είχε δώσει το Νοσοκομείο, άρχισε να μεγαλώνει ο αριθμός των φιαλών. Κάποτε χρειάστηκε να εντείνω την προσπάθειά μου κι έδινα τρεις φιάλες το χρόνο, επειδή είχαμε “υιοθετήσει αιματολογικά” κάποιο παιδί, που έπασχε από αναιμία και χρειαζόταν αρκετές φιάλες κάθε χρόνο.

            Συμμετείχα, σαν ιδρυτικό μέλος, στη δημιουργία δύο Τραπεζών Αίματος στην Ημαθία, σε συνεργασία με πολλούς ακόμη συναδέλφους αιμοδότες.

            Λίγο αργότερα οι φιάλες έγιναν τέσσερις το χρόνο και δίνονταν κάθε Μάρτη, Ιούνιο, Σεπτέμβρη και Δεκέμβρη. Γέμιζε η καρτέλα με καινούργιες δόσεις και ο στόχος έφτανε όλο και πιο κοντά στην ολοκλήρωσή του. Τον έβλεπα καθαρά μπροστά μου.

            Τότε όμως κατάλαβα το νόημα της φράσης “ Άλλαι αι βουλαί του ανθρώπου και άλλα ο Θεός κελεύει”. Άλλες είναι οι επιθυμίες του ανθρώπου κι άλλα ο Θεός επιτάσσει.

            Είχα συμπληρώσει τον αριθμό των 37 φιαλών κι έμεναν μόλις 25. Ήμουν τότε 44 χρόνων και, σε  επτά ή οχτώ χρόνια, θα είχα συμπληρώσει τον αριθμό 62 στην καρτέλα μου.

            Μια επίσκεψή μου τότε σε κάποιον δερματολόγο στη Θεσσαλονίκη ήταν καθοριστική. Δυστυχώς είχε εμφανιστεί στο σώμα μου μια δερματοπάθεια και χρειάστηκε να παίρνω για δύο χρόνια κάποια ειδική θεραπεία. Πέρασαν τα δύο χρόνια και η ασθένειά μου ιάθηκε.

            Όταν όμως, μετά την περιπέτεια αυτή, πήγα στο Νοσοκομείο της Βέροιας, για να συνεχίσω τις αιμοδοσίες μου, μού ζήτησαν να τους εξηγήσω τους λόγους της   απουσίας μου τα δύο προηγούμενα χρόνια. Τότε τους παρουσίασα το φάκελο με τις εξετάσεις και τις θεραπείες μου και μου δήλωσαν ρητά και κατηγορηματικά, ότι για μένα η υπόθεση αιμοδοσίας έλαβε τέλος.

            Δεν μπορούσα πλέον να δίνω αίμα κι έτσι ο αριθμός 62 δε συμπληρώθηκε στην καρτέλα μου. Ήταν ένας στόχος που δεν μπόρεσα να πετύχω.

            Θέλω όμως να απευθύνω αυτή τη στιγμή ένα μήνυμα σε όλους τους αναγνώστες, να αφήσουν κάποια στιγμή τον καναπέ τους και να κατευθυνθούν στο πλησιέστερο Νοσοκομείο ή Κέντρο Υγείας, που τώρα τελευταία ανακαινίζονται και εκσυγχρονίζονται και να δώσουν αίμα, επειδή οι ανάγκες στα θεραπευτήρια της χώρας μας είναι μεγάλες. Οι προσφορές αίματος από τους νέους αιμοδότες πρέπει να αυξηθούν. Πρέπει να γίνουμε οι Έλληνες αυτάρκεις στο πολύτιμο αυτό αγαθό, που κυριολεκτικά σώζει ζωές και προσφέρει ανακούφιση και ελπίδα σε πάσχοντες συνανθρώπους μας.

                                                Δημήτριος Π. Τοπάλης

                                                απόμαχος αιμοδότης