Η ιδεολογική τυραννία και το πολεμικό μένος

Τις μέρες αυτές βλέπεις ένα πολεμικό μένος να κινείται μέσα από πράξεις και γραφίδες κληρικών και λαϊκών που σαν μονάδες απόμακρες και μοναχικές και απόξενες ορμούν εναντίον του Πατριάρχου των Ελλήνων και της Ορθοδοξίας και να πετροβολούν την κεφαλή τους και να κινούνται σε παράδρομους εκκλησιαστικής ανακολουθίας και ακαταστασίας.

Νομίζουν με το να διασύρουν πρόσωπα ηγετικά της Εκκλησίας ότι κάνουν αγώνα κάθαρσης και υπεράσπισης. Από την μια αποτειχίζονται από την Εκκλησία και από την άλλη δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους για την αποκοπή τους και θέλουν να έχουν λόγο και ξεσηκώνουν τον λαό σε ένα σχίσμα. Και όλα αυτά τα πράττουν ψάχνοντας κανόνες και κανόνια για να τους εξυπηρετήσουν και να βομβαρδίσουν. Και τους κανόνες θέλουν να τους κόβουν στα μέτρα τους, λες και είναι ύφασμα για την στολή τους, και θέλουν να αμνηστεύουν την συνείδηση τους για την ακρισία τους και να την επιβραβεύουν λέγοντας πως πράττουν το δίκαιο και υπερασπίζουν την Εκκλησία του Χριστού.

 Κινούνται μέσα από μια κινδυνολογία και μια μανία πνευματική και έναν θρησκευτικό καταναγκασμό που είναι η αρρώστια που εμφιλοχωρεί σαν βδέλλα φαρισαϊσμού μέσα στην σκέψη τους και την καρδιά τους. Ξέρουν να κρίνουν και να αποτιμούν τους άλλους και να ξεχωρίζουν τους καλούς κληρικούς από τους κακούς και να υβρίζουν καπηλικά τα πνευματικά πρόσωπα και τους ποιμένες της Εκκλησίας χωρίς αιδώ και ευγένεια πνευματική και να σηκώνουν ανάστημα 100 καρδιναλίων μιλώντας ως από καθέδρας και πρωτείου γνώσης και κατοχής των εκκλησιαστικών πραγμάτων. Το χειρότερο απ’ όλα είναι που επιβάλλουν στους αναγνώστες μια ιδεολογική τυραννία. Ο αγώνας τους για την Εκκλησία παίρνει την μορφή της σκληρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Δεν πρόκειται περί αγνού αγώνος αλλά περί ιδεοληψίας και φανατισμού, θρησκευτικού ‘’τζιχαντισμού’’, που κι αν δεν είσαι δικός τους είσαι εχθρός και απόβλητος και σε σβήνουν και σε πατούν σαν ‘’τσιγάρο’’ καταγής με την κατασυκοφάντηση μέσω του διαδικτύου. Επιθυμούν κατά πρώτον αυτή η ιδεοληψία τους να τους δικαιώνει και με άκριτο φανατισμό να τους υπερασπίζει και να τους κάνει μπροστάρηδες προς μια απόσχιση από την Εκκλησία του Χριστού. Και ξεκινούν δειλά με τους οπαδούς τους και ως αρρώστια πνευματική εξαπλώνεται. Επιβάλλουν μια ιδεολογική τυραννία με το να προβάλλουν συνεχώς ‘’φτιαγμένα’’ λόγια, πράξεις, εικόνες και να τα πιπιλίζουν σαν ‘’γλυφιντζούρι’’ αυτογλυκαινόμενοι συνεχώς και να τα καταγράφουν μόνο και μόνο για να πείσουν τους εαυτούς των ότι κάνουν αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας. Είναι που σε πιάνει αηδία βλέποντάς τους να έχουν αφήσει τον πόθο για τον Ευαγγελισμό των ψυχών και το παρακλητικό κήρυγμα και την ελπιδοφόρο χαρά και δύναμη για τις ψυχές και να καταγίνονται μόνιμα σε έναν φανατισμό και πολεμικό μένος καλλιεργώντας φανατικούς και υπερφίαλους ανθρώπους και οπαδούς ιδεών και χώνοντας τους σε μια πνευματική ‘’τρύπα’’ ιδεοληψίας και ιδεολογικής τυραννίας. Και το μόνο που καταφέρνουν είναι να ταράσσουν συνειδήσεις και να παραπλανούν ανθρώπους σε φόβους και φοβίες και κινδυνολογίες πριν ακόμη γίνει κάτι και να ξεσπούν σε μια μανιακή φαντασιόπληκτη, ανεξέλεγκτη οργή και υπερβολή. 

Ομοιάζουν με τους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες που τόσα χρόνια μας χόρτασαν και μας ‘’μπούχτισαν’’ με την πνευματική τους αρρώστια και τις εμμονές τους, με το να μιλούν συνεχώς, όπου βρεθούν και όπου αποπατούν, για τον παπισμό και τον Πατριάρχη. Αυτοί τουλάχιστον κινούνται ως από σχισματικής θέσεως. Ο παπισμός που τους έγινε φοβική εμμονή και αρρωστημένη ψυχική μανία είναι πλέον ένα ξεδοντιασμένο θηρίο και ένα παραπαίον ανήθικο παιδεραστικό σύστημα που όλος ο κόσμος το ‘’κράζει’’ ως την πόρνη της Αποκαλύψεως. Λες και δεν έχουμε να μιλάμε για τον Χριστό και πρέπει μόνιμα να μιλάμε και να κινδυνολογούμε για τον αντίχριστο και κάθε αιρετικό.

Και αναρωτιόμουν γιατί τόσο πολεμικό μένος και μια τέτοια ιδεολογική τυραννία και αντιπαράθεση; Στ’ αλήθεια αυτοί οι κληρικοί και οι πνευματικοί άνθρωποι δεν έχουν την δύναμη να πουν το λόγο του Χριστού ‘’έρχου και ίδε’’; Δεν έχουν την γλυκύτητα και την αγάπη του Οσίου Πορφυρίου για να οδηγήσουν το ποίμνιο στον Αναστάντα Κύριο για να τους γεμίσει χαρά και ελπίδα; Ξέρουν μόνο να τρομοκρατούν και να φοβίζουν τον άνθρωπο πως είναι αμαρτωλός και θα τον τιμωρήσει ο Κύριος. Γιατί προβάλλουν τον εαυτό τους σαν μονάδες που αυτοί ανέλαβαν εργολαβικά να σώσουν και να υπερασπίσουν την Εκκλησία; Μήπως και θέλουν να ‘’παίξουν’’ τον εργολάβο πνευματικών κηδειών σκανδαλίζοντας ανεπανόρθωτα ψυχές ανθρώπων; Υπερασπίζουν την Εκκλησία που ο Χριστός μας, ο Κύριος, την έπηξε με τον Αίμα Του και μέσα στους αιώνες την κρατά άπτωτη και αλώβητη; Αυτός ο Χριστός  δεν είναι που κρίνει και αποβάλλει τους αναίσχυντους και διώκτες της, είτε αιρετικούς η και σφαγείς της; Ποιοι είναι αυτοί που μαζεύουν οπαδούς και καυχώνται ότι υπερασπίζουν και σώζουν την Εκκλησία;

Και άραγε τι εξυπηρετεί ένα τέτοιο πολεμικό μένος κατά του Πατριάρχη και των Επισκόπων; Γιατί άραγε πρέπει όλοι, ιερείς και λαϊκοί, πρέπει να ακολουθήσουν τους αποτοιχισμένους  και αποτυχημένους για να είναι οι καλοί και πιστοί στον Θεό; Γιατί ένας λευκασμένος στην διακονία και άγιος Επίσκοπος πρέπει να υπακούσει σε έναν νεόφυτο άκριτο κληρικό που εκβιάζει και προκαλεί για την εκκοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου; Γιατί προβάλλουν τους Πατέρες και προσκαλούν οπαδούς και απαιτούν υπακοή στο μένος τους;  Γιατί θέλουν να τους μοιάσουμε και να τους ακολουθούμε; Είναι σκληρό αυτό που θα ειπωθεί μα είναι η αλήθεια. Όλο αυτό το μανιακό και πολεμικό τους μένος εξυπηρετεί μόνο την προσωπική τους ματαιοδοξία. Είναι μια εσωτερική απαξίωση που ζούν φτιαγμένη από τα παιδικά τους χρόνια, αρρώστια ψυχική που την κουβαλούν μέσα τους, και ψάχνουν τώρα να αναδειχτούν μέσα από ένα τέτοιο πολεμικό μένος και μανία. Αυτό το πολεμικό μένος τους ‘’φτιάχνει’’ τον ψυχισμό τους σαν ένα ιδιαίτερο ναρκωτικό. Σύνηθες γεγονός για να βγεί κανείς από την αφάνεια στη καταξίωση είναι να ζηλέψει την δόξα του Ηροστράτου βάζοντας φωτιά όχι τον Ναό των ειδώλων του παπισμού αλλά αυτήν την Εκκλησία του Χριστού. Κι αυτό το κάνουν με όλες τις ‘’παλαβομάρες’’ τους και τις πλάνες της αποτείχισης τους.

Και θα μπορούσαν να πολεμήσουν ειρηνικά μέσα από τους κόλπους της Εκκλησίας, όπως το λέγει ο Απ. Παύλος ‘’οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε’’, και να μη αμαρτάνουν με το να αυτοαποπέμπονται από την Εκκλησία. Και ούτε είναι τίμιο να εκβιάζουν τα παιδιά της Εκκλησίας λέγοντάς τους ότι ‘’σας δίνω διορία λίγους μήνες για να έρχεστε σε μένα πλέον να εξομολογείστε και ότι δεν είστε παλληκάρια που δεν μ’ ακολουθείτε’’ και να αυτοκολακεύονται υπερφίαλα και να λέγουν προκλητικά ’’να με καθαιρέσουν και να με διώξουν’’ προσπαθώντας να αποδείξουν μέσα τους και στους οπαδούς τους ότι είναι οι ήρωες και οι βράχοι που σηκώνουν ολόκληρη την Ορθοδοξία. Και από την μια κάνουν τον γενναίο και από την άλλη δεν δέχονται τα παρεπόμενα των πράξεων τους και δεν θέλουν να φύγουν.  Είναι που λυπάσαι για την εσωτερική τους ψυχική απορρύθμιση ή και την εμφιλοχωρούσα άδηλη ψυχική αρρώστια τους που βρίσκει τον κατάλληλο χώρο για να εκδηλωθεί κεκαλυμμένη από τα πνευματικά πέπλα και ‘’εφούδ’’. Και το μόνο που καταφέρνουν είναι να ξεχωρίζουν και να φαντάζουν σε μια εσωτερική υπόσταση και σε ένα γυάλινο κόσμο του διαδικτύου και να γίνονται αντικείμενο συζήτησης όλων και να έρχονται οι επιτήδειοι και να τους επαινούν και να τους εξυψώνουν για να κάνουν την δουλειά τους και να βάλουν αφελείς μπροστάρηδες για να φάνε αυτοί ‘’τα μούτρα’’ τους και να κάνουν οπαδούς. Και έτσι  καταγίνονται σε έναν εσωτερικό αυτοηδονισμό με τις φαντασιώσεις των και τις κινδυνολογίες των.

Το αθλιότερο όμως όλων είναι που κι αν έχουν πνευματικό δεν τον ακούν και δεν τον ακολουθούν. Και τους πνευματικούς των τους απορρίπτουν και ψάχνουν κατά τα μέτρα τους και την ιδεοληψία τους. Και τους πνευματικούς ταγούς τούς ξεχωρίζουν σε καλούς και σε κακούς, σε ορθοδόξους και σε οικουμενιστές. Κι εδώ είναι η φαρισαϊκή τους σκέψη και η αρρώστια τους που αυτοί αναλαμβάνουν τον θρόνο του Θεού και γίνονται οι δικασταί. Και μέσα από τον γυάλινο κόσμο του διαδικτύου διαπομπεύουν τον κάθε κληρικό μόνο και μόνο για να βγάλουν το πολεμικό τους μένος και την προσωπική τους ματαιοδοξία. Δε θα σκεφτούν πνευματικά ποτέ διότι το πάθος τους δεν τους αφήνει. Δεν σέβονται πως πίσω από κάθε κληρικό υπάρχουν τόσοι που στηρίζονται στην πνευματική ζωή και μπορεί με τον σκανδαλισμό τους να χαθούν από την πίστη. Αν το σκεφτόταν με επίγνωση τότε θα τους συνέφερε να δέσουν μια μυλόπετρα στον λαιμό του και να πνιχτούν καλύτερα παρά να σκανδαλίσουν ένα από τους ταπεινούς ανθρώπους. Προτιμούν να διαλύσουν ολόκληρη πόλη και επαρχία με τις συκοφαντίες και την ανήθικη διαπόμπευση και να καταρρακώσουν το πρόσωπο του ιερέως μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν στην προσωπική τους ματαιοδοξία. Δεν  τους νοιάζει η Εκκλησία του Χριστού που σκανδαλίζεται και οι ψυχές που διχάζονται, αλλά το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να επικρατήσουν σαν πρόσωπα θάβοντας τους άλλους. Δεν έμαθαν να φεύγουν σιωπηλά και ταπεινά σαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο χάριν της ειρήνης. Δεν ακούν τον τοπικό Επίσκοπο, αλλά τους ‘’δικούς’’ τους μόνο ιερείς που είναι οι αλάνθαστοι και οι ‘’φωτισμένοι’’ ή και καθηρημένοι από την Εκκλησία του Χριστού.  Αυθεντούν με δημόσιο λόγο σαν τον Πάπα και έχουν μόνιμα το ‘’πρωτείον’’ του κακού λογισμού για τους άλλους, ψάχνοντας σαν τις μύγες μήπως και βρουν ακαθαρσίες για να κατακαθίσουν και να απομυζούν την δυσωδία της δικής τους βρώμικης φαντασίωσης. Θέλουν να βρουν λάθη και αστοχίες, και όταν δεν βρουν, με την φαντασία τους τις κατασκευάζουν, για να δαγκώνουν και να κατατρώγουν την συνείδηση του λαού και την ευλάβεια του. Και εύκολα υπηρετούν την δαιμονική συνήθεια ‘’πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα’’. Και η ειδίκευση τους είναι μέσα από τις σελίδες του διαδικτύου των να διαπομπεύουν ανώνυμα και κεκαλυμμένα τους ιερείς και να νομίζουν πως έτσι προσφέρουν ‘’δόξα στον Θεό’’. Και κινούνται αυτόβουλα και γράφουν αυτόβουλα καθώς η πνευματική τους σχιζοφρένεια  και πλάνη τούς οδηγεί.  Και είναι μεγάλη η ψευδαίσθηση τους πως έχουν δίκαιο καθώς η κακία τους τυφλώνει και τους οδηγεί.

Τι τραγικό είναι να προτρέχουν και να αυτοπροβάλλονται σε κάποιον αγώνα και να ελέγχουν μιμούμενοι δήθεν οι δήθεν τον μακαριστό π. Αυγουστίνο και να φωνασκούν σαν τις ‘’μαϊμούδες’’, αυτοκολακευόμενοι ως οι υπερασπιστές των δικαίων της Εκκλησίας. Ο π. Αυγουστίνος δεν μιλούσε και ούτε έγραφε ανώνυμα ούτε και έβριζε ούτε και συκοφαντούσε και όταν ήλεγχε βεβαιωνόταν πρώτα καλά για τις πληροφορίες των προσώπων. Ποτέ άκριτα και επιπόλαια και ‘’κουτσομπολίστικα’’ δεν μιλούσε για πρόσωπα και γεγονότα. Έκανε καθαρό αγώνα και τίμιο και κατονόμαζε όσους ήθελε να ελέγξει. Αγαπούσε την Εκκλησία και τους ιερείς και δεν τους διαπόμπευε στα λάθη τους. Η διαδικτυακής σελίδα που φέρει το όνομα του μεγάλου ανδρός της Εκκλησίας μας του π. Αυγουστίνου στο οποίο κάποιοι φιλοδοξούν να είναι συνεχεία και προβολείς του έργου του, φοβάμαι πως είναι κίβδηλο και δεν εκπροσωπεί τον μακαριστό γέροντα. Θα ήταν πολύ υποτιμητικό για την μεγαλοσύνη και αγιοσύνη του μέσα από το πρόσωπό του να εκφράζονται απόψεις και προσωπικές ματαιοδοξίες και άκριτη λιβελλογραφία. Δεν μάθαμε τον Γέροντα μας να εκφράζεται με ένα τέτοιο πολεμικό μένος και με μια ιδεολογική τυραννία. Τον ζήσαμε επί πολλά χρόνια διακονώντας ως ‘’ονάρια’’ την Εκκλησία του Χριστού. Ήταν και είναι ο π. Αυγουστίνος, ο Άγιος του Θεού, ‘’ο βλέπων’’ προφήτης της εποχής μας, που πάντοτε εμπνέει στην διακονία της Εκκλησίας. Δεν πρέπει μέσα από την διαδικτυακή αυτή σελίδα να μονοπωλείται ο τίτλος του γνήσιου τέκνου και εκφραστού του π. Αυγουστίνου. Είναι καλό η σελίδα αυτή να αλλάξει όνομα ή αν όχι να αλλάξει τρόπο συμπεριφοράς και έκφρασης και να επιδείξει σεβασμό και σεμνότητα διότι είναι μόνο ένα κακέκτυπο του Θείου αυτού προσώπου του π. Αυγουστίνου. Με υβρεολόγια και κατασυκοφαντήσεις κατά των προσώπων που η Εκκλησία τούς έχει φυτεύσει ως δένδρα αγλαόκαρπα στην διακονία της και που τους έχει ανάψει φώς Χριστού ως λυχνάρια για να φωτίζουν, το μόνο που εξυπηρετείται είναι του δαίμονος το έργο. Είναι καλό κάποια στιγμή να διαβάσει ο λιβελογράφος και δύο τεύχη παλιά της ‘’ΣΠΙΘΑΣ’’ του μακαριστού Γέροντος ‘’ΜΙΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ, ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΩΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ!’’ (αριθμ. Φύλ. 377) καθώς το ‘’ΥΒΡΙΖΟΜΕΝ;’’ (αριθμ. Φύλ. 383) για να μάθει πως γίνονται οι αγώνες.

Και μπαίνουν μπροστά χωρίς να περιμένουν τους αγίους και τους ‘’βλέποντες’’ πνευματικούς για να αποφανθούν για τα τεκταινόμενα εν τη Εκκλησία και ομαδικά εντός της Εκκλησίας να διαμαρτυρηθούν. Και κινούνται με δικιά τους αυτεπίγνωση και πληροφορία πλάνης και ψυχικής αναστάτωσης και πνευματικής μανίας ανεξέλεγκτης. Τους καταλαμβάνει μια αδημονία για να μπουν μπροστά, για να πουν, για να ελέγξουν και να αναστατώσουν. Αυτοί τα ξέρουν όλα και πρέπει να σώσουν την Εκκλησία. Όλο αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως αδημονία απιστίας που είναι μια ύπουλη αρρώστια πνευματική που οδηγεί τον άνθρωπο στην πλάνη και στην απόρριψη του από τον Θεό. Ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία του και δεν θα την αφήσει να καταστραφεί, Αυτός την σώζει. Η αδημονία της απιστίας υπερφίαλα τον ξεριζώνει από τον τόπο του Θεού και τον πετάει στην αθλιότητα της πλάνης. Και αυτό το νόσημα το πνευματικό έρχεται να το δούμε στο πρόσωπο του Σαούλ, το οποίο ο Θεός τον απέρριψε και τον ‘’ξεπάτωσε’’ και τον ξερίζωσε από το σχέδιο Του γι’ αυτήν την πλάνη της αδημονίας της απιστίας του (Α’ Βασιλ. 13 κεφ.).

Ο Θεός εξέλεξε τον Σαούλ και τον πήρε από τις γαϊδούρες που έβοσκε και τον ανέδειξε ως πρώτο Βασιλιά του Ισραήλ. Το Πνεύμα του Θεού κατοίκισε μέσα του με την χρίση του ως βασιλέως. Όμως το απεμπόλησε και το απόδιωξε και μέσα του κατοίκισε πνεύμα πονηρό που τον τάραζε συθέμελα. Ο κόσμος της δόξας τον οδήγησε σε αθλιότητα συμπεριφοράς, σε ένα υπερφίαλο ύφος που παράλληλα κουβαλούσε και τις ανασφάλειες του σαν να είχε μια ψυχική ανισορροπία και διπολικότητα. Επιπόλαιος ήταν και ορμητικός και από την άλλη φοβικός και ανασφαλής. Πνευματικός του ήταν  ο ‘’βλέπων’’ Σαμουήλ, ο προφήτης που τον έχρισε στο αξίωμα αυτό. Επί 20 χρόνια ήταν βασιλιάς και δεν είχε κάνει τίποτα σπουδαίο, αντιθέτως οι Φιλισταίοι ισχυροποιήθηκαν και τους υπέταξαν σε υποτέλεια. Μια μέρα ο Σαμουήλ έδωσε εντολή στο Σαούλ να κάνη επανάσταση και ν’ αποτινάξει το ζυγό των αλλοφύλων (=Φιλισταίων). Του παρήγγειλε δε να συγκεντρώσει στράτευμα, να χτυπήσει μία από τις φρουρές κατοχής των αλλοφύλων, και, χωρίς να κάνει τίποτε άλλο, να περιμένει τις οποιεσδήποτε αντιδράσεις των αλλοφύλων επί 7 μέ­ρες, μέχρι να έρθει σε συνάντηση του κι ό ίδιος ό Σαμουήλ, για ν’ αρχίσουν την παραπέρα δράση μαζί. Ο Σαούλ όντως έκανε επιστράτευση και παρατάχτηκε στα Γάλγαλα απέναντι στους αλλόφυλους. Ή υπεροχή της δυνάμεως των Φιλισταίων ήταν μεγάλη. Ο λαός πανικοβλημένος φεύγει να κρυφτεί από τον εχθρό και μόνο λίγοι του απομένουν στρατιώτες στην παράταξή του, κι αυτοί μόνο 600 άτομα. Περίμενε εκεί τον Σαμουήλ καθώς του διατάχτηκε επί 7 ημέρες. Η νίκη τους ήταν βέβαιη μια και ο Θεός θα κατατρόπωνε τους εχθρούς. Έπρεπε να είναι μόνο ήσυχος και ειρηνικός. ‘’Όμως τον Σαούλ την εβδόμη ημέρα τον έπιασε φοβερή αδημονία και χωρίς να έρθει ο ‘’βλέπων’’ παίρνει και κάνει θυσίες στον Θεό πριν από την μάχη. Τότε κατέφθασε ο Σαμουήλ και βλέποντας τις θυσίες του ζητά εξηγήσεις γιατί βιάστηκε και το έκανε χωρίς την παρουσία του. Και  απαντάει ό Σαούλ, «Μα είδα ότι ο λαός μ’ εγκατέλειψε και σκορπίστηκε, και συ δεν έφτασες μέ­σα στην προθεσμία πού όρισες, και οι αλλόφυλοι συγκεντρώθηκαν στη Μαχμάς, και σκέφτηκα, Οι αλλόφυλοι θα κατεβούν σε λίγο εναντίον μου στα Γάλγαλα, κι εγώ ακόμη δεν έκανα την απαραίτητη δέηση στον Κύριο, έκανα λοιπόν κουράγιο και προσέφερα την ολοκαύτωση». Του λέει ο Σαμουήλ, «Έκανες μεγάλη αφροσύνη, πού δεν τήρησες την εντολή μου, πού ήταν εντολή του Κυρίου^- διότι την ώρα αυτή ο Κύριος ήταν αποφασισμένος να σου κατακυρώσει για πάντα τη βασιλεία του ’Ισραήλ, τώρα όμως ή βασιλεία σου δεν θα ριζώσει σε σένα, αλλ’ ό Κύριος θ’ αναζητήσει έναν άνθρωπο τέτοιον που του αρέσει, κι εκείνον θα διορίσει βασιλέα στο λαό του, διότι συ δεν τή­ρησες την εντολή που σου έδωσε ο Κύριος», και λέγοντας αυτό σηκώνεται και φεύγει από τα Γάλγαλα, πηγαίνοντας από κει πού ήρθε.’’

Η εμπιστοσύνη του Σαούλ στον Θεό και στον προφήτη δοκιμάστηκε σκληρά και αποδείχτηκε ψεύτικη και ανύπαρκτη. Δεν έπρεπε να αδημονεί για την σωτηρία του λαού του αφού το υποσχέθηκε ο Θεός για βέβαιη νίκη μέσω του προφήτου Του. Μεγάλη απάτη η αδημονία του και η απιστία του ότι αυτός θα έσωζε τον λαό του Ισραήλ και έπρεπε να προτρέξει. Και πράγματι η νίκη του Ισραήλ επιτεύχθηκε μετά, όχι από τον βασιλιά της αδημονίας της απιστίας, αλλά μόνο από δύο ανθρώπους, όπως λέγει η ιστορία της Αγίας Γραφής, από τον πιστό υιό του Σαούλ τον Ιωνάθαν και έναν δούλο του που του κουβαλούσε τα πολεμικά του σκεύη. Προκάλεσε με την κραταιά πίστη του ο Ιωνάθαν τον Θεό και του έδωσε την νίκη. Τελικά ένας μόνος μονώτατος νίκησε ακολουθώντας την ευλογία του προφήτη Σαμουήλ. Ο Σαούλ ασέβησε με την βλασφημία του απέναντι στον Θεό που αδημονούσε απιστώντας στα λόγια του Σαμουήλ και μη υπακούοντας στον πνευματικό του.

Τότε τον απέρριψε ο ‘’βλέπων’’ Σαμουήλ λέγοντάς του μία λέξη πολύ εκφραστική του λάθους του, Μεματαίωταί σοι, που σημαίνει ’’διαπράχθηκε από σένα ματαία πράξη’’, και στο λαϊκότερο ‘’έκανες μεγάλη βλακεία’’ απέναντι στον Θεό.

Η θύμηση της ιστορίας αυτής της Αγίας Γραφής έφερε μέσα μου μεγάλο τον φόβο για όλους αυτούς που κινούνται με την αδημονία της απιστίας τους πιστεύοντας πως αυτοί σώζουν την Εκκλησία με την δήθεν θυσία την δική τους και των θυμάτων τους. Καυχώνται βλάσφημα και προκαλούν για να τους καθαιρέσουν από την ιεροσύνη και να τους διώξουν για να γίνουν οι ήρωες που κράτησαν την Ορθοδοξία με το μαρτύριο τους. Και τόσο εύκολα απεμπολούν την χάρη της Ιεροσύνης παίζοντας με την αδημονία της απιστίας των; Και είναι μεγάλη η βλασφημία τους και η αυτόβουλη υπεράσπιση των δικαίων της Εκκλησίας. Και αν ρωτούσαν σήμερα τον μακαριστό πατέρα Αυγουστίνο ποτέ δεν θα τους πρότεινε να αποτειχιστούν και να φύγουν από την Εκκλησία που τόσο αγάπησε και αγωνίστηκε μέσα στους κόλπους της.

Το τραγικό είναι ότι δεν σκύβουν να αφουγκρασθούν την αγωνία και την αγάπη του Πατριάρχη της Ορθοδόξου Εκκλησίας που κρατά σαν άριστος Οιακοστρόφος το πλοίο της. Σαν αμβλύωπες πνευματικά δεν μπορούν να δουν τον αγώνα του Μεγάλου σοφού Ποιμένος της Εκκλησίας του Χριστού που αγωνίζεται για τον Ελληνισμό και την Πίστη την Αγία. Δεν τον πλησίασαν ποτέ και ούτε τον άκουσαν και ούτε τον είδαν πρόσωπο με πρόσωπο για να δούν την σοφία του και την διάκρισή του και την υπομονή του στον μόνιμο διωγμό που ζει εν μέσω σκλαβωμένης Κωνσταντινούπολης. Ξέρουν μόνο να κρατούν φωτογραφίες και περιοδικά και μεμονωμένα γεγονότα που τα προμηθεύονται από τους παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι επιμελώς παντού βλέπουν σκάνδαλα με την ευφάνταστη κακία τους, οι πειραγμένοι στο μυαλό και στην πίστη, όλοι αυτοί που δεν είναι Εκκλησία αλλά σχίσμα αθλιότητος και διχασμού.  Ξέρουν να κάνουν παρέα με μοναχούς αποβεβλημένους από το Μοναστήρι της μετανοίας τους και να τους κατευθύνουν αυτοί που δεν έχουν Ιερωσύνη Χριστού και να συμβουλεύονται αποσχηματισμένους και καθηρημένους ιερείς και να νιώθουν πως μιλάν την αλήθεια. Με την μιζέρια τους και το αρρωστημένο μυαλό τους παντού προφητεύουν κινδύνους και φαντάσματα, σαν πνευματικά σχιζοφρενείς που παντού βλέπουν εικονοποιημένες του μυαλού τους πραγματικότητες και όποιος δεν τους ακολουθεί στην ιδεοληψία τους τον υβρίζουν και τον κατονομάζουν με τα χειρότερα. Και έτσι αναδεικνύονται και νιώθουν πως αγωνίζονται και στην ουσία ποιμαίνουν τους εαυτούς τους. Περιέρχονται σαν σύννεφα άνυδρα πόλεις και χωριά και το διαδίκτυο και κηρύττουν διχαστικά και σκανδαλώδη λόγια, και είναι αυτοί που συνοπτικά ο Απ. Ιούδας τους περιγράφει ‘’ἑαυτοὺς ποιμαίνοντες, νεφέλαι ἄνυδροι ὑπὸ ἀνέμων παραφερόμεναι,’’ (Ιούδα 12). Και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί τους διότι σε απαξιούν και όταν τους βρεις σε υβρίζουν και σε κλείνουν το τηλέφωνο με μια μανιακή νευρικότητα. Όλη τους η Ορθοδοξία εκφράζεται κατά πρώτον με ένα πολεμικό μένος με άρθρα και απαντήσεις και δεύτερον με την ‘’ορθόν-πραξία’’ της αγένειας, της περιφρόνησης και της απαξίωσης και κατάκρισης των άλλων. Και ζουν στον δικό τους κόσμο της αυτοϊκανοποίησης της ματαιοδοξίας τους και της πλάνης τους. Και στο Άγιο Όρος αυτούς τους ονομάζουν πλανεμένους και τους λυπούνται, είναι οι πνευματικά σχιζοφρενείς, διότι ο αντίδικος διάβολος τους αλυσόδεσε και τους παρασέρνει ακόμη πιο μακριά σε χειρότερη πλάνη σε μια πνευματική αυτοκτονία.

Και είναι όλοι αυτοί που θέλαμε απλά να κάνουμε την περιγραφή τους και το ψυχογράφημα τους με λίγα λόγια μήπως και δουν το λάθος τους και μετανοήσουν.

 Και θα έλεγε κανείς με πόνο πολύ τον λόγο του Σαμουήλ σ’ όλους αυτούς που φεύγουν και αποτοιχίζονται άμεσα και έμμεσα από την μητέρα Εκκλησία, ‘’μεματαίωσθε ὑμῖν’’.

Κάνετε μεγάλη βλακεία αδελφοί απέναντι στον Θεό και στην Εκκλησία.

Κι αυτή η αμαρτία σας, η απόσχιση και ο σκανδαλισμός των ψυχών, ούτε με το αίμα μαρτυρίου δεν απαλείφεται.

Αρχιμ. Σεβαστιανός Τοπάλης

Αρχιερατικός Επίτροπος Αμυνταίου