Τα χιόνια φέρνουν αναμνήσεις

          Ήταν χειμώνας του 1964. Ήμουν μαθητής του Γυμνασίου Αμυνταίου κι έμενα στο σπίτι του Μπαρμπα Ηλία του Μπούτση στην πάροδο

Αριστοτέλους στο Αμύνταιο.

          Στην άλλη μεριά του δρόμου ήταν το σπίτι του Γιώργου και του Γιάννη Μπούτσκου και λίγο πιο πέρα το σπίτι  του Γιάννη του Χρηστίδη. Ο Γιάννης Χρηστίδης ήταν περίφημος κουρέας αλλά και αξιοθαύμαστος καλλιτέχνης με κλίση στη ζωγραφική και τη γλυπτική. Είχε τρία παιδιά. Το Βαγγέλη, τον Πέτρο και τον Αλέκο, με τον οποίο ήμασταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο.

          Μια Κυριακή του Γενάρη του 1964 είχε ρίξει γύρω στους είκοσι πόντους χιόνι κι εμείς οι πιτσιρικάδες βγήκαμε για να παίξουμε χιονοπόλεμο στην αλάνα που υπήρχε σ’ αυτό το σημείο.

          Επειδή με τις πατημασιές μας χαλούσαμε το κατάλευκο πάπλωμα που είχε σκεπάσει την αλάνα ο Γιάννης ο Χρηστίδης μας φώναξε και μας παρότρυνε να κάνουμε μεγάλες μπάλες με χιόνι και να τις τοποθετήσουμε στην αυλή του. Σε λίγο είχαμε σχηματίσει δύο κυλινδρικές στοίβες με αρκετό χιόνι , με αρκετά μεγάλη διάμετρο και σε ικανοποιητικό ύψος.

          Τότε ο καλλιτέχνης αυτός μπήκε στο σπίτι του και βγήκε κρατώντας ένα μαχαίρι μεγαλούτσικο. Άρχισε με μαεστρία να κόβει το χιόνι με μετρημένες κινήσεις και μέσα σε μισή περίπου ώρα η άμορφη αυτή μάζα χιονιού είχε μεταβληθεί σ’ ένα πανέμορφο άγαλμα του Ελευθερίου Βενιζέλου.

          Ήταν τόσο πιστή η αποτύπωση του προσώπου του μεγάλου πολιτικού με το χαρακτηριστικό του μούσι, που μας άφησε πραγματικά άφωνους. Καθόμασταν γύρω – γύρω και χαζεύαμε το γλυπτό κάνοντας ένα σωρό σχόλια για να δείξουμε το θαυμασμό μας.

          Αμέσως μετά ο Γιάννης Χρηστίδης άρχισε ν’ ασχολείται με την άλλη μάζα του χιονιού στην οποία σχεδίασε κάποια πανέμορφα λουλούδια με  αρκετά μεγάλο μέγεθος.

          Από τότε πέρασαν 55 ολόκληρα χρόνια κι όμως θυμάμαι αυτή την περίπτωση πολύ έντονα και φέρνω στο μυαλό μου εκείνες τις υπέροχες εικόνες, που με είχαν εντυπωσιάσει αφάνταστα.

                                                ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Π. ΤΟΠΑΛΗΣ