Αριστερά και Δεξιά

Γράφει ο Βαγγέλης Τσούκας

Πριν από περίπου 100 ως 200 χρόνια παρατηρήθηκε παγκοσμίως και ξεχωριστά σε κάθε έθνος μια επαναστατική κίνηση που άλλαξε πλήρως τα πολιτικά και εξουσιαστικά δεδομένα που επικρατούσαν μέχρι τότε.
Οι πάλαι πότε ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες ή, στην περίπτωση των αποικιών, το καθεστώς των γηγενών πληθυσμών αντικαταστάθηκε, άλλοτε ειρηνικά και άλλοτε βίαια, άλλοτε ένδοξα και άλλοτε με μαύρα γράμματα από το πολίτευμα της Πλειοψηφικής Δημοκρατίας, δηλαδή την εξουσία της πλειοψηφίας του κόσμου. Στο πλαίσιο αυτό, την πολυπόθητη πλειοψηφία τυγχάνει να διεκδικούν δύο σχεδόν ισοδύναμες και φαινομενικά αντιθετικές ιδεολογικές παρατάξεις που ονομάστηκαν αντίστοιχα "Δεξιά" και "Αριστερά".

Η Δεξιά αποτελεί ουσιαστικά τη δημοκρατική συνέχεια των παλαιών βασιλικών καθεστώτων, οι εκπρόσωποι των οποίων χαρακτηρίζονται ως συντηρητικοί, τείνουν να προσκολλόνται στην παράδοση και τις αρχές του παρελθόντος και γενικά θεωρούνται οπισθοδρομικοί. Από την άλλη μεριά, η Αριστερά ξεκίνησε και αποτελεί συνέχεια των επαναστατών, προτείνει εναλλακτικές ιδέες διακυβέρνησης βασισμένες στην εξουσία την κοινωνίας (σοσιαλισμός) και το διεθνισμό και γιαυτό ονομάζεται προοδευτική. Οι δηλωμένες ιδεολογίες και των δύο, όμως, στην πραγματικότητα είναι πλασματικές και αμφότερες καταλήγουν στην ίδια εσφαλμένη θέση. Στην περίπτωση της Αριστεράς, το όνειρο της αλλαγής ήταν εφήμερο και ουτοπικό και τελικά η κατάσταση επανήλθε στην πρότερη ολιγαρχική μορφή της, όσο δε πιο μεγαλόπνοο ήταν το όραμα, τόσο πιο αποτυχημένο προέκυψε (πχ. κομμουνισμός). Η Δεξιά επίσης παρουσιάζει αδιέξοδες θέσεις γιατί προσπαθεί να συνδυάσει την πραγματική δημοκρατία με την αυταρχική παράδοση και τελικά παραμένει εκκρεμής. Επίσης αμφότερες οι παρατάξεις διαθέτουν αντίστοιχες ακραίες (πχ. φασισμός) και "κεντρικές" μορφές και σχεδόν ίδια λαϊκή επιρροή, με αποτέλεσμα να εναλλάσσονται διαρκώς στην εξουσία χωρίς να προκύπτει καμία ουσιαστική αλλαγή για το σύνολο, παρά για έναν μικρό αριθμό ατόμων.

Η ευαίσθητη αυτή πολωμένη ισορροπία δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυθόρμητα, αλλά την οργανώνει ένας "σκηνοθέτης" που παρεκκλίνει κατάλληλα τη λαϊκή βούληση μέσω της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, επιτυγχάνει την αλληλο-εξουδετέρωση των κοινωνικών δυνάμεων και διατηρεί κλίμα ανοχής, διαφθοράς και φρούδας ελπίδας. Επίσης επιλέγει προσεκτικά τους αντιπροσώπους της μέσα από ένα σύνολο ματαιόδοξων και προδοτικών υπαλλήλων που υπηρετούν το συμφέρον του. Οι πιθανές λύσεις του προβλήματος είναι δύο: είτε οι πόλοι θα πρέπει να συνεργαστούν, αντί να ανταγωνίζονται, όπως ακριβώς συμβαίνει με τα δύο άκρα του σώματος, είτε να αντικατασταθούν από μία εθνική κυβέρνηση χωρίς κόμματα, χρώματα και παρατάξεις. Η πρώτη περίπτωση δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ στην ιστορία, εκτός ακραίων συνθηκών πολέμου, οπότε αποκλείεται και σήμερα. Η δεύτερη, όμως, τυγχάνει έστω μιας απειροελάχιστης ελπίδας και παραδείγματά της αποτελούν όλοι λαοί που τίμησαν την ύπαρξή τους.-