Ελληνικό φλέγμα ...

Συγγνώμη, που στέλνουμε γιά δημοσίευση μιά φωτογραφία, με συνοδευτική γραφή σε μιά σαφέστατα ελλειματική στο να εκφράσει σκέψεις
και έννοιες γλώσσα (το ότι είναι παγκόσμια γλώσσα ταιριάζει πράγματι στην παρακμιακή εποχή μας!), αλλά εδώ εκφράζει κάτι πολύ ωραίο... ασφαλώς -έχουμε κάθε δικαίωμα να το υποθέσουμε- κλεμμένο.

Όπως και όλη η θεματολογία τού Σαίξπηρ· από τον Πλούταρχο, τον Ηρόδοτο, και τον Αίσωπο.

Αν δε, μας καταλογήσετε Ελληνικό φλέγμα, θα σας πούμε πως είναι απολύτως δικαιολογημένο· με την γλώσσα μας να έχει 70.000.000 λέξεις (σύμφωνα με την διάσημη Ελληνίστρια Αμερικανίδα καθηγήτρια ερευνήτρια Μαριάν Μακ Ντόναλντ), έναντι μόνον 1.000 000 περίπου Αγγλικών, οι περισσότερες των οποίων είναι οφθαλμοφανώς Ελληνικές.

Προκαλούμαστε να μιλήσουμε έτσι, μετά την απαίτηση του Βρεττανικού Μουσείου, να του αναγνωρισθούν τα κλεμμένα γλυπτικά μέλη της Ακροπόλεως των Αθηνών, ως κτήμα του.

Την Άνοιξη πραγματοποιήσαμε στον Ναό της Αγίας Ξένης Αθηνών, εκδήλωση για τους Ορθοδόξους Κέλτες Αγίους, ανάμεσα στους οποίους οι Άγγλοι Άγιοι κατέχουν σημαντική θέση. Υπέροχοι Άνθρωποι, από βασιλιάδες μέχρι πληβείοι, που βίωσαν θαυμαστά γεγονότα και άφησαν παρακαταθήκη ζωής.

Ας δουν οι Άγγλοι αυτό το κομμάτι του παρελθόντος τους· θα τους βοηθήσει στο να πάρει η ταπείνωση τους πνευματική διάσταση, όταν τα γλυπτά του Παρθενώνα θα επιστρέφουν στην Ελλάδα.

Αυτό είναι εξ'άλλου και το νόημα της συνοδευτικής γραφής στην φωτογραφία που το Εγγλέζικο ιστολόγιο

"The Art of Observation" ανήρτησε :

                  "Υπάρχουν δυό τρόποι γιά ν'αποκτήσεις αρκετά.

       Ο ένας, να συνεχίσεις να συσσωρεύεις όλο και περισσότερα.

                        Ο άλλος, να επιθυμείς λιγώτερα."

                                                            ...................................................

                     Ειδικά όταν δεν είναι δικα σου !!!

Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος

Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός

Αφιερώνω αυτό μου το άρθρο στην Άγγλίδα θεία μου Valerie Houton Zacharatou που λάτρεψε την Ελλάδα και τον θείο μου, τον Kαπετάνιο, Γεώργιο Ζαχαράτο, τόσο, ώστε ένα χρόνο και κάτι, μετά τον δικό του "απόπλου", τον ακολούθησε κι αυτή, εφέτος, στο αιώνιο ταξίδι.-