(враг народа Ρωσικά - nép ellensége Ουγγρικά - непријатеља народа Σερβικά - Volksfeind Γερμανικά - dușmanul poporului Ρουμανικά - Armiku i popullit Αλβανικά - враг на народа Βουλγαρικά - kansanvihollinen Φινλανδικά- ժողովրդի թշնամի Αρμενικά- ворог народу Ουκρανικά) ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ “ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ”

           Η μεγαλύτερη εφεύρεση των κομμουνιστικών καθεστώτων ήταν και είναι, για όσα υπάρχουν ακόμη και σήμερα, ο χαρακτηρισμός των

αντιφρονούντων με τον τίτλο “ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ”. Απ’ τη στιγμή που, στα καθεστώτα αυτά, όλοι είναι αναγκασμένοι να πιστεύουν ότι κυβερνάει ο λαός, απεμπολούνται όλα τα δικαιώματα του δημοκρατικού πολιτεύματος.

            Οι απεργίες, οι διαμαρτυρίες, οι πολιτικές συγκεντρώσεις, η ελευθερία του τύπου, τα αντιπολιτευτικά κόμματα, η αμφισβήτηση των αποφάσεων των σοβιέτ, των κομματικών συμβουλίων δηλαδή, οι υπαινιγμοί για κακοδιοίκηση, για παράνομο πλουτισμό της γνωστής ΝΟΜΕΝΚΛΑΤΟΥΡΑΣ αλλά και οι πιο απλές διαμαρτυρίες για τα ζητήματα της καθημερινότητας και τις κομματικές αδικίες, είναι ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ. Ένα είναι το κόμμα κραυγάζουν ακόμη και σήμερα οι εγχώριοι οπαδοί του ολοκληρωτισμού χωρίς ντροπή και δισταγμούς.

             Όσοι χαρακτηρίζονται σαν εχθροί του λαού, τιμωρούνται πάραυτα με φυλακίσεις, με εξορίες, με δήμευση της περιουσίας και, πάρα πολύ συχνά, με εκτέλεση, ύστερα από απόφαση κάποιου λαϊκού δικαστηρίου ή κάποιου ηγέτη με τα χαρακτηριστικά του αιμοσταγούς Στάλιν. Στα καθεστώτα αυτά δεν υπήρχαν πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Οι εκτελέσεις ήταν ο προσφορότερος τρόπος επιβολής τρόπο των κομμουνιστικών, ολοκληρωτικών ιδεών.

            Όσοι αντιφρονούντες κατάφεραν να ξεφύγουν στις δυτικές δημοκρατικές χώρες, πάντα με κίνδυνο της ζωής τους, έδωσαν σαφέστατες περιγραφές της  ακραίας αυτής κομμουνιστικής επινόησης, που σκοπό είχε να συμφωνούν όλοι με τις αποφάσεις των σοβιέτ χωρίς καμιά αντίρρηση.

            Όταν τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν το 1990 και εκατομμύρια άνθρωποι μπορούσαν πλέον να μιλούν ανοιχτά, έμαθε όλος ο κόσμος τι ακριβώς συνέβαινε στις χώρες του κομμουνιστικού μπλοκ ή του παραπετάσματος καλύτερα. Φρικιαστικές ιστορίες απόλυτου ολοκληρωτισμού, φόνων, εξοριών, φυλακίσεων σε πραγματικά κολαστήρια, και σε απάνθρωπα GULAG (Glavnoe Upravlenie Lagere), που σημαίνουν Γενική Διεύθυνση Στρατοπέδων.

            Την κατάσταση και την τιμωρητική τακτική στα χιλιάδες στρατόπεδα GULAG της Σοβιετικής Ένωσης, την περιέγραψε με εκπληκτικό τρόπο ο νομπελίστας συγγραφέας Αλεξάντρ Ισάγεβιτς  Σολτζενίτσιν όταν, το 1973, δημοσίευσε το έργο του “ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ” κι έκανε όλο τον κόσμο να νιώσει την απόλυτη φρίκη μαθαίνοντας την  απάνθρωπη συμπεριφορά των βασανιστών στους χώρους αυτούς.

            Ερχόμαστε τώρα να περιγράψουμε την ακριβώς αντίθετη πλευρά των κομμουνιστικών καθεστώτων. Οι ευνοημένοι της Νομενκλατούρας, μιας ασήμαντης μειοψηφίας, δηλαδή, που είχαν καταφέρει να πάρουν στα χέρια της όλους τους αρμούς της εξουσίας, ζούσαν σε πολύ διαφορετικές συνθήκες. Η χλιδή, ο παράνομος πλουτισμός από την εκμετάλλευση των λαϊκών στρωμάτων, που δούλευαν αγόγγυστα στις φάμπρικες και στα κολχόζ, η προκλητική επίδειξη ισχύος ήταν διάχυτη παντού.

            Οι δυνάμεις καταστολής όπως η K.G.B. στη Ρωσία και την Ουκρανία, η  «Οργάνωση 7».  στη Βουλγαρία, η Στάζι στην Ανατολική Γερμανία η Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego στην Πολωνία  η  ÁVH στην Ουγγαρία, η Státní Βezpečnost ή StB  στην Τσεχοσλοβακία, η Sigurimi στην Αλβανία κ.λ.π. αποτελούσαν το φόβο και τoν τρόμο των πληθυσμιακών ομάδων, που είχαν ελάχιστα έως καθόλου πολιτικά δικαιώματα κι έσερναν για πολλά χρόνια το άρμα του ολοκληρωτικού καθεστώτος, χωρίς τη δυνατότητα της διαμαρτυρίας ή της αντίστασης.

            Το περίεργο είναι ότι και σήμερα υπάρχουν στη δημοκρατική Ελλάδα ελάχιστοι νοσταλγοί αυτών των ολοκληρωτικών αντιλήψεων και  των GULAG, που, παρ’ όλον τον εξευτελισμό που υπέστησαν τα ολοκληρωτικά  καθεστώτα, αυτοί εξακολουθούν αμετανόητοι να πιστεύουν στον κομμουνισμό και στο Σταλινισμό. Πολύ περίεργη περίπτωση πραγματικά.

                                                                  Δημήτριος Π. Τοπάλης