Ορεινές διαδρομές στα Πιέρια όρη Κορυφή Φλάμπουρο

Κορυφή Φλάμπουρο:2.192 μ. υψ.

Δεν συναντήσαμε, φυσικά τις Πιερίδες Μούσες, για τις οποίες η απαράμιλλη ελληνική μυθολογία μας πληροφορεί, ότι ζούσαν στα

Πιέρια όρη.

Αλλά και τις όμορφες Κίσσες, που σύμφωνα με το μύθο, είναι οι μεταμορφωμένες Πιερίδες, μετά την ήττα τους σε διαγωνισμό τραγουδιού από την Ελικωνίδα Μούσα Καλλιόπη, δεν είδαμε να φτερουγίζουν στις πυκνές φυλλωσιές του ατελείωτου πευκοδάσους, το οποίο διασχίσαμε.

Ίσως να φλυαρούν στα φυλλώματα του φυλλοβόλου δάσους βελανιδιάς και οξιάς στην ανατολική ζώνη του βουνού.

Ανταμώσαμε όμως πέντε-έξι κυνηγούς, ακροβολισμένους, να έχουν στήσει καρτέρι (παγανιά) σε αγριογούρουνα.

Ευχηθήκαμε η θορυβώδης αναπάντεχη παρουσία μας, να ακύρωσε το θλιβερό σενάριό τους.

Φθάσαμε στο πλάτωμα από όπου είχαμε σχεδιάσει να αρχίσουμε την ορειβασία στην κορυφή Φλάμπουρο, μέσω Βελβεντού Κοζάνης, μιας πανέμορφης κωμόπολης στην κοιλάδα του Αλιάκμονα, πολύ προκομμένης, με αναπτυγμένη γεωργική οικονομία, η οποία όμως επιμένει σθεναρά να αυτονομηθεί από το Δήμο Σερβίων.

Μετά τον Βελβεντό ανηφορίσαμε προς το χωριό Καταφύγι, το οποίο ηρεμεί σ’ ένα εκτεταμένο οροπέδιο στα Δυτικά Πιέρια σε υψόμετρο 1.440 μ., που καυχιέται για το ολιγόχρονο πέρασμα απ’ αυτό του Γιώργου Ζορμπά, του θρυλικού Αλέξη Ζορμπά του Ν. Καζαντζάκη, που καμαρώνει για το αχανές πευκοδάσος του, καθώς είναι το πυκνότερο και αποδοτικότερο σε ξυλεία δάσος της Δ. Μακεδονίας και για το κτηνοτροφικό παρελθόν του.

Μετά το Καταφύγι, ακολουθήσαμε τον δασικό δρόμο, έναν πολύ καλό χωματόδρομο, με κατεύθυνση το ορεινό καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης.

Στο πλάτωμα, ένα αρκετά μεγάλο ξέφωτο, όπου και καλύβες αγελαδοκτηνοτρόφων, αφήσαμε τα αυτοκίνητα, 1.650 μ. υψ.

Από εδώ και πάνω ο δρόμος είναι απαγορευτικός για συμβατικά αυτοκίνητα, συμπίπτει με το μονοπάτι Ε4 και προσεγγίζει την κορυφή σε απόσταση μιας...ανάσας.

Φοράμε «όπλα, άρματα, παλάσκες» και παίρνουμε τον ανήφορο.

Η κορυφή Φλάμπουρο προσηνής, μας γντοπος﷽﷽﷽﷽﷽945 μ. α το ολιγέφει και μοιάζει να μας ψιθυρίζει «φτάσε όπου δεν μπορείς» (Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο.)

Περπατάμε για λίγο στο δρόμο και μετά ακολουθούμε ένα μονοπάτι καλοσχηματισμένο, φιλοτεχνημένο θαρρείς με πολλή φροντίδα από το ακατάπαυστο περπάτημα των αγελάδων, που όλα τα καλοκαίρια βόσκουν ως ψηλά, στη ζώνη των υποαλπικών λιβαδιών.

Κυριολεκτικά έχει φτιαχτεί από τις δίχηλες οπλές τους, καθώς ανεβοκατεβαίνουν αδιάκοπα στις πλαγιές.

Ελίσσεται μέσα στο πευκοδάσος, είναι ανηφορικό, απαιτητικό σε φυσική κατάσταση, «τοπος﷽﷽﷽﷽﷽945 μ. α το ολιγκόβει δρόμο» και σε λιγότερο από μια ώρα φθάσαμε σ’ ένα διάσελο, όπου είναι κτισμένο το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης στα 1.945 μ. ύψος.

Το μέρος είναι ένα πολύ γραφικό υψίπεδο, βοσκότοπος, έχει μια μεγάλη μπάρα για να ξεδιψάνε οι αγελάδες και πολύ όμορφη θέα.

Καλημερίσαμε τους φίλους του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης οι οποίοι είχαν φτάσει νωρίτερα με το 4x4 αυτοκίνητό τους, μας υποσχέθηκαν ζεστό τσάι μετά την επιστροφή από την κορυφή και μετά από ολιγόλεπτη ξεκούραση, συνεχίσουμε την ανάβαση.

Το ανάγλυφο είναι ηπιότερο, το μονοπάτι ευδιάκριτο, μας ανέβασε εύκολα, πρώτα στις πλαγιές του βουνού και μετά στη ράχη, ελισσόμενο σε αλπικό λιβάδι με λίγα χαμηλά πεύκα διάσπαρτα ολόγυρα.

Στην κορυφογραμμή κινηθήκαμε εκτός μονοπατιού, ανεβήκαμε σε δύο χαμηλότερες κορυφές και άνετα φτάσαμε στο ξωκλήσι των αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.

Η τελική ανύψωση του βουνού, το Φλάμπουρο, είναι ένας κυκλώπειος σωρός από πολύ μεγάλες πέτρες, συνεκτικά και περίπλοκα δομημένες στο αδιάλειπτο διάβα των χιλιετιών, από τον ήλιο, τη βροχή, την παγωνιά!

Τον σκαρφαλώσαμε εύκολα, βολευτήκαμε γύρω από το κολονάκι της κορυφής, εμφορούμενοι από ευεξία και ικανοποίηση.

«Μεγάλος Είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου»

Νοτιοανατολικά ο Όλυμπος του νεφεληγερέτη Δία και βορειοδυτικά η λίμνη του Πολυφύτου, η οποία αιχμαλωτίζει τα νερά του Αλιάκμονα για να τα ελευθερώσει λίγο παρακάτω, ώστε να στριφογυρίσουν με την ανανεώσιμη δύναμή τους, τις στροβιλομηχανές της Δ.Ε.Η. και στη συνέχεια να δώσουν πνοή στα περιβόλια και τους ορυζώνες του Μακεδονίτικου κάμπου, να ξεδιψάσουν τους Θεσσαλονικείς και ήρεμα πλέον να συνεχίσουν την προαιώνια ροή τους στην φυσική τους κοίτη πριν χαθούν στην αρμύρα του Θερμαϊκού.

Μετά από μια περίπου εικοσάλεπτη παραμονή στην κορυφή, χρόνος αρκετός, ώστε να εντυπωθούν ανεξίτηλα στη μνήμη και στη ψυχή μας οι εικόνες και οι εμπειρίες και αυτής της εξαιρετικής ορεινής διαδρομής, επιστρέψαμε στο καταφύγιο Μερκούρης Κυρατσούς, όπως ονομάζεται το καταφύγιο του Σ.Ε.Ο. Κοζάνης, απολαύσαμε το ζεστό τσάι, που φιλόξενα μας προσφέρανε τα παιδιά του καταφυγίου, και επιστρέψαμε.

Κατά την επιστροφή, μια βερβερίτσα, το μόνο ζωντανό που είδαμε, παιχνίδισε στα κλαδιά ενός πεύκου.

Τα κοπάδια των αγελάδων δεν τα συναντήσαμε, γιατί προφανώς είχε λήξει η καλοκαιρινή τους...κατασκήνωση!

Στην παραδοσιακή ταβέρνα «Εν Βελβεντώ» ολοκληρώσαμε με καλό φαγητό και βελβεντιώτικο κρασί και γράπα την εξόρμησή μας, παρέα με τον Νότη, ο οποίος φιλότιμα μας συντρόφευσε στην ορειβασία.-

Πιέρια 21-10-2017

Θ. Τραϊανός